τα μάταια του κόσμου

αυτό είναι η ψυχή. να ορίζει τα μάταια του κόσμου και να ζεί μαζί τους. τη μια να τα χλευάζει και την άλλη ταξίδια να τους τάζει. να τα παίρνει από το χέρι και να φεύγουν μαζί. κι' η τόλμη θα νικήσει τη χλεύη. 

και μετά η ψυχή να κάθεται σκεφτική πως πίσω από την τόλμη κρύβονται χίλιοι εχθροί, παραμονεύοντας νάρθει η σειρά τους για να πάρουν το λόγο. και να πούν πως μάταια είναι όλα τούτα και πως στο τέλος εξουσία έχουν της γης τα σκουλήκια. τ' άκουσες μάτια μου τα φοβερά μαντάτα; της γης τα σκουλήκια. άτρωτα από αιώνες και κυρίαρχοι του κόσμου όλου. και τότες μικραίνει η ψυχή κι σ' όλα τούτα της αντριωσύνης βγάζει γλώσσα. και λουφάζει ο κόσμος ξανά.

πόση ζήση χρειάζεται κανείς για να ενδώσει σε τούτη την αλήθεια. μια στιγμή-κακιά που τη λένε. πτώση τη λένε οι φιλόσοιφοι. μα αναρωτήσου καλύτερα ψυχή πόσες μυγδαλιές χρειάζεται να ανθίσουν για να φύγει το μαύρο από τη γή ;

αχ! λέει,

τότε η ψυχή. και φυτεύει μυγδαλιές παντού. να τολμήσει η μέλισσα μες στην πρόωρη άνοιξη. και το βουητό της να αποδιώξει της γής τα σκουλήκια.