Τρίτη 3 Μαΐου 2016

αφήνοντας ό,τι δεν είναι αγάπη



....Ο Γιαροσλάαβ τραγουδούσε τώρα ένα τραγούδι για την αγάπη και γώ ένοιωσα μέσα σ' αυτό το τραγούδι (μέσα στη γυάλινη καμπίνα αυτού του τραγουδιού) πού η λύπη δεν είναι εύκολη, το γέλιο δεν είναι ψεύτικο, η αγάπη δεν είναι γελοία και το μίσος δεν είναι δειλό, όπου οι άνθρωποι αγαπούν το σώμα και την ψυχή (ναί Λουτσία, το σώμα και την ψυχή συνάμα !), πού όταν μισούν σηκώνουν το μαχαίρι ή το σπαθί, στη χαρά χορεύουν και όταν απελπίζονται καταφεύγουν στις όχθες του Δούναβη, όπου η αγάπη είναι ακόμη αγάπη και ο πόνος πόνος, όπου οι λέξεις δεν είναι ακόμη ερημωμένες· και μου φάνηκε πώς μέσα σ' αυτό το τραγούδι βρίσκομαι στο σπίτι μου, πως ο κόσμος του είναι το αρχικό μου στίγμα, το σπίτι μου πού του έδειξα τόση δυσπιστία, αλλά είναι ακόμη περισσότερο το σπίτι μου (γιατί την πιο λυπηρή φωνή έχει το σπίτι πού μέσα του αδικήσαμε)· αλλά αμέσως σκέφτηκα πώς αυτό το σπίτι δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο (και τί σπίτι είναι λοιπόν αν δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο;) και πώς αυτό εδώ πού τραγουδάμε είναι μόνο ανάμνηση, ενθύμιο, μια εικονική διατήρηση κάποιου πού δεν υπάρχει και αισθάνθηκα τα θεμέλια αυτού του σπιτιού να τρέμουν κάτω από τα πόδια μου, πως πέφτω, πώς κρατώ το κλαρινέτο στο στόμα και πέφτω κάτω στο βάθος των χρόνων, στο βάθος των αιώνων, στο ανεξιχνίαστο βάθος (όπου η αγάπη είναι αγάπη και ο πόνος πόνος) και είπα με εκπληξη πώς το μοναδικό μου σπίτι είναι ακριβώς αυτό το πέσιμο, αυτή η σπάνια και απέραντη πτώση και αφέθηκα έτσι μέσα σ' αυτόν τον γλυκό ίλιγγο....
Μίλαν Κούντερα, Το Αστείο 1967, μτφ Ανδρέα Τσάκαλη, εκδ. Κάλβος 1981.
η φωτογραφία από http://hroseis-apohroseis.blogspot.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.