"η ερημιά τα κλαριά μου γερνάει"

Σαν με κοιτάς

πιο όμορφη γίνομαι

ακόμη και με γυμνά τα κλαριά μου

μπορώ τον ουρανό ν' αγγίζω.

και της γής τις πληγές να γιατρεύω.

...ψιθύρισε η βυσινιά μες στον αγριοχειμώνα

τ' όνειρο στου Ιωσήφ

ψηλά φωτογραφίες χορευτών

και κάτω στη γή καμμιά εικοσαριά όλοι κι' όλοι, κάθονταν άλλοι στα τραπέζια, άλλοι στο περβάζι του παραθύρου κι' άλλοι όρθιοι με την πλάτη στο ψυγείο, στου Ιωσήφ το μαγαζί, μέρες πούρχονται, να βρεθούμε είπαμε. Γιατί ως τον άλλο χρόνο ποιός ξέρει που θάχουμε σκορπίσει, ποιός ορίζει τις στιγμές που αναβλύζει το δάκρυ το ολόφωτο μες στο σκοτάδι. καμμιά εικοσαριά όλοι κι' όλοι και κανένας ψιθυρισμός, ούτε μορφασμός, ματιές στο πέραν μόνο, ματιές που χάραζαν του καθενός τον ορίζοντα. να φυγαδευτεί από τα δεσμά του πρόσκαιρου το όνειρο, να μην βουρκώσει από την υγρασία των ματιών, που σε κάθε τραγούδι αναλαμπύριζαν, σαν τις πυγολαμπίδες της Ανάληψης, μες στο σκοτάδι του μαγαζιού. γιατί σκοτεινή ήταν κι' η αποψινή βραδυά, σκοταδιασμένες όλες οι βραδυές τούτα τα χρόνια.

και χαμηλά σταρ αποθαμένες

και τα μάτια μου καρφώνονταν εκεί, στη φωτογραφία τη μία και μοναδική της που μούλαχε να δώ, της Τίνας τη φωτογραφία, της Τίνας των άλλων καιρών μα απαράλλαχτων προσδοκιών και πόθων.

και κάτω στη γή πνίγονταν οι ορίζοντες στον καπνό κι' έρχονταν και κάθονταν όπου το δάκρυ ήταν πιο φωτεινό, πιο μεγάλο. λες και θα ξεδιψούσαν αποδαύτο, λες και θα κρατούσαν παράμερα τη θλίψη και την ανημποριά να καταλάβουν, 

ποιός αφεντεύει την πηγή

και δεν γκρεμνεί νερό να πιούν

και σαν ο Παναγιώτης έπιασε την κιθάρα κι αντήχησε η φωνή της Μελίνας, όλα τα σώματα στιβάχτηκαν για μια στιγμή πάνω τους, τα βλέμματα στα δάχτυλα και στις χορδές, τ' αυτιά στα χείλη της Μελίνας, ανάερες οι ψυχές έτσι πούβγαιναν οι καημοί, να πάρουν όλες κι' η κάθε μιά το μερτικό τους και μετά να σκορπιστούν εδώ κι εκεί, άλλη σε βουνά, άλλη σε θάλασσες, σε νησιά και πεδιάδες, σε λαγκάδια και ρεματιές, σε έμμορφα περβόλια, σ' ανάκτορα μυθικά, σ' αγκαλιές ερωμένων. και ξανά πίσω, στ' άλλο τραγούδι γρήγορα-γρήγορα, να κλέψουν άλλη έναν στίχο, άλλη μια λέξη, άλλη ένα κρεσέντο της φωνής ή μια μελωδία απόκοσμη και να ξανασκορπιστούν να μαζέψουν το νέκταρ των ανθών από του καθενός το όνειρο και να ξανάρθουν. ταξίδια στον άνεμο, ταξίδια πάνω σε χίλια δυο λουλούδια της άνοιξης, στης κάθε μιάς το λουλούδι, στης κάθε μιάς τ' όνειρο. Σαν της μέλισσας το ταξίδι τούτο το πήγαιν-έλα, που δεν σκιάζεται της περιπλάνησης τη μοναξιά, τ' αγέρωχο τ' ανέμου.

είμαι μια λέξη σε μια φτηνή βρισιά

βράχος και ρίζα που μάθανε αντάμα

να ζούν και να πεθαίνουν στην ίδια αγκαλιά

κι οι ώρες κυλούσαν σαν νερό, η μια στιγμή με την άλλη σφιχταγκαλιασμένες, μια κουκίδα στο χρόνο τούτο το παραμύθι, ώσπου να βγείς έξω, να παγώσει η ψυχή, ν' αναθαρρύσει ο νούς από το στοιχειό του κρύου αέρα, και να πεις πως τούτη η μοναξιά δεν αντέχεται, τρομαχτική του νού η μοναξιά. 

Σε ποιο Θεό ν' αποκριθώ

βροχή να του ζητήσω

ξημέρωνε στις προσταγές μιας ζωής αμείλικτης ισορροπίας, όπου κουλουριάζεται η ψυχή πάνω από γόνατα ανήμπορα, στεγνώνουν τα μάτια, λησμονιέται το όνειρο, καταγράφεται σαν όλα τ' άλλα σ' ένα βιβλίο απωλειών, ξημέρωνε...

-Πόσα χρόνια Ιωσήφ... ;

-τί ρωτάς ;

-πόσα χρόνια έχεις το μαγαζί...

-δέκα επτά !

-μα ήλθε ο καιρός να το δώσω, δεν αντέχω άλλο...

-θέλω τη φωτογραφία της Τίνας πριν το δώσεις...

.....

-της Τίνας Μοντότι. Πες μου Ιωσήφ, που τη βρήκες.

-βλέπεις καμμιά Τίνα εδώ πάνω ;

και μούδειξε με το χοντρό του δάχτυλο στον τοίχο, λίγο πιο πάνω, κάτω από τους χορευτές, εκεί όπου ήταν κρεμασμένες οι φωτογραφίες των αποθαμένων star...

... μα η Τίνα δεν ήταν πια εκεί, λες και πέρασε σαν αερικό ανάμεσά μας και πέταξε μακρυά...

έφεξε πια η μέρα, το φώς της γκρέμιζε τη σκοτεινιά, έσβηναν της νύχτας τα όνειρα. η Τίνα δεν υπάρχει, μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ...

όμως, που πήγαν...

τα τραγούδια που 'λεγα

όπου πολύ σ' αρέσαν ...

το ζύγι

Τότε ήταν που λύγισα. Μόλις είχα κάνει λίγα βήματα από το ερειπωμένο διαμέρισμα των προσφυγικών της Λεωφόρου, εκεί όπου μια αλγερίνα μάνα με τα δύο της παιδιά είχε βρεί προσωρινό καταφύγιο. Λίγες κουβέρτες, κάποια τροφή για τη νύχτα, για το κρύο που θάδερνε τα όνειρά τους. Ακρυλικά βοηθήματα σε ναυαγισμένους από μια τρικυμία που δέρνει τους καιρούς μας.

Στάθηκα στον απογευματινό παγωμένο αέρα να μετρήσω τις αντοχές μου, αναλογιζόμενος τις αντοχές της μάνας, ζυγιάζοντας υποθετικά τη ζεστασιά του κόρφου της που έμελλε νάταν το πιο πολύτιμο σκέπασμα για τις ψυχές των παιδιών της.

Τότε σαν ψίθυρος βγήκε από μέσα μου, αντίδραση στο βολόδερμα του ανέμου: δεν έχεις το δικαίωμα να φύγεις. Να μείνεις εκεί να δείς τί θα πεί κρύο, πείνα, ερημιά, νύχτα που αποστερεί τον ύπνο, που αποδιώχνει τα όνειρα. Κι' έκανα να γυρίσω πίσω, να επαναλάβω με πιότερη ζεστασιά την ευχή, Καληνύχτα, να υποσχεθώ πως αύριο το πρωϊνό θάρθω ξανά. Να τολμήσω να αγκαλιάσω τη μάνα με τα δύο της παιδιά, να βρώ τον τρόπο να φύγει από 'κεί, τη δύναμη ν' ανταλλάξουμε την πρόσκαιρη στέγη μας.

Δεν ξέρω αν θα καταλάβαινε, δεν ξέρω αν ανίχνευε ότι από την επαίσχυντη εκπλήρωση της φιλανθρωπίας μου, ένοιωθα πως μου έλειπε το πιο ουσιαστικό, το φώς.  

Κι' ήταν ο νούς που στροβιλίζονταν εκείνη τη στιγμή, διασχίζοντας όλες τις εκδοχές μιας αληθινής προσφοράς, ήταν η ψυχή που ακολουθούσε και τα μάτια που δανείζονταν από την ψυχή τ' αστάλλακτο βούρκωμα. Και είπα πως για να γίνει το δάκρυ βροχή, να ποτιστεί το χώμα, πρέπει ο νούς να τρέξει, να διαβεί τον κόσμο των ονείρων κι' εκεί ν' αναζητήσει τ' απάγκιο του.

Και τ' Όνειρο να ξετυλιχτεί πάνω σ' ένα κρεβάτι, κάτω από βαμβακένια σκεπάσματα, μ' ένα φώς που γλυκαίνει τη νύχτα. Νάναι γλυκειά η αγκάλη της μάνας, νανουριστικά τα παραμύθια της, γένα η προσμονή της.

Και σαν το δάκρυ ξεθαρρεμένο τόλμαγε να προβάλλει στον έξω κόσμο, ερχόταν να γκρεμοτσακιστεί στα βράχια ενός φόβου, αυτό δεν γίνεται, δεν μπορώ να το κάνω, τί θα πούν στο σπίτι, τί θα πούν...

Σαν να κατεβαίνει ένας διακόπτης που κόβει κάθε γέφυρα με αυτό που ονειρεύεσαι, μ' αυτό που θάπρεπε να κάνεις. Το ξέρω, σε πολλούς συμβαίνει αυτό. Κάνουμε "αυτό που μπορούμε" είναι η στεγνή απολογία μας, είναι η κόκκινη γραμμή που δεν πρέπει ο νούς να διαβεί, ακολουθώντας της ψυχής μας το βάδισμα.

"Κάνουμε αυτό που μπορούμε" και μόνο. Σαν μια δικλείδα ασφάλειας, χωρίς να δοκιμάσουμε να διαβούμε αυτό το όριο, ίσως γιατί φοβόμαστε το άγνωστο, της ψυχής μας το αλαφροϊσκιωτο, των ονείρων μας το χάραγμα. Και τότε είναι που τα όνειρά μας παύουν να φωτίζουν τους δρόμους μας. και απ' εκεί ξεκινά η ατραπός που οδηγεί στην αποξένωση από την αλήθεια, στην παραίτηση και τελικά στην ακύρωση των όποιων υποσχέσεών ή των πράξεών μας.

Δεν αρκεί να δωρίσεις κάποιες κουβέρτες στον άστεγο, να του δώσεις λίγο φαϊ. Δεν αρκεί να μείνεις μια νύχτα στα προσφυγικά, άλλωστε είναι lagre. 

Όμως το ν' αφήσεις το δάκρυ να κυλήσει, να πάρουν χρώματα οι ανταύγειες της ψυχής, χρώματα που να σφάζουν, ν' ανακαλείς τις μνήμες από τ' ανέφικτα της ζωής σου πρωϊνά, σου επιτρέπει να σηκώνεις τα όνειρα στους ώμους σου, αποκηρύσσοντας τον κόσμο των φόβων, τον κόσμο της ανάγκης που αναδίνει διαρκώς τη μυρωδιά του σκοτεινού διαμερίσματος των προσφυγικών. 

Το θέλει η ψυχή να ζυγιαστεί στη ζυγαριά του μέλλοντός μας ; 

η ελπίδα

μικρός ο ίσκιος στο 'λιόγερμα

... στρώνει κάτω από τα πόδια μας μετάξια

γύρω από τα μάτια μας πλέκει ιστό

και μας νανουρίζει γλυκά.

Ποτέ δεν ήταν τόσο φιλική μαζί μας,

γι' αυτό ας την υποπτευθούμε

ή, 

ας της προτείνουμε έναν αναγραμματισμό.

ας βρεί ο καθένας μας τον πιο κατάλληλο.

για τον κάθε της ζωής μας Δεκέμβρη

φασισμός είναι...

... η σιωπή: να θες να μιλήσεις και να μην μπορείς. κι αν μπορέσεις να μην έχεις τίποτα να πείς. κι αν έχεις να μη ξέρεις αν πρέπει να το πείς. κι αν το πείς να μην ξέρεις αν σε ακούσουν. κι αν σε ακούσουν αν άξιζε τελικά να μιλήσεις. φίλτρα σιωπής και αλγόριθμοι που σχεδιάστηκαν για σένα, κακίσματα σε κάθε σου λέξη, αναθέματα για κάθε σου λάθος. 

ακόμη και για το λάθος να είσαι άνεργος, να είσαι φτωχός, να μην έχεις σπίτι, να μην έχεις να φάς, να μην έχεις να πληρώσεις.

φασισμός είναι η ντροπή: να μιλήσεις για το παρόν. για το αύριο. σε ποιό χώμα πατάς. σε ποιά σκοτεινά δωμάτια βυθίζεται ο νούς. σε ποιές τρικυμιασμένες θάλασσες βολοδέρνει η ψυχή σου.

φασισμός είναι η λήθη: για ό,τι κατείχες, για τους δρόμους που αγάπησες, για τις φωτιές που σε ζέσταιναν, για τους κήπους όπου ρούφηξες το νέκταρ της ομορφιάς.

φασισμός είναι η αναμονή: για ένα αύριο που σούταξαν και που δεν θάρθει ποτέ. για το κομμάτι ψωμί που σούλαχε σ' ένα συσίτιο, για το επίδομα πρόνοιας, για το εισιτήριο κοινωνικών διακοπών, για τον ταχυδρόμο να σου φέρει ένα γράμμα, για την ακρόαση από τον έφορο, για την εξέταση στο νοσοκομείο για άπορους.

φασισμός είναι η ενοχή: γιατί δεν έφαγες μαζί τους, γιατί δεν συμμετείχες στα πανηγύρια τους, γιατί δεν τους ακολούθησες.

φασισμός είναι ο φόβος: να περάσεις απέναντι. να κοιτάξεις τα βλέμματα των άλλων. να δείς το σκοτεινιασμένο σου πρόσωπο στον καθρέφτη.

φασισμός είναι να ελπίζεις πως δεν ήλθε ακόμη η δική σου σειρά. πως δεν θάσαι μέσα στους πρώτους που θα σου πάρουν το σπίτι, πως δεν θα σε κλείσουν φυλακή για χρέη.

είναι ο φασισμός των άλλων. είναι ο φασισμός που θέλει να σ' έχει παιδί του. είναι ο φασισμός  της σιωπής, των λαθών σου, της ντροπής, της λήθης, της αναμονής, των ενοχών σου, των ελπίδων σου.

φασισμός είναι κι' αυτός. τσάκισέ τον ! για να μπορέσουμε μαζί να πολεμήσουμε τον άλλον.

πάμε χορωδία απόψε ;

Δύσκολο μού είναι να ζήσω το πένθος της απώλειας ενός παιδιού. Γιατί δεν έχω παιδιά, γιατί δεν έζησα τον καημό να αποχτήσω, να ξαγρυπνώ δίπλα τους, να τα μεγαλώνω, να βλέπω τις ζωγραφιές των ονείρων τους στα πρόσωπά τους, στα μάτια τους, στο χαμόγελό τους. Μου είναι δύσκολο. Όμως μπορώ να βάλω το μισοσαπισμένο μυαλό μου να τρέξει λιγάκι, τη σαστισμένη ψυχή μου να αφουγκραστεί το θρήνο αυτής της γυναίκας που κάπου στα 40 χρόνια της έφερε στον κόσμο μια ζωή, μιαν ελπίδα παραπάνω, μια παιδική φωνούλα στο δρόμο, μια υπόσχεση παρουσίας άφθαρτου κάλλους πάνω στη γή.

Μα πιο δύσκολο μού είναι να κατανοήσω την αδιαφορία μας, το προσπέρασμα της σκέψης από το άκουσμα της φρικτής είδησης για την απώλεια ενός παιδιού. Και είναι τούτο το προσπέρασμα που αναδεικνύει έναν άλλον τύπο δολοφόνου: κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια. 

Δολοφόνος δεν είναι η κακιά στιγμή, το μαγκάλι, η μάνα. Δολοφόνος δεν είναι ο εχθρός του λαού μόνον. Έχει συνεργό. και είναι αυτός ο αόρατος εχθρός της υπόστασής μας, η αδιαφορία, τα παχειά λόγια, το βιαστικό βάδισμα των λέξεων πάνω από τα χείλη, η απαγόρευση να μπούν μέσα μας, να φτάσουν στο νού και την ψυχή, να γίνουν άρτος ζωής και ελπίδας. 

Δολοφόνου όπλα είναι τα λόγια που δεν γίνονται πράξεις αντιβίας απέναντι στη βία των καιρών, στη βία του ηθελημένου ολέθρου. Κι' άκουσα χθές βράδυ στόματα να λαλούν παράφωνα μέσα στον πακτωλό του πένθους. Στόματα να στέκονται μόνο για μια στιγμή να συλλαβήσουν ένα κρίμα, να ζωγραφίσουν μια θλίψη πρόσκαιρη κι' ανάλαφρη, ικανή να την πάρει το πιο αδύναμο αεράκι, να τη σκορπίσει μακρυά. 

Ναι, το ξέρουμε όλοι, τόχουμε παραδεχτεί, έχουμε αποδείξεις ατράνταχτες ποιός είναι ο δολοφόνος. Δεν είμαστε εμείς, αλλά το κράτος, οι εξουσίες, ο ταξικός εχθρός, οι ανάλγητες διοικήσεις, η τρόϊκα, το ΔΝΤ. Και άπαξ και πιστοποιήθηκε ο εχθρός νοιώθουμε ανάλαφροι και εφησυχασμένοι, τόσο όσο μεγαλύτερος είναι ο εχθρός. Έ, τί να κάνουμε, μπορούμε να τα βάλουμε με τους δανειστές ;

Να όμως που το δρεπάνι των δανειστών φτάνει δίπλα μας, κόβει τον αέρα φέτες, τις ζωές του καθενός μας φέτες, αποχρωματίζει τα όνειρα χιλιάδων παιδιών. Κι' εμείς ανάλαφροι, αφήνουμε να μας παρασύρει η ελαφρότητα της συνείδησής μας σε έναν άλλο τόπο ευδαιμονίας, εκεί που το μέτωπο των καθημερινών μαχών αποτελεί το αγαπημένο συνοδευτικό του καφέ μας. 

Πάμε χορωδία απόψε ; Έξω από τη ΔΕΗ θάχει κρυόβροχο, που να κουβαλιόμαστε στη Χαλκοκονδύλη.

Νίκος Γ. Ξυδάκης*: "Νίκο Δένδια κερνάω καφέ στα Εξάρχεια"

Πάει καιρός τώρα που ο Νίκος Δένδιας μέσω του ραδιοσταθμού του αφεντικού του Ν.Γ. Ξυδάκη  εκλιπαρούσε για έναν καφέ στα Εξάρχεια. Άργησε αλλά η ανταπόκριση που περίμενε ήλθε. Ο Νίκος Γ. Ξυδάκης δημοσιογράφος της Καθημερινής, παληός θαμώνας των καφέ των Εξαρχείων, θέλοντας να σπάσει την καθημερινή ρουτίνα του σκέφτηκε να καλέσει τον υπουργό δημόσιας τάξης να πιούν μαζί τον εξαρχιώτικο καφέ τους και να μοιράσουν, τί άλλο, τον πόνο τους για το κατάντημα της ιστορικής αυτής γειτονιάς.

Θυμήθηκε ο Ν.Ξ. τους μποέμ των παληών Εξαρχείων ; Ζήλεψε ας πούμε τον Λεωνίδα Χρηστάκη ή τον Γιώργο Κώτσου ; Που ήταν και είναι άρχοντες, όχι μόνο στο να κερνάνε τον καφέ ή να χαρίζουν ερωτικές ματιές στην Ελεονώρα, αλλά στο να σκορπάν σαν το νυχτολούλουδο από τα μπαλκόνια των Εξαρχείων την ευωδία της αιώνιας τους Άνοιξης.

Όχι κύριε Νίκο Ξυδάκη του Γ. Τα στερνά συνήθως ξεπλένουν τα πρώτα και όχι τα πρώτα τα στερνά. Έχεις δικαίωμα να περάσεις από την παληά σου γειτονιά, να καλέσεις και τον όψιμο φίλο σου, τον υπουργό, να πιείτε την λάϊτ πορτοκαλαδίτσα σας αλλά να μην μας έλθετε αρματωμένοι σεις και οι μπράβοι σας. Και αφού πρώτα διώξετε και τους εκατοντάδες μπράβους σας μισθοφόρους των χιλίων καθηκόντων και τρις χιλίων μαφιών που καθημερινά εκτελούν τις εντολές του φίλου σας και τους πόθους σας για ένα "επαναστατικό" gentrification της περιοχής.

Καθόλου εύλογο δεν είναι το ερώτημά σας. Τι κάνει η οργανωμένη πολιτεία; Πώς διώκει η Αστυνομία τους ναρκέμπορους και τη μαφία; Τι κάνουν οι διωκτικές αρχές του υπουργείου Οικονομικών και του υπουργείου Εμπορίου κατά του λαθρεμπορίου τσιγάρων; Ποιες είναι οι υποστηρικτικές και εξωραϊστικές δράσεις του Δήμου Αθηναίων στους πεζόδρομους, στην πλατεία, στον πολύπαθο λόφο του Στρέφη;

Πως να χαρακτηρίσω την έκκλησή σας. Πως εμείς οι κάτοικοι- κι' εγώ ο τεσσάρων δεκαετιών ανάμεσά τους- περιμένουμε σαν ελευθερωτές και λυτρωτές τις ορδές του Δένδια, ή τους διατεταγμένους πολεοδομίστες του κάθε δημάρχου ; Τους γευόμαστε σαράντα χρόνια τώρα, τους είδαμε, τους μάθαμε. Εσείς όχι ;

Έχουμε πάρει αρκετή δόση της γκουρμέ κοινωνικής σας κριτικής, της χαμηλών τόνων πολιτικής σας στάσης, με γεύση λεμονοπορτοκαλάδας στα καφέ και σαμπάνιας στα σαλόνια όπου συνωστίζονται οι εραστές των απόψεών σας.  

Χθές βράδυ κύριε Ν.Ξ. μπροστά στα μάτια μας ξεπέζεψαν 24 μηχανοεποχούμενοι αρματωλοί του υπουργού πάνω στην πλατεία και μερικές διμοιρίες στις γύρω γωνίες, τρομοκρατώντας και προσάγοντας, όχι τους μαφιόζους ή έστω τους λαθροτσιγαράδες όπως τους ονομάζετε, αλλά αθώους περαστικούς και ανυποψίαστους θαμώνες. Και αυτό το σκηνικό στήνεται καθημερινά πια. Ξέρετε γιατί ; Θέλετε να μάθετε ;

πηγαίνοντας για την Ιθάκη

πηγαίνοντας για την Ιθάκη

μαθαίνεις πια πως τίποτα δεν είναι δικό σου,

γιατί κάτω από τα κλαριά αυτής της αιώνιας εληάς

αρχαία χέρια δάνειζαν τη ζεστασιά τους στις ρίζες της,

κι' ύστερα μάζευαν μ' ευγνωμοσύνη τον καρπό της.

Μαθαίνεις, πως δεν είσαι αυτός και μόνο

που "δικαιούται" τα δώρα της μάνας γής,

του ήλιου, του νερού.

Μαθαίνεις ακόμα,

πως η ομορφιά δεν ορίζεται από φράχτες,

πως κάθε εποχή και κάθε στιγμή

είναι μια Ανάσταση μια γένα

Μαθαίνεις πως Ζωή είναι

το να δεχθείς πως δεν σου ανήκει

παρά ο δρόμος που έχεις να διαβείς

 

μέχρις εκεί όπου η μοιρασιά

ιερουργία γίνεται και λέγεται Αγάπη

φωτοστιγμές από βόρεια και δυτική Πελοπόννησο. Νοέμβρης 2013

η γιορτή

Μεσολόγγι, λιμνοθάλασσα 

...O Aπρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,

Kι’ όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,

Kαι μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,

Kι’ ολόλευκο εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.

Kαι μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,

Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·

Tο σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι’ εκείνο.

Mάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη,

H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·

Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·

Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Tρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.

...............

Εχαμογέλασε πικρά κι ολούθενε κοιτάζει·

κι ανεί πολύ τα βλέφαρα τα δάκρυα να βαστάξουν:

-«Εκεί 'ρθε το χρυσότερο από τα ονείρατά μου·

με τ' άρματ' όλα βρόντησα τυφλός τού κόπου χάμου.

Φωνή 'πε: "Ο δρόμος σου γλυκός καί μοσχοβολισμένος·

στην κεφαλή σου κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος·

παλληκαρά καί μορφονιέ, γειά σου, καλέ, χαρά σου!

Άκου, νησιά, στεριές της γης, εμάθαν τ' όνομά σου!

Τούτος, αχ, που 'ν' ο δοξαστός κι η θεϊκιά θωριά του;

Η αγκάλη μ' έτρεμ' ανοιχτή κατά τα γόνατά του".

...............

Ετούτ' είν' ύστερη νυχτιά· όλα τ' αστέρια βγάνει·

ολονυχτίς ανέβαινε η δέηση, το λιβάνι.

Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ' οι στοχασμοί τους·

τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.

Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν·

τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.

Γλυκειά κι ελεύθερ' η ψυχή σα νά 'τανε βγαλμένη,

κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.

...............

Κι᾿ όπου η βουλή τους συφορά, κι᾿ όπου το πόδι χάρος.

Η δύναμή σου πέλαγο, κ᾿ η θέλησή μου βράχος.

Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Η πρωτοεμφανιζόμενη επαναστατική οργάνωση GADA/ΜΛΕΔ ανέλαβε (επιτέλους) την ευθύνη της επίθεσης στο Ν. Ηράκλειο

Λοιπόν τί λέγαμε ; Μας έβγαλαν την ψυχή αλλά την έβγαλαν, την προκήρυξη εννοώ. Δέκα οκτώ μερόνυχτα το πάλευαν τα παιδιά, δέκα οκτώ σελίδες και η προκήρυξη. Να που λεφτά υπάρχουν. Και οι υπερωρίες να πληρωθούν και οι επιμελητές του κειμένου και ο designer του logo της οργάνωσης. Ακόμη και να αγορασθεί το στικάκι και να πληρωθεί ο κομιστής του.

Έ, δεν θα πάρει και ο Μάκης τίποτα ; Θ' αρκεστεί στα ποσοστά επί των πωλήσεων μόνο ; Δεν μου μοιάζει για τόσο φτηνιάρης ο άνθρωπος. Άλλωστε στη Σέχτα φάνηκε πολύ κουβαρντάς.

Θα μου πείς τώρα την κακία σου, πως δεν χρειαζόταν δα νάσαι και κανένας Ησαϊας να το προφητέψεις. Συμφωνώ. Παρκάρω πιο κεί το καλάμι μου και χαμηλώνω την περηφάνειά μου.  Και θυμίζω απλά σε όσους είχαν αμφιβολίες πως τόσα χρόνια στο κουρμπέτι κάτι με μάθανε. Και παρά λίγο δεν κέρδισα και το στοίχημα με κάποιους φίλους. Απλά γιατί δεν βάζω στοιχήματα. Κερδισμένοι αυτοί, χαμένος εγώ.

Αλλά επειδή ο Βαξεβάνης τα γράφει όλα και καλύτερα και συμφέρει, σας καληνυχτίζω με τούτο,

Χρόνια Πολλά για το πανηγύρι μας

Κατασκευές ενόχων Α.Υ: Τάσος Θεοφίλου

10/11/2012
Μπετόν και σίδερο
Η μυρωδιά του βουνού 
επιβάλλεται στο μπετό και το σίδερο όταν βρέχει.
Η αναστάτωση που φέρνει η καταιγίδα δίνει ζωή στη φυλακή.
Ο αρχέγονος κίνδυνος την κάνει καταφύγιο.

Άλλες φορές η θλίψη παίζει άρπα με το θώρακά μου
σουβλίζει τους δακρυγόνους αδένες μου.
Τα 32 βήματα του προαυλισμού δεν χωράνε στη σκέψη μου.
Δεν χωράω στο προαύλιο. Δεν χωράω στη φυλακή.
Μια μάντρα ανθρώπων. 
Μάντρα παροπλισμένων παραβατών.

Και απ’ την άλλη:
Το ιερό δικαίωμα στην εργασία.
Του εργάτη να χτίζει μια φυλακή.
Του ηλεκτρολόγου να τοποθετεί συστήματα ασφαλείας.
Του αρχιτέκτονα να τη σχεδιάζει.
Του ανθρωποφύλακα.
Γαμώ τον πολιτισμό του Κεφαλαίου.

Μπετόν και σίδερο.
Οι κρατούμενοι σκληροί σαν το μπετόν και σαν το σίδερο.
Όχι σαν το διαμάντι.

Μακάριοι.
Μακάριοι όσοι φυλακίστηκαν. 
Κανείς δεν μπορεί να τους συλλάβει.
Μακάριοι όσοι τελεσιδίκησαν. 
Κανείς δεν μπορεί να τους καταδικάσει.
Τάσος Θεοφίλου

Η περίπτωση του προφυλακισμένου εδώ και 15 μήνες "για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία και φόνο αλλά και σε τρομοκρατική οργάνωση" Τάσου Θεοφίλου δεν είναι η μοναδική απόπειρα κατασκευής ενόχων από την παρακρατική εξουσία της διαβόητης Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας (Α.Υ). 

Στα links

http://omniatv.com/blog/3754-ξεκινάει-η-δίκη-του-τάσου-θεοφίλου-μια-κακοστημενη-σκευωρία-της-αντιτρομοκρατικής 

και http://omniatv.com/blog/3767-με-ξέχειλη-προκατάληψη-άρχισε-η-δίκη-του-τάσου-θεοφίλου 

θα διαβάσετε όλο το σκηνικό της σκευωρίας αλλά και την ετοιμότητα της δικαστικής παραεξουσίας να αποδώσει "δικαιοσύνη" στη δίκη που άρχισε τη Δευτέρα 11/11 και μετά από μια διήμερη διακοπή συνεχίζεται από σήμερα Τετάρτη στο Γ’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, στο κτιριακό συγκρότημα του Εφετείου στην οδό Λουκάρεως. 

"Θα είναι αρκετό να πω πως είμαι ο Χουάν Πάμπλο Καστέλ, ο ζωγράφος που σκότωσε τη Μαρία Ιριμπάρνε..." λέει ο ήρωας του Ερνέστο Σάμπατο στο Τούνελ, γκρεμίζοντας κάθε θεσμοθετημένο κώδικα γραφής ενός νουάρ μυθιστορήματος και προφανώς οι προ-ανακριτικές αρχές και οι συνεργάτες τους είχαν ακριβώς αυτή την ηθελημένα πρόωρη αποκάλυψη-ομολογία του δολοφόνου. Μη αναμένοντας καμμιά περιήγηση στα γεγονότα που θα συνέθεταν το κατηγορητήριο, όπως μας έχει συνηθίσει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. 

Και φυσικά η συμπληρωματική της προ και ανακριτικής αρχής εξουσία, τα ΜΜΕ, ακολούθησαν ως είθισται αυτό τον κανόνα του Σάμπατο. Ο οποίος, υποψιάζομαι, απλώς ήθελε να ανατρέψει την κατεστημένη σειρά της αφήγησης μιας Αγκάθα Κρίστι ή ενός Ρόμπερτ βαν Γκούλικ. 

Το σκηνικό ανεύρεσης της αλήθειας σε όλες τις δίκες σκοπιμότητας είναι σχεδόν πανομοιότυπο. Ο παραλογισμός που υιοθετείται σαν συνειδητή επιλογή δεν αφήνει κανέναν βαθμό ελευθερίας στον κατηγορούμενο, τον προσαγάγει σιδηροδέσμιο ενώπιον της ¨δικαιοσύνης", στερώντας του και αυτή ακόμη τη θέση στο εδώλιο, θέση που ο νομικός μας πολιτισμός αλλά και οι αρχές του ρωμαϊκού δικαίου και της εποχής του Διαφωτισμού μετέπειτα υπερασπίστηκαν σαν κατάκτηση ενός ιερού δικαιώματος στη δικαιοσύνη του κατηγορουμένου, όσο και του εξ' ίσου ιερού δικαιώματος της κοινωνίας στην αλήθεια. 

Το σκηνικό του παραλογισμού δεν επιλέγεται τυχαία. Δεν είναι ούτε σκηνικό αρχαίας τραγωδίας, όπου ο κατηγορούμενος είτε αυτός λέγεται Ορέστης, είτε Αντιγόνη, διατηρεί σαν φλόγα ελπίδας για δικαίωση την ελευθερία να ακουστεί από τον κατ' εξοχή δέκτη και δικαιούχο της αλήθειας που είναι η ίδια η κοινωνία. Διότι αυτό το δικαίωμα στην αλήθεια, πρόκριμα απόδοσης δικαιοσύνης, κατοχυρώθηκε ήδη από τον ρωμαϊκό πολιτισμό της εποχής που στη Ρώμη ακόμη λειτουργούσε η Δημοκρατία. Ο Κικέρων με τη φράση του Legum servi sumus ut liberi esse possimus (είμαστε σκλάβοι του νόμου για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι) διετύπωσε αιώνες πριν αυτό που ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση θεώρησαν σαν δομικό στοιχείο της (αστικής) δημοκρατίας πως δικαστής είναι η κοινωνία, σε αντιδιαστολή προς τη δικαιοσύνη της κρίσης των τυράννων που επί αιώνες πριν διαφέντευε σε όλους τους νόμους κάθε πολιτείας και κράτους. Και ο Κικέρων δεν ήχθη σε αυτή τη διατύπωση τυχαία. Μυηθείς στις αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, παρότι ήταν ολιγαρχικών πολιτειακών πεποιθήσεων, είχε μετουσιώσει τα νάματα της δημοκρατίας των πολιτών σε αρχές δικαίου.

Καθήκον του δικαστή σύμφωνα με τα προηγούμενα είναι η ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος των πολιτών. Ο δικαστής είναι αντιπρόσωπος των πολιτών, όχι της εκτελεστικής και κατασταλτικής εξουσίας. Επομένως στην περίπτωση του Τ.Θ. τη λάντζα αυτή ανέλαβαν τα ΜΜΕ. Και συνίσταται αυτή η ανάθεση στο να διαμορφωθεί κατάλληλα η κοινή γνώμη όχι απλά να αποδεχθεί το αξιόποινο του δράστη, αλλά και να συνδράμει με τον κανιβαλισμό της στο λιντσάρισμά του. 

Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι νάχει γίνει "καλή δουλειά" από τις προ-ανακριτικές και ανακριτικές αρχές. Και στην περίπτωση αυτή, όσο και σε εκατοντάδες άλλες, ο εσμός της αντιτρομοκρατικής έχει βάλει τη σφραγίδα της "ένοχος". Εκ προϊμίου, τουτέστιν με προκατασκευασμένες κατηγορίες και δήθεν ευρήματα. 

Εν κατακλείδι κάθε ένας από εμάς, ζώντας στην Κοινωνία της Επιτήρησης (κατά Φουκώ) είναι εν δυνάμει ένας Σακκάς ή ένας Θεοφίλου. Η κοινωνία του αντιτρομοκρατικού ζόφου που δομείται εδώ και μια εικοσαετία παράλληλα με την κοινωνία των αγορών, είναι η κοινωνία των πληβείων και των τυράννων, των λίγων ενάντια στους πολλούς, όπως στους αιώνες της προ-αστικής και αστικής δημοκρατίας κυριάρχησε. 

Ο Τ.Θ. μου είναι τόσο γνωστός όσο ο εαυτός μου, και τόσο άγνωστος όσο και πάλι ο εαυτός μου. Πιθανόν νάχουμε ακούσει το ίδιο τραγούδι κάποτε, να κάτσαμε στο ίδιο μπαρ, να πίναμε και οι δύο ρακή, να βρεθήκαμε κάποτε στην ίδια διαδήλωση, να κρατάμε το ίδιο απόκομμα εφημερίδας, να ονειρευτήκαμε τον ίδιο κόσμο, να φωνάξαμε τα ίδια συνθήματα, να διαβάσαμε τα ίδια βιβλία, να πήγαμε διακοπές στο ίδιο νησί. Και όσο αυτές οι πιθανότητες ζούν και υπάρχουν τόσο ένοχοι και τόσο αθώοι είμαστε και οι δυό μας. 

υγ. μου είναι ακατανόητη η συντηρολαγνεία μερικών της αριστεράς. Δεν μιλώ για το συνάφι του Κουτσούμπα που έτσι κι' αλλοιώς παίζει με την ίδια τράπουλα του κράτους. Αναφέρομαι σε άλλες δυνάμεις του αριστερού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.α.) οι οποίες θεωρούν ότι η υπεράσπιση των όποιων νόμων και ελευθεριών βλάπτει σοβαρά το προφίλ τους. Το να φοβάσαι ή να αποφεύγεις να μιλήσεις υπέρ των ελευθεριών ενός "εγκληματία" του όποιου χώρου (ποινικού, αναρχικού και πάει λέγοντας) εκτός από ανυπόφορο συντηρητισμό δηλώνει φοβία και συνδράμει στο έργο της την καταστολή.

Δικάζεις το έγκλημα ή δικάζεις τον άνθρωπο "δράστη"; Ο αστικός νομικός πολιτισμός (τους), η αστική νομιμότητα που διεκδικούν αυτοί οι χώροι (θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα είχε πεί κάποτε ο Αλέξης) προβλέπει αυτό το ρημάδι "πρότερος έντιμος βίος" κάτι που σημαίνει ότι σε μια διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης το ένα συμπλέκεται με το άλλο. Και ποιός είναι εκείνος που οφείλει να μαρτυρήσει για τον "άνθρωπο δράστη" παρά ο καθένας μας ; Και φυσικά δεν εννοώ να μαρτυρήσει ψευδώς για τον όποιον δράστη, όπως είθσται στις δίκες κάθε αρεστού στην εξουσία όπου παρελαύνουν από μητροπολίτες μέχρι τοπικοί άρχοντες για να μαρτυρήσουν για το "ποιόν" κάθε νταβατζή, τοκογλύφου, κ.α. προκειμένου να αποδοθεί λευκός στην κοινωνία.

23/10/2012
Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.
Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.
Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.
Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας.

Και θα’ χουμε ρυτίδες στα πρόσωπα.
Κάθε ρυτίδα και μια χαρακιά.
Για κάθε στιγμή αγωνίας.
Για κάθε αιωνιότητα μοναξιάς.

Όσοι φοβούνται τις ρυτίδες,
φοβούνται το παρελθόν τους,
το ανούσιο παρόν τους,
το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.
Μισούν τον εαυτό τους. Αυτό που γίνονται.

Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.
Κι εμείς θα τα φέρουμε περήφανα.

Τάσος Θεοφίλου

Τα ποιήματα του Τάσου Θεοφίλου τα βρήκα εδώ

σ' ευχαριστώ Αλέξη !

Αλέξη μου,

όλο αυτό τον καιρό μ' έδερνε ένα βασανιστικό ερώτημα... τί φταίει και το ρημάδι το χρέος γιγαντώνεται, σαν το μπαλόνι που το φουσκώνεις με κομπρεσέρ, τί φταίει και οι τιμές ανεβαίνουν, και μαζί τους η φορολογία, η ανεργία, η φτώχεια. Τί φταίει και τα παγκάκια έγιναν περιζήτητα από τους άστεγους, τα σκουπίδια από τους πεινασμένους. Τί φταίει και χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων δεν βλέπεις πια, οι φίλοι πέφτουν και πετούν ένας-ένας, τα παιδιά γίνονται πουλιά ταξιδιάρικα για το νησί της Καλυψούς.  

Αλέξη μου, 

χθές βράδυ μου έλυσες αυτές τις απορίες, κι' ακόμη μία, όχι μόνο δική μου, αλλά και των φίλων σου που τελευταία όλο και πιο πολύ τους βασάνιζε: που είναι ο κόσμος μας, γιατί δεν κατεβαίνουν στους δρόμους. 

Κι' έφυγα χθές από την πλατεία και μετά πήγα στην άλλη πλατεία να πιώ τις ρακές απερίσπαστος από έγνοιες και απαλαγμένος από τα βασανιστικά αυτά ερωτήματα. Γιατί τόπες Αλέξη μου και το τόνισες. Όχι μια και δυό αλλά δεκατρείς φορές: η κυβέρνηση είναι ανίκανη, καιρός να πάρει δρόμο, ν' αναλάβει "ο λαός εμείς" την εξουσία.

Μα εκείνο που πιο πολύ μ' έπεισε ήταν που άκουσα από το στόμα σου πάλι δεκατρείς φορές πως το μνημόνιο είναι λάθος, κάτι σαν το η συνταγή είναι λάθος, πούλεγαν ο Αντώνις και ο Άδωνις πριν κάνα δυό χρόνια. Και, πίνοντας τις ρακές, κάνω σούμα "είναι ανίκανοι+λάθος μνημόνιο" και μου βγαίνει, τί λές ότι μου βγήκε Αλέξη μου;   

 ...πως έναν ανίκανο, έναν επιρρεπή στο πάθος των λαθών (αλκοολίκι δηλαδή) τον θεραπεύεις με μια πρόταση μομφής. Ούτε τον δικάζεις, ούτε τον καταδικάζεις, ούτε τον κρεμάς στο σύνταγμα. Άντε, γιατί μισώ αυτές τις βαρβαρότητες  και δεν τόχει η αισθητική μου να βλέπω τον Μπένυ κρεμασμένο ανάποδα στην πλατεία, σαν τον άλλο δηλαδή, τον Μπενίτο στην Πιατσάλε Λορέτο.  

Και ακόμη, με διαβεβαίωσες Αλέξη μου πως δεν θα το γυρίσουμε στη δραχμή, πως δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις μου στην Ελβετία, οι επενδύσεις μου σε μετοχές τραπεζών, οι επτά επί Cayman Islands offshore μου και πολύ ησύχασα. Και πέρασαν τα μεσάνυχτα και ήλθε το ξημέρωμα κι' εγώ έπινα πια ρούμι μαύρο και το παιδί στο μπαρ, που δεν συμμεριζόταν την αισιοδοξία μου, κρυφορεφόρμα μ' ανέβαζε, συριζαίο με κατέβαζε.

*****

Αλέξη μου, 

τόσο ήρεμο και εποικοδομητικό πολιτικό λόγο είχα ν' ακούσω από τον καιρό της Υπευθυνότητας του κυρ Φώτη. Όχι σαν εκείνο τον ανένδοτο Γ. Παπανδρέου τον πρεσβύτερο που χθές βράδυ στην πλατεία νοσταλγούσαν οι φίλοι σου. Μα και συμπονετικός ο λόγος σου συνάμα, ανθρώπινος. 

Ανίκανοι Αλέξη μου οι άνθρωποι, τί να τους κάνεις ; Και οι ανίκανοι κάνουν λάθη, γνωστό τοις πάσι. Και εδώ που τα λέμε όποιος δεν κάνει τίποτα δεν κάνει και λάθη. Κι αυτοί οι τρείς ταλαίπωροι της τρόϊκας από χώρα σε χώρα τρέχουν, πως να μην κάνουν λάθη με τόσες αποστολές σωτηρίας που έχουν φορτωθεί στις πλάτες τους ;

Αυτά είχα να σου πώς από βάθος ψυχής Αλέξη μου. Τους χαιρετισμούς μου στον σύντροφο Παπαδημούλη. Και στον Στέλιο, ξέρεις εσύ.

η Ιστορία γράφεται με Ητ(τ)α

κι' είναι οι ηττημένοι αυτοί που τη γράφουν...

πικρόγλυκη κάθε ήττα

φτάνει χνουδάτο νάν το σκέπασμα του χρόνου.

μετράς έτσι το μπόϊ σου και υπομένεις

καρτερώντας την επόμενη και την επόμενη

σαν διδαχή και δοκιμή

γιατί έτσι μόνο δείχνεις 

πως κάτι πιο βαθύ μέσα σου υπάρχει.

πως το τραχύ επίστρωμα του χρόνου 

δεν γίνεται λήθη 

και λήθαργος μ' εφιάλτες

αντιδραστήρας του τσερνόμπιλ

και της Φουκουσίμα

κι' αν η ήττα δεν είναι δικιά σου

-αν νομίζεις δηλαδή-

μοιράσου την

κάτι σου αντιστοιχεί.

γιατί η πιο πικρή

είν' η ήττα που δεν μοιράζεται. 

Έχουμε ΧΟΥΝΤΑ !!!

ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Όλοι στην ΕΡΤ!!!!

 Κλοιός απο ΜΑΤ. Η πρόσβαση ειναι δυνατή στο κομμάτι της ανόδου από την πλατεία μέχρι τον Βασιλόπουλο. 

ΚΑΛΕΣΜΑ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΡΤ - Η ΕΡΤ ΚΤΥΠΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤ

«Καλούμε όλους τους πολίτες στο Ραδιομέγαρο. Καλούμε όλους τους πολίτες στα κατά τόπους γραφεία της ΕΡΤ Α.Ε. για να υπερασπιστούμε τη φωνή της Δημοκρατίας! Πριν από λίγη ώρα ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εισήλθαν στο Ραδιομέγαρο. Έχουν δώσει αυστηρό χρονοδιάγραμμα για την εκκένωση του κτηρίου, ειδάλλως θα συλλάβουν όσους παραμένουν εντός. Όταν τα τηλέφωνα σιγήσουν, αυτό που θ' ακούγεται δεν θα είναι ΕΡΤ. Δεν θα είναι οι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Μην τους νομιμοποιήσετε με την ακρόαση και τη θέασή σας!».

Ιστορίες συνωμοσίας

"Δεν υπάρχουν πρωτότυπες ιστορίες 

αλλά πρωτότυποι τρόποι να τις διηγηθείς" 

Τζιμ Τζάρμους 

Ο θίασος της κυβέρνησης έχει ένα πρόβλημα, πρόβλημα ανεύρεσης ρεπερτορίου. Όταν έχεις εξωθήσει ένα διψασμένο για αίμα κοινό, αυτό θα τείνει προς την αδηφαγία και κάθε εβδομάδα θα ζητάει φρέσκο αίμα. Η κυβέρνηση λοιπόν, που δεν κυβερνά για να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας (αυτά τα έχει αναθέσει σε τρίτους), καλείται να ικανοποιεί τις ορέξεις του κοινού της, όντας αναγκασμένη να τηρεί κάποια από τα προσχήματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έτσι όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται. 

Φυσικά κάθε νέα παράσταση θα πρέπει να τηρεί τους κανόνες ενός ειδικού marketing. Δηλαδή θα πρέπει το σασπένς να είναι ανεβασμένο, τα κουστούμια πιο φανταχτερά, το σενάριο πιο πρωτότυπο, η σκηνοθεσία πιο θεαματική και οι ηθοποιοί πειστικοί στο ρόλο τους. Το αν οι πηγές έμπνευσης κάποτε στερέψουν, οι σκηνοθέτες γίνουν βαρετοί και οι ηθοποιοί μη πειστικοί στο ρόλο τους, φαίνεται να μη το λογαριάζει προς το παρόν. Ίσως νάχει στο νού της μια τελευταία παράσταση που θα τα έχει "όλα": αποσταθεροποίηση, εμφύλιο πόλεμο, μάχες σώμα με σώμα, αίμα, τανκς, πραξικόπημα, στρατοδικεία, ξερονήσια, Ή, ίσως και μια "φιλική" απόβαση γειτονικών προς τη χώρα στρατιωτικών δυνάμεων προς ενίσχυση του κύρους της.

Στο ζήτημα του ρεπερτορίου οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Σαράντα χρόνια τώρα ο μέγας σεναριογράφος, που με ζήλο και πίστη υπηρέτησε δεκάδες κυβερνήσεις φαιών, κυανών και πράσινων αποχρώσεων, δείχνει να έχει κουρασθεί. Επιμένει όμως πεισματικά να κρατά το πόστο του, δικαιωμένος πολιτικά και ηθικά από τις κοινοβουλευτικές συμπράξεις των τριών τελευταίων ετών. Ίσως και να κρίνει πως τώρα-περισσότερο από ποτέ άλλοτε-είναι απαραίτητος. Η τρισυπόστατη ιδεολογική του δόμηση δένει θαυμάσια με τις τρέχουσες ανάγκες διατήρησης της εξουσίας από τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου απέναντι στις επιβουλές των δυνάμεων του Κακού.

Ήδη από το 2011 και ειδικά μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών διεφάνη πως τα δύο κόμματα εξουσίας δεν αρκούν για να στηρίξουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Η είσοδος του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου αλλά και η ένταξη της ΔΗΜΑΡ στις Δυνάμεις του Καλού πιστοποιούν σε επίπεδο κοινοβουλευτικών δυνάμεων το διακριτό χάσμα μεταξύ αυτών που θέλουν το Καλό της χώρας και αυτών που επιβουλεύονται την καταστροφή της. Το ζητούμενο είναι αυτό το χάσμα να περάσει στην κοινωνία, λένε οι φωστήρες-σύμβουλοι της ακρο-δεξιάς κυβέρνησης του Σαμαρά. Τότε, θεωρούν - πως το έργο θα έχει επιτυχία, η παράσταση δεν θα μπεί μέσα. Και η δολοφονία των δύο μελών της Χ.Α. αυτό δείχνει. Να περάσει ο διχασμός στους κάτω. Άλλωστε κανένα από τα στελέχη του μνημονιακού τόξου και των μηχανισμών του δεν προτίθεται να γίνει Ιφιγένεια, να "θυσιασθεί" δηλαδή με τις σφαίρες κάποιας Σέχτας.

Τρία κόμματα, μια πολιτική, που έλεγε κάποτε και η Αλέκα Παπαρήγα. Όμως ποιά κόμματα ; Η βάρκα του κυρ Φώτη μπάζει νερά και δεν είναι σίγουρο αν θα εκπροσωπείται στη Βουλή σε  επόμενες εκλογές. Απομένουν οι ΑΝ.ΕΛ. του Καμμένου και οι οπαδοί του Μιχαλολιάκου. Που ορφανεμένοι αναζητούν καταφύγιο είτε σε μια νέα Χρυσή Αυγή (σοβαρή, φρόνιμη και υπάκουη), είτε στην αγκαλιά της μαμάς  Ν.Δ. Όσο για τα "μπουμπούκια" της ΑΝΕΛ αυτά μόλις δούν τα ευρώ να εναιωρίζονται μην τα είδες Πάνο.

Η τελευταία παράσταση της παρα-κυβέρνησης λέγεται Νέο Ηράκλειο. Γραφόταν από καιρό τώρα από τρείς πένες, όσο και αν ο τρίτος της σεναριακής ομάδας ξορκιζόταν τον τελευταίο μήνα σαν το αποδιοπομπαίο τραγί. Η πουτάνα η ανάγκη τα φέρνει έτσι που στις κρίσιμες για τον τόπο στιγμές θα συμμαχήσεις και με αυτόν που χθές έλεγες φασίστα και ναζί. Για το καλό του τόπου, πάντα. Και ο εναγκαλισμός γίνεται ακόμη πιο σφικτός, γιατί η απώλεια της εξουσίας θα είναι οδυνηρή. Και τί είναι ένας εναγκαλισμός με τον Κασιδιάρη μπροστά στο να καταλήξεις να πίνεις καφέ παρέα με τον Άκη στον Κορυδαλλό ; Ας είμαστε σοβαροί.

Η ιστορία, η πολύ πρόσφατη, άλλωστε αποτελεί πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων. Οι γερμανοτσολιάδες μέσα σε μια νύχτα βαφτίστηκαν στα νερά του Νείλου και έγιναν Ιερολοχίτες του Ρίμινι και στη συνέχεια σφαγείς στα Δεκεμβριανά του '44 και δολοφόνοι "κομμουνιστοσυμμοριτών". Νονός ποιός άλλος ; Ο Γέρος της Δημοκρατίας, παρέα με τον Τσώρτσιλ. Που έσωσαν τη χώρα από τον άξονα του μπολσεβικισμού.

Η Χ.Α. διεκδίκησε κάτι περισσότερο από το να είναι ο παρίας της παρέας και αυτό ενόχλησε τις μύτες των θεσμικών κοινοβουλευτικών. Τότε είναι που καθαρίζεις ακόμη και τα παιδιά σου κι' ας έβγαζαν όλη τη λάντζα. Μήπως η ιστορία του Ν. Ηρακλείου πάει λίγο πιο πίσω, ας πούμε μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ; Η τελευταία αυτή παράσταση θα μπορούσε να ονομασθεί αναβάπτιση της Χ.Α, όπως ακριβώς ο κυρ-Μπάμπης είχε λίγες μέρες πριν τη δολοφονία Φύσσα απαιτήσει...

Αναδιατυπώνοντας τη ρήση του Τζιμ Τζάρμους θα μπορούσαμε να πούμε: Δεν υπάρχουν πρωτότυπες συνομωσίες αλλά πρωτότυπος τρόπος να τις σχεδιάσεις. Τα αποτελέσματα αυτού του σχεδιασμού θα τα δούμε πολύ σύντομα. Από τους πρώτους στόχους της νέας Χ.Α. είναι η επανασυγκόληση της τριπολικής συμμαχίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Χ.Α. Ήδη ο Κασιδιάρης προχώρησε στην υλοποίηση των εντολών Μπάμπη. Αποκήρυξε το ναζισμό, συνέστησε ενότητα και ψυχραιμία. Ενότητα με ποιούς άραγε ; Και ψυχραιμία έναντι ποίων ;   

*****

Ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες αβλεψίες των σκηνοθετών της παράστασης. Ακόμη περισσότερες θα προκύψουν από την ανάγνωση της προκήρυξης της "επαναστατικής οργάνωσης" που θα "αναλάβει" την ευθύνη της επίθεσης. Και τότε οι νοήμονες θεατές δεν έχουν παρά να καγχάζουν με τα τερτίπια του σκηνοθέτη. Παράλληλα όμως θα ενταθεί η καταστολή, η επίθεση σε κοινωνικούς χώρους, η κατασκευή κατηγοριών, η διασπορά του φόβου γενικώς.

Οφείλουμε να θυμώμαστε την ιστορία. Επί δικτατορίας Μεταξά ο παρακρατικός μηχανισμός του Μανιαδάκη είχε στήσει "παράλληλο" κομμουνιστικό μηχανισμό και μάλιστα τόσο τέλεια που ακόμη και τα μισά κομματικά στελέχη είχαν παραπλανηθεί. Στη σημερινή συγκυρία που δεν διακυβεύεται μόνο το αστικό πολιτικό καθεστώς αλλά και συμφέροντα τρισεκατομμυρίων, ντόπια και διεθνή, η παραεξουσία θα στήσει δεκάδες σέχτες και πυρήνες, ή όπως αλλοιώς και αν λέγονται αυτές οι κατασκευές, προκειμένου να βυθίσει στο σκοτάδι και στο φόβο την κοινωνία.

Και οφείλουμε να κουρελιάζουμε κάθε φορά κάθε παρόμοιο εγχείρημα της κυβέρνησης, να το γελοιοποιούμε χωρίς κανέναν δισταγμό ή συντηρητισμό. Η κυβέρνηση του μνημονιακού τόξου και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν είναι αποφασισμένες να τελειώσουν το "έργο" τους. Και είναι αδίσταχτες στο να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο.

Και για να θυμηθούμε και πάλι τον Τζιμ Τζάρμους και τον τίτλο της ταινίας του Οι Εραστές Ποτέ δεν Πεθαίνουν. Οι σεναριογράφοι όμως ;