Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

είναι η έξοδος από το ευρώ πανάκεια ;

καμμιά φορά οι προδότες φτιάχνονται από τους 'προδομένους" 

Με αφορμή την εκδήλωση/παρουσίαση του ΕΔΕΚΟΠ στην Αλκυονίδα. .

Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που περίμεναν απαντήσεις από τον κ. Λαπαβίτσα και τους συνεργάτες του, κύριων παρουσιαστών της "λύσης επιστροφή στη δραχμή".
1. Υπάρχει προηγούμενο χώρας που εγκαταλείπει ένα σκληρό νόμισμα για να επιστρέψει στο νέας κοπής παλαιό της;
2. Το ότι η επιλογή του ευρώ κάτω από τις συνθήκες που έγινε ήταν καταστροφική τα παραδέχονται ακόμη και οι εκτός της αριστεράς οικονομικοί αναλυτές. Το ζητούμενο είναι το πότε διαπιστώθηκε και ειδικά πότε αντιπροτάθηκε από το σύνολο της αριστεράς σαν πρώτη πολιτική προτεραιότητα η έξοδος από το ευρώ;

Πιο αναλυτικά:
1. Στα ύστερα χρόνια του φιλελευθερισμού (από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και μετά) δεν υπήρξε μέχρι τώρα περίπτωση χώρας που αποχώρησε από ένα ισχυρό νόμισμα για να υιοθετήσει ένα νέο. Οι χώρες που υιοθέτησαν νέα νομίσματα τις τελευταίες δεκαετίες προέκυψαν από γεωπολιτικές ανακατατάξεις (δημιουργία νέων κρατικών υποστάσεων από τη διάλυση κρατικών συνασπισμών, π.χ,  Σοβιετικής Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία). 

2. Διανύοντας το δέκατο πέμπτο έτος συμβίωσής μας με το ενιαίο νόμισμα,  με τα μισά σχεδόν από αυτά τα χρόνια η ελληνική κοινωνία να φυτοζωεί με τις ακραίες συνέπειες της νομισματικής εξάρτησης, χρειάσθηκε η αριστερά να επωμισθεί την καπιταλιστική διαχείριση της επονομαζόμενης κρίσης, για να αντιληφθούν κάποιοι ότι η συμμόρφωση με τη συνθήκη του Μάαστριχτ που επέβαλε το ενιαίο νόμισμα, αποτελούσε μονόδρομο αποψίλωσης εισοδημάτων, δημόσιου πλούτου και κοινωνικών κατακτήσεων.

Μήπως τελικά ανάγκες πολιτικής επιβίωσης επέβαλλαν το σύνθημα επιστροφής στη δραχμή σαν το μόνο πολιτικό σωσίβιο μιας σημαντικής μερίδας του ενιαίου πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ και μεγάλου αριθμού εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων, μηδαμινής όπως αποδεικνύεται καθημερινά κοινωνικής γείωσης; Το να διαθέτεις το 1/4 της δύναμης μιας κοινοβουλευτικής ομάδας, να έχεις την πλειοψηφία στα κομματικά όργανα και όταν αποχωρίζεσαι από το μητρικό κόμμα να βρίσκεσαι στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, απεδείχθη ένα σκληρό τεστ μπροστά στην αλήθεια που δεν ήταν άλλη από το ότι το σχεδόν μηδενικό κοινωνικό σου εκτόπισμα ήταν αυτό που σε έστειλε στα αζήτητα. Όσο ωμό και αν ακούγεται, τελικά βασιληάς ήταν γυμνός.

Η κουβέντα για τις συνέπειες του ευρώ άναψε μόνο λόγω της αδυναμίας διαχείρισης του κρατικού και ιδιωτικού χρέους και γιγαντώθηκε με αφορμή καθαρά κομματικές σκοπιμότητες, ειδικά από το "Αριστερό Ρεύμα" του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ποτέ πριν δεν είχε εγερθεί θέμα ευρώ από κανένα κομμάτι της αριστεράς και αυτό κάνει την όλη επιχειρηματολογία "επιστροφή στη δραχμή" ή "έξοδος από την Ε.Ε". προβληματική. Το ΚΚΕ παρόλο που είχε αρνητικά τοποθετηθεί εξ' αρχής στο ζήτημα της συνθήκης του Μάαστριχτ, από τη στιγμή που το κοινό νόμισμα μπήκε στην καθημερινότητα της χώρας δεν έθεσε ποτέ θέμα εξόδου από το ευρώ. Αντίθετα σε κάθε περίπτωση τονιζόταν από τα στελέχη του ότι η έξοδος από το ευρώ κάτω από τις δοσμένες συνθήκες θα ήταν καταστροφική για τα λαϊκά συμφέροντα, πράγμα που κρίνω σωστό για τους λόγους που εξηγούνται πιο κάτω. Άλλωστε, όπως δήλωναν τα στελέχη του σε κάθε ευκαιρία, "δεν έχει σημασία πως θα λέμε το νόμισμα, σημασία έχει ότι ζούμε σε καπιταλισμό", κάτι που δυνητικά έχει μια βάσιμη λογική.

Διαπιστώνει κανείς τη χρόνια αδυναμία της εγχώριας αλλά και της διεθνούς αριστεράς στο σύνολό της να απαντήσει στους ελιγμούς διαώνισης του καπιταλισμού, χαρτογραφώντας το δικό της δρόμο για το τώρα, το αύριο, το μέλλον της ανθρωπότητας. Οι ευαγγελικές περικοπές του Κεφαλαίου του μαρξισμού, οι Πράξεις των Αποστόλων του και οι Οικουμενικές Σύνοδοι του σταλινισμού οδήγησαν μια ώρα αρχύτερα στη χρεωκοπία και το γκρέμισμα ενός κόσμου που στήθηκε στα πήλινα πόδια μιας μειοψηφίας που σε δεδομένη στιγμή ευνοήθηκε να δημιουργήσει το καρίκευμα ενός κρατικού καπιταλισμού, οδηγώντας την υπέργηρη ουτοπία ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση στα κάτεργα της απαξίωσης και της περιφρόνησης ακόμη και από την ίδια πολλά υποσχόμενη εργατική τάξη.

Πιο πικρή αλήθεια είναι όμως η παντελής έλλειψη διορατικότητας. Αυτό που καθημερινά διαπιστώνεται είναι ότι όσο πιο "αριστερά" είναι τα συνθήματα τόσο αδιάφορα ή φοβικά προσλαμβάνονται από την κοινωνία. Στην  εν λόγω εκδήλωση ο Stefano Fassina, βουλευτής και πρώην Αναπλ. Υπουργός Οικονομικών Ιταλίας άφησε άφωνο το ακροατήριο όταν ομολόγησε πως η αριστερά έχει χάσει το παιγνίδι σε όλη την Ευρώπη, ειδκά δε για την Ιταλία ανέφερε πως ακόμη και η εργατική τάξη έχει προσχωρήσει πολιτικά στα αντιδραστικά κινήματα τύπου Πέπε Γκρίλο. Ναι, η εργατική τάξη, το λάβαρο των απανταχού ονειροπόλων της "εξουσίας των εργατών", το δεξί τους χέρι για το χτίσιμο του σοσιαλισμού. Αλλά και στην Ελλάδα δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο ; Απλώς οι κομματικοί ινστρούχτορες δεν το βλέπουν ή δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Ας θυμηθούμε: Πότε ετέθη το ζήτημα - πρωτεύουσας πολιτικής σημασίας- της αποβιομηχάνισης της χώρας, της καταστροφής της γεωργίας, της διόγκωσης των αντιπαραγωγικών δομών της χώρας, της απομυθοποίησης της ανάπτυξης και της "φούσκας" της μαζικής αποχαύνωσης μέσω της εντατικής καλλιέργειας καταναλωτικών προτύπων, ασύμβατων με τους οικονομικούς δείκτες του καθενός και της χώρας συνολικά, της ενθέωσης της ατομικότητας και της απαξίωσης των όποιων υπολειμμάτων συνεργατισμού.

Χτίζοντας κόσμους πάνω στα ανύπαρκτα ερείπια ενός  συστήματος που καθημερινά καταρρέει στις φαντασιώσεις κάποιων κόκκινων πατροκοσμάδων, πρπαγανδίζοντας μια κρίση που δεν είναι του συστήματος αλλά δική σου εμμονή, απλά καθηλώνει την ιστορία στα όρια ενός κύκλου με κόκκινη κιμωλία, με συντεταγμένη αρχή το κέντρο του και διάμετρο ίση με τις μετρήσεις και τις στατιστικές στις βιομηχανικές συνοικίες του Μάνστεστερ 200 χρόνια πριν.
 ???
Αντί αυτά να βρίσκονται στην καθημερινή ατζέντα κάθε αυτοαποκαλούμενου προοδευτικού, είτε άτομο ήταν αυτό, είτε κομματικό/συνδικαλιστικό υποκείμενο, οι μικροκομματικού χαρακτήρα διεκδικήσεις για ψίχουλα πασπαλισμένες με μαρξιστικές "αναλύσεις" περί της κλεμμένης από τα αφεντικά εργασιακής υπεραξίας όξυναν το αδιέξοδο και οξείδωναν τη σκέψη έτι περισσότερο. Τη στιγμή που ο παγκόσμιος καπιταλισμός επελαύνει, αφήνοντας πίσω κάθε παληό εαυτό του, η αριστερά ζεί ακόμη στην εποχή του Άνταμ Σμίθ, διεκδικώντας για τον εαυτό της λίγα ακόμη ψίχουλα από την εργατική υπεραξία πού της ...έκλεβαν τα αφεντικά.

Η εμμονή στην κλεμμένη υπεραξία διαπέρασε κάθε κοινωνικό στρώμα και κάθε εργαζόμενο. Πάνω στη θεωρία της κλεμμένης υπεραξίας η αριστερά κτίζει προσδοκίες και αυταπάτες, αγνοώντας πως τα σύγχρονα και "πρωτοπόρα" αφεντικά δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το κέρδος της εργασιακής υπεραξίας, άλλωστε έχουν πάψει να επενδύουν τα κέρδη τους στη βιομηχανία ή τον πρωτογενή τομέα, επιδιδόμενα στο κυνήγι του εύκολου κέρδους, απαλλαγμένοι δια παντός από την γκρίνια των όπου γής εργατοπατέρων. Η σύνθεση του παγκόσμιου ΑΕΠ το μαρτυρεί. 75% από υπηρεσίες (τριτογενής τομέας) και μόνο 25% από τον πρωτογενή (γεωργία, κτηνοτροφία) και δευτερογενή τομέα  (βιομηχανία). Ο δρόμος του μεταξιού του σύγχρονου καπιταλισμού περνάει μέσα από τα χρηματιστήρια, τα δάνεια των χωρών, και τις οθόνες των υπολογιστών. Οι αγωγιάτες είναι σύγχρονοι γιάπιδες με υψηλότατους μισθούς που ενίοτε ρισκάρουν και για πάρτι τους, γκρεμίζοντας νομισματικές ισοτιμίες και ρίχνοντας οικονομίες στα βράχια. Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι του τριτογενή τομέα της οικονομίας - συχνά αποκαλείται τερατογενής-, που διψά για κέρδη από το εμπόριο του χρήματος, των μετοχών, των ομολόγων και όλων των σύνθετων χρηματιστικών και χρηματιστηριακών προϊόντων αλλά και χρεών κρατικών και ιδιωτικών και αποτελεί το 80% του τριτογενούς προϊόντος.
Και το πρόβλημα για τους κατέχοντες τα άϋλα αυτά κέρδη είναι πως θα αποκτήσουν πραγματική αξία, πως δηλαδή θα μετουσιωθούν σε εμπορεύσιμη υπόσταση, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από αυτά. Οι πολιτικές ξεπουλήματος γης και πλουτοπαραγωγικών πηγών, η κατοχύρωση δικαιωμάτων πάνω στην τροφή, την υγεία, την αναπαραγωγή που εφαρμόζονται μέσω προγραμμάτων εκποίησης σε υπερχρεωμένες χώρες, προσφέρουν το πιο ασφαλές καταφύγιο για τα κέρδη αυτά.

Στο άρρηκτα διαπλεκόμενο τοπίο της διαώνισης της υπερκερδοφορίας από τη μια και στη μετατροπή των μειονεκτούντων οικονομικά χωρών σε ορυχεία εκμετάλλευσης, οποιαδήποτε απελευθέρωση από τον κλοιό αυτό προϋποθέτει όραμα και σχέδιο καθολικής εξόδου από την εμπορευμαική κοινωνία, την επιστροφή  στην αυτάρκη και λιτή διαβίωση τόσο σε επίπεδο κοινωνιών, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Η τεχνολογική πρόοδος στηρίχθηκε αποκλειστικά τόσο πάνω στη φύση όσο και στην καθημερινή πρακτική της ανθρώπινης ιστορίας, Ας ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Οποιαδήποτε μαγγανεία περί απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής και πέρασμά τους στα χέρια της ...εργατικής τάξης απλά αναπαράγει τον καπιταλισμό και μάλιστα στην πιο ακραία έκφρασή του.

πότε ανακαλύφθηκε από την αριστερά πως το ευρώ ήταν ένα κάλπικο νόμισμα ;
Προβληματισμό προκαλεί το γεγονός πως παρόλο που για καθαρά προπαγανδιστικές σκοπιμότητες διατυμπανιζόταν από καιρό τώρα πως το σχέδιο επιστροφής στη δραχμή ήταν λύση-απάντηση στην υπογραφή των μνημονίων,  και κάποιες από τις εκδοχές του κατά καιρούς έβλεπαν το ημίφως της δημοσιότητας, επίσημα παρουσιάσθηκε μετά χορδών και τυμπάνων μόλις χθες, αν και το δίλημμα ευρώ ή δραχμή ήδη έχει παράξει πολιτικούς κραδασμούς και διχαστικές ανακατατάξεις σε πολιτικό-κοινωνικό επίπεδο.
 
Από μόνο  του το γεγονός της όψιμης μεταμέλειας για τη νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης καθιστά το δίλημμα ευρώ ή δραχμή εξόχως προβληματικό. Τόσο που οι όποιες  συνταγές και τα προϊόντα τους φιλοδοξούν να σερβιριστούν στο τραπέζι ενός αφρέγγυου οικοδεσπότη προς τέρψη καλομαθημένων συνδαιτημόνων, που θάχαν την ατυχία να πιστέψουν στον κορεσμό της πενίας τους στο πολλά υποσχόμενο δείπνο της λύτρωσης από το ευρώ. Ο οικοδεσπότης ίσως να αγνοεί, ίσως και να αποκρύπτει από τον ευατό του τα άδηλα και τα κρύφια (γι' αυτόν) μυστικά της εμπορευματικής κοινωνίας, κανόνες που με τους αιώνες έγιναν νόμοι και διεθνείς συνθήκες, αφού σφυρηλάτησαν τη συνείδηση γενεών και γενεών πότε με τη βία και πότε με την αλλοτρίωση.  Ας θυμηθούμε μερικούς κανόνες που διέπουν την καπιταλιστική διαχείριση του προϊόντος (παραγόμενου πλούτου) κάθε χώρας.

Α. Το σύνολο του κυκλοφορούντος νομισματικού όγκου δεν αντιπροσωπεύει παρά το παραγόμενο προϊόν κάθε χώρας, έχει δηλαδή αντίκρυσμα πάνω σε αυτό το προϊόν είτε αυτό βρίσκεται σε τελικό στάδιο πεξεργασίας, είτε παραμένει ως πρώτη ύλη. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι συναλλαγές μεταξύ των κρατών-πόλεων γίνονταν με νομίσματα με βάση πολύτιμα μέταλλα (κυρίως χρυσό), για εσωτερική χρήση δε χρησιμοποιούνταν νομίσματα με βάση τον χαλκό ή άλλα μέταλλα. Ο ίδιος κανόνας ισχύει και τώρα με μια ελαφρά παραλλαγή: Όλο το παγκόσμιο εμπόριο νομισματοποιείται σε σκληρά νομίσματα.

Αν και η αποδέσμευση της αξίας ενός νομίσματος από τον χρυσό έχει συμβεί πάνω από μισό αιώνα, η δέσμευση αυτή διαχύθηκε σε ένα σύνολο αγαθών που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το "καλάθι" του κάθε νομίσματος, όπως: πολύτιμα μέταλλα, βασικά αγαθά διατροφής (σιτάρι, σόγια), ορυκτά, υδάτινοι πόροι, πρώτες ύλες. Είναι τα αγαθά τα οποία έχουν εισαχθεί στα χρηματιστήρια των εμπορευμάτων, μετατρεπόμενα σε κοινούμενους στόχους κερδοσκοπικών επιδιώξεων. Το ανεβοκατέβασμα της αξίας των βασικών αγαθών (κυρίως των πρώτων υλών, σε συνδυασμό με άλλους οικονομικούς δείκτες (ρυθμός ανάπτυξης, μέγεθος ανεργίας/απασχόλησης, ποσοστό χρέους προς ΑΕΠ, κ.α.) επηρεάζει άμεσα την αξία του νομίσματος και διαμορφώνει ανάλογα όλους τους απεικονίσιμους οικονομικούς δείκτες, π.χ. χρηματιστήριο, κ.λπ. Ό,τι δηλαδή ισχύει για το νόμισμα μιας χώρας ισχύει και για τη μετοχή μιας εταιρείας. Κανονικά κάθε μετοχή έχει ένα αντίκρυσμα τόσο στα κέρδη (μικρό ετησίως ανάλογα με το μέγεθος των κερδών, το λεγόμενο μέρισμα), όσο και στο ενεργητικό μιας εταιρείας. Στην περίπτωση της μετοχής η προσδοκία κερδών επιτρέπει στον γκρουπιέρη να απλώνει τη σημαδεμένη τράπουλα των προσδοκιών στα λαίμαργα μάτια κάθε φιλόδοξου χρυσοθήρα. ¨Ομοίως ένα νόμισμα που  έχει απογαλακτισθεί από το πραγματικό προίόν μιας χώρας μοιραία γίνεται εύκολος στόχος κάθε κερδοσκόπου, δανειστή ή τοκογλύφου, κάθε μαυραγορίτη, ενθαρρύνοντάς τον  να επιδοθεί σε αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει: Να συσσωρεύει όλο και περισσότερο "σκληρό" πλούτο, εξαερώνοντας παράλληλα το πραγματικό αντίκρυσμα του νομίσματος και ωθόντας τα θύμετά του στην ύστατη κίνηση επιβίωσης: στο ξεπούλημα της όποιας περιουσίας του για ένα πιάτο φαϊ.

Το αταίριαστο πάντρεμα μεταξύ του παραγόμενου πλούτου από τη μια και του νομίσματος και των οικονομικών δεικτών από την άλλη (πληθωρισμός, ανεργία, ανάπτυξη/ύφεση, κατανάλωση/αποταμίευση) δημιουργεί το πλέγμα εκείνο πάνω στο οποίο έχει δομηθεί ο νέας κοπής φιλελευθερισμός για να επεκτείνει και να εδραιώσει πάρα πέρα την κυριαρχία του.

Β. Είναι σίγουροι οι δραχμολάγνοι ότι η αποχώρηση από τη νομισματική ένωση και μόνο θα επιτρέψει στη χώρα να ασκήσει ανεξάρτητη νομισματική και εμπορική πολιτική τη στιγμή που έχουν δέσει τη χώρα οι συμφωνίες και οι κανόνες της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς; Για παράδειγμα πως θα μπορέσει να ακολουθήσει ανεξάρτητη δασμολογική πολιτική, δασμολογώντας κατά το συμφέρον της εγχώριας παραγωγής τα εισαγόμενα προϊόντα; Ή πως θα βάλει χέρι στις αλυσίδες ξένων συμφερόντων που θα λανσάρουν φθηνότερα προϊόντα τρίτων χωρών εις βάρος των ελληνικών; Η επιλογή ρήξης και ακύρωσης των δεσμευτικών συμφωνιών τόσο με την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο κει με υπερεθνικούς οργανισμούς (π.χ. τον  Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) έχει προσμετρήσει τον αντίκτυπο που θα έχει τόσο στις εισαγωγές αλλά και στις εξαγωγές της χώρας; 

Γ. Ακόμη και οι εμπνευστές του σχεδίου της επιστροφής στη δραχμή παραδέχονται εμμέσως τον κίνδυνο της λαθρεμπορίας, του πληθωρισμού, της κερδοσκοπίας πάνω στα χιλιάδες εισαγόμενα πρώτης ή δεύτερης ανάγκης. Ισχυρίζονται όμως ότι αυτό θα συμβεί σε μια πρώτη περίοδο και ότι τα φαινόμενα αυτά θα εξαλειφθούν στη συνέχεια καθόσον θα υπάρξει ισχυρός ρυθμός ανάπτυξης. Εύλογα γενννάται το ερώτημα: θα αντέξει η χώρα ένα άτυπο οικονομικό εμπάργκο ειδικά σε πρώτες ύλες αναγκαίες για την παραγωγή; Με τα σημερινά δεδομένα  ελάχιστες είναι οι χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (για τις εντός της εντός ΕΕ ούτε κουβέντα δεν μπορεί να γίνει) που θα μπορούσαν να προστρέξουν σε βοήθεια αλλά με ακριβό αντίτιμο. Μιλάμε μόνο για 2-3 οι οποίες μάλιστα τυχαίνει να θέλουν να επενδύσουν μόνο και μόνο γιατί είμαστε η πύλη της Ευρώπης.

Με έναν λαό που του μάθαμε πως να κοιτάει την πάρτη του τώρα θα του μάθουμε και πως να ασκεί την μαυραγορίτικη τέχνη.

Κι αν έλθουμε στη δραχμή ; 
Με διαλυμένη την παραγωγική της υποδομή η ελληνική οικονομία  είναι σχεδόν αδύνατο να επανέλθει ακόμη και στα σημερινά μεγέθη και ρυθμούς. Όχι μόνο γιατί όλα τα μακροιοικονομικά μεγέθη είναι εφιαλτικά αλλά κυρίως γιατί μαζί με τον παραγωγικό ιστό έχει διαλυθεί και ο κοινωνικός ιστός (παιδεία, τέχνη, αποδόμηση κοινωνικών προτύπων, κ.α.). Ας αναρωτηούμε. Υπάρχει η παιδεία του συνεταιρίζεσθαι; Υπάρχει κάποιο όραμα για το μοντέλο ανάπτυξης πέρα από τα καφενεία και φαγοποτεία που υλοποιούν σήμερα το πρότζεκτ "εναλλακτικής" οικονομίας, εκτρέφοντας οινότευκτες ονειρώξεις, κρατώντας ζωντανή μια κάλπικη απολογία απασχόλησης και παράλληλα, μειώνοντας, προς τέρψη των υπουργών εργασίας, τους δείκτες ανεργίας ;

Η παιδεία που η έγνοια της ήταν κάποτε προτεραιότητα για τις δημιουργικές μειοψηφίες ετούτου του τόπου, έχει εξοστρακισθεί από κάθε χώρο εκπαίδευσης, έρευνας και πολιτισμού. Μετά το "κόμμα και ρετσίνα κι άσματα επινίκεια", μας ήλθαν τα πάρτυ της κουρελούς, η άκριτη ρύπανση και οι βανδαλισμοί των δημόσιων χώρων στο όνομα της επαναστατικότητας. Όμως είναι αποκλειστικά δική μας πατέντα η ανάδειξη των δασκάλων από κομματικά φυτώρια με διαδικασίες δήθεν δημοκρατικές όπου η εκάστοτε επιλογή τους υπάκουε σε κομματικούς συσετισμούς και συμμαχίες και εξυπηρετούσε απόκλειστικά τη βιομηχανία ημετέρων πτυχιούχων (βλέπε εμπορία θεμάτων εξετάσεων από φοιτητικές παρατάξεις). Τον δε χώρο της τέχνης λυμαίνονταν μισθωμένοι (επί το κομψότερο στρατευμένοι) καλλιτέχνες ή η διαωνιζόμενη κάστα διανοουμένων του συστήματος διαπλοκής.

Ζούμε σε ένα πύργο με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες και τα πολλαπλά είδωλά μας. Αγνοούμε αυτά που οι άλλοι γνωρίζουν για εμάς: ότι δεν είμαστε ικανοί να μοιράσουμε δυό γαϊδουριών άχυρα. Το ότι παραχωρήθηκε στην πρώτη και τελευταία φορά κυβερνόλαγνη αριστερά η κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι της παρέδοσαν και την εξουσία. Το ίδιο το παρακράτος έμεινε αλώβητο και στην ουσία εξουσιάζει σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής. Η φασιστική και φασίζουσα ιδεολογία διαχέεται σε κάθε κοινωνικό στρώμα με χορηγούς τον υπόκοσμο της διαπλοκής και λειτουργούς όχι τους απαξιωμένους χρυσαυγίτες αλλά από καθηγητές πανεπιστημίων, δημοσιογράφους και παράγοντες της δημόσιας σφαίρας αλλά -ακόμη χειρότερα- από κόμματα και κομματίδια της δεξιάς και της νεοδεξιάς των Σαμαρά, Φαήλου, Νικολόπουλου, Καμμένου. Και όταν αυτοί δεν επαρκούν επιστρατεύεται η εκκλησία να πριμοδοτήσει τον ρατσισμό και τον εθνικισμό.

Την υποχώρηση και το συμβιβασμό της κυβέρνησης σε οποιαδήποτε αιτίαση των δανειστών δεν το λες προδοσία. Προδοσία είναι η αυταπάτες για το ποιές είναι οι δυνάμεις μας, ποιοί οι φίλοι μας και σύμμαχοί μας. Προδοσία είναι να μην είσαι ικανός να εμπνεύσεις και να εμπνευστείς, να θυσιαστείς και να θυσιάσεις.

Στις 5 Ιούλη του 2015 ετέθη ένα ψεύτικο δίλημμα από τον ενιαίο τότε ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα. Μετά από 2 μήνες ετέθη από την κατά κράτος ηττημένη αριστερά το δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Και η απάντηση ήταν συντριπτική υπέρ του ευρώ. Γιατί στην ουσία δεν υπήρχε κανένα πλάνο Β και το δίλημμα έμενε ψευδεπίγραφο. Και όταν θέτεις ένα ψεύτικο δίλημμα παίρνεις την απάντηση που εκβίασες. Αν ο λαός έκρινε σωστά που κατά τη γνώμη μου σωστά έκρινε, η ιστορία θα το δείξει. Σε κάθε περίπτωση αν κάθε λαός δεν μπορεί παρά να ελπίζει σε σωτήρες, τότε δεν χρειάζεται καμμιά συνταγή σωτηρίας και σε κανένα δίλημμα να απαντήσει, Απομένει όνον η πλήρης κατεδάφιση ενός οικοδομήματος χωρίς θεμέλια που ίσως επιτρέψει μια νέα αρχή.

Εν κατακλείδι  η ιστορία έχει  αποδείξει πως ποτέ δεν υπήρξε άδικη με τους λαούς. Αργά ή γρήγορα τους πρόσφερε το αντίτιμο των θυσιών τους.

Ο δρόμος λοιπόν προς το Νομισματοκοπείο είναι μακρύς και όχι κάνα δυό στάσεις μετά. Και εκεί δεν πάμε με ταξί αλλά με ερπυστριοφόρο.