99 χρόνια μετά

Αυτή η ανάρτηση έγινε με ευκαιρία την 99η επέτειο της Οκτωβριανής επανάστασης και κυρίως τα όσα ακολούθησαν (Βουδαπέστη 1956, Πράγα 1968, Βερολίνο 1970). Περιείχε μια απομαγνητοφωνημένη μαρτυρία έλληνα πολιτικού πρόσφυγα στην Ουγγαρία ηχογραφημμένη σε ένα dat το 1989 και αναφερόταν στις τελευταίες ημέρες την Άνοιξης της Βουδαπέστης.

Ανεβάζοντας την ανάρτηση στην τελική της μορφή μια αδεξιότητα που δεν πρόσεξα εκείνη τη στιγμή, έσβησε όλο το κείμενο. Εϊχα πιστέψει πως η ανάρτηση είχε ανέβει και μπορούσε να διαβαστεί. Πριν καιρό ένας από τους ελάχιστους αναγνώστες του blog μου επεσήμανε το πρόβλημα που εγώ δεν είχα δεί τόσο καιρό.

Φυσικά μου ήταν δύσκολο να θυμηθώ τί είχα γράψει και κυρίως να απομαγνητοφωνήσω ξανά τη μαρτυρία. Περνώντας ο καιρός το άφησα συνήθεια που φοριέται τώρα τελευταία. Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου να ξανακάνω την όλη προσπάθεια στην 100η επέτειο της Οκτωβριανής. Είθε !

παραδίνομαι

παραδίνομαι,

στη μονοσήμαντη τονικότητα των λέξεων

στην ταπεινότητα του απλού που γεννά τη γαλήνη

στη χλωμή αφήγηση που εξιστορεί τη γέννηση

στην ιερή αγανάκτηση που ερμηνεύει την ψυχή

στην αβεβαιότητα των στιγμών που βγάζουν γλώσσα στο χρόνο

στις ανομολόγητες του νού αποδράσεις

στην τεθλασμένη διαδρομή των νοημάτων

στην αναπάντεχη μεταμόρφωση των ονείρων σε ζωή.

***

κάποτε-κάποτε, 

φτερουγίζουν σαν τις ψυχές οι λέξεις

και σαν τα σώματά μας το θελήσουν,

σαν ο νούς το χωρέσει

πλάθεται στο ανάμεσά τους ο κόσμος ολόκληρος. 

έγραψαν την ιστορία μου όπως ήθελαν αυτοί

έγραψαν την ιστορία μου όπως ήθελαν αυτοί, μα εγώ ούτε από μαρξ κάτεχα, ούτε τον λένιν ξεφύλλισα ποτέ, 'ξόβεργες έστηνα στους αμμόλοφους και περίμενα νάρθουν τα πουλιά, μα πιο πολύ νάρθει εκείνο που με μάγευε το πέταγμά του. και τις ώρες που το καρτερούσα κρυμμένος πίσω από το αρμυρίκι αγνάντευα την πατρίδα μου απέναντι, το νησί μου, που η πείνα το ορφάνευε κι έφθασα εδώ αποδιωγμένος εννιά χρονών παιδί, παραγυιός να γίνω και να μαζεύω σφαλίγκια και αγριαγκινάρες να τα βράζω και να πουλώ στους πελάτες των καφενείων το βράδυ, μεζέ για το κρασί τους κι έτσι έμαθα την πείνα τρώγοντας λίγο ψωμί, κι έτσι έμαθα το δίκηο αντέχοντας την αδικία, κι έτσι έμαθα τα ταξίδια αγναντεύοντας τη θάλασσα.

έγραψαν την ιστορία μου όπως ήθελαν αυτοί, μα εγώ με τα ξωτικά και τις νεράϊδες μιλούσα τις νύχτες και τις μέρες σκάλιζα με το κοντύλι πάνω στην πλάκα αριθμούς και γράμματα και με ρωτούσαν τί κάνεις εκεί κι έμαθα τί είναι η χλεύη και τί η σιωπή, κι έμαθα τη μοναξιά κι έμαθα πως το μεγάλα ταξίδια τα κάνεις με τα όνειρά σου όπως εκείνο το πρωί που τα όνειρά μου έβγαλαν φωνή κι είχαν και πόδια και χέρια και αυτιά και μάτια-με βλέμματα καρφωμένα στον ουρανό- κι' ήσαν πολλά τα όνειρα κι είμασταν και 'μείς πολλοί μα ήλθε αυτός ο δυστυχής να σκοτώσει εμένα να μη γενοβολώ πια όνειρα ούτε να μαζεύω τα σφαλίγκια των αμμόλοφων, μόνο να τα κοιτώ όλα από ψηλά, να σας κοιτώ από ψηλά, πότε με θλίψη και πότε με λαμπροσύνη.

έγραψαν την ιστορία μου όπως ήθελαν αυτοί καλέ μου φίλε και στο μαρτυρώ αφήνοντάς σου τούτο το γράμμα σκαλισμένο με το κοντύλι, ευχαριστώντας σε για το αναμμένο κερί, το δροσερό νερό και το σκονισμένο τριαντάφυλλο που στόλιζαν την πόρτα σου τη νύχτα των ρουσαλιών.

είδα Τον Άνθρωπο

είδα τον άνθρωπο να σπαρταρά από τον τρόμο του θανάτου και κοίταξα τον ουρανό και ξανά τη γή των λίγων τετραγωνικών που ανήκουν στον καθένα κι είδα Τον Άνθρωπο να καλοπιάνει τον τρόμου του να του χαϊδεύει το ματωμένο πρόσωπο, να τον σφιχταγκαλιάζει στα γόνατα, μπας και λακίσει ο τρόμος και ο σπασμός και κοίταξα ξανά στον ουρανό, ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων που έδειχναν το δρόμο μας και έκρυβαν από τα μάτια του θεού τα σκιώδη και ξανά πίσω, ώσπου Τον άκουσα να μου λέει φέρε χαρτομάντηλα και εγώ δεν είχα χαρτομάντηλα κι έτρεξα δίπλα στο μαγαζί και έφερα χαρτοπετσέτες πολλές να σταματήσουν το αίμα και τα σωθικά του νού που ξεχύνονταν στις κρύες και βρωμερές πλάκες του πεζόδρομου, ίσως γιατί κατά πως ψιθύριζε ο καθείς μέσα του, εκεί ανήκαν, γέννημα μιας παγερής νύχτας και μιας βρώμικης ψυχής κι είδα ξανά Τον Άνθρωπο και ξανά και ξανά, τώρα Αυτόν κοιτούσα, να χάνει τη μάχη Του να πνίγεται στην απελπισιά Του κι εγώ Τον πλησίασα και Του είπα λόγια αλλόκοτα για τη στιγμή κι Αυτός δεν μ' ακουγε, μονάχα αναθεμάτιζε το ασθενοφόρο και σαν να το πήρε απόφαση σήκωσε το σώμα του άλλου, του μισητού, τόφερε πάνω στο πεζούλι και τώρα έβλεπαν όλοι πως νικιέται ο θάνατος σαν τον εχθρό σου πάρεις αγκαλιά την ώρα που αυτός ζητήσει και εκείνος θέλησε νεκροζώντανος μιαν αγκαλιά να γευθεί με τον τρόμο να σέρνει την πεθυμιά του τη στερνή, κι είδε τότε, πρόφτασε να δεί, πως η αγάπη είναι ο μόνος νικητής του θανάτου.

Αχ, χαμπίμπ

στο χωριό

εδώ είναι το κράτος μου

ψιθύρισε τ' αηδόνι

κι' η σπιθαμή ξυπνά τα όνειρα

ντύνει τις λέξεις πόθους.

μην καυχηθείς για με ποτέ

σε ξένα μάτια,

μα των παιδιών τη στέρηση

κοίτα να τη γητέψεις

έτσι μου είπες κι έκανα,

κι' αλλοιώτεψε η ψυχή τους

μα ας ήταν θέ μου μπορετό

να δεις και τη χαρά τους.

αφήνοντας ό,τι δεν είναι αγάπη

....Ο Γιαροσλάαβ τραγουδούσε τώρα ένα τραγούδι για την αγάπη και γώ ένοιωσα μέσα σ' αυτό το τραγούδι (μέσα στη γυάλινη καμπίνα αυτού του τραγουδιού) πού η λύπη δεν είναι εύκολη, το γέλιο δεν είναι ψεύτικο, η αγάπη δεν είναι γελοία και το μίσος δεν είναι δειλό, όπου οι άνθρωποι αγαπούν το σώμα και την ψυχή (ναί Λουτσία, το σώμα και την ψυχή συνάμα !), πού όταν μισούν σηκώνουν το μαχαίρι ή το σπαθί, στη χαρά χορεύουν και όταν απελπίζονται καταφεύγουν στις όχθες του Δούναβη, όπου η αγάπη είναι ακόμη αγάπη και ο πόνος πόνος, όπου οι λέξεις δεν είναι ακόμη ερημωμένες· και μου φάνηκε πώς μέσα σ' αυτό το τραγούδι βρίσκομαι στο σπίτι μου, πως ο κόσμος του είναι το αρχικό μου στίγμα, το σπίτι μου πού του έδειξα τόση δυσπιστία, αλλά είναι ακόμη περισσότερο το σπίτι μου (γιατί την πιο λυπηρή φωνή έχει το σπίτι πού μέσα του αδικήσαμε)· αλλά αμέσως σκέφτηκα πώς αυτό το σπίτι δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο (και τί σπίτι είναι λοιπόν αν δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο;) και πώς αυτό εδώ πού τραγουδάμε είναι μόνο ανάμνηση, ενθύμιο, μια εικονική διατήρηση κάποιου πού δεν υπάρχει και αισθάνθηκα τα θεμέλια αυτού του σπιτιού να τρέμουν κάτω από τα πόδια μου, πως πέφτω, πώς κρατώ το κλαρινέτο στο στόμα και πέφτω κάτω στο βάθος των χρόνων, στο βάθος των αιώνων, στο ανεξιχνίαστο βάθος (όπου η αγάπη είναι αγάπη και ο πόνος πόνος) και είπα με εκπληξη πώς το μοναδικό μου σπίτι είναι ακριβώς αυτό το πέσιμο, αυτή η σπάνια και απέραντη πτώση και αφέθηκα έτσι μέσα σ' αυτόν τον γλυκό ίλιγγο....

Μίλαν Κούντερα, Το Αστείο 1967, μτφ Ανδρέα Τσάκαλη, εκδ. Κάλβος 1981.

η φωτογραφία από http://hroseis-apohroseis.blogspot.gr

Η δική μου ανάσταση

Πάσχα μακρυά από το χωριό του μπαμπά και της μαμάς...

 (παρακαλώ !

 όχι κακές σκέψεις για το κοπάδι μου μέρες πούναι...)

 πώς είπατε ; τη γλυτώσαμε και φέτος ;

Λαμπρή: φρέσκια σαλάτα από το πάρκο

 μα αλλού σαν είμουν τον Σολωμό θα μνημόνευα

"όποιος πεθαόνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει"

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε
του ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο το αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί μεγάλοι ετοιμαστείτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε,
ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες,
ομπροστά στους αγίους και φιληθείτε
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε «Χριστός Ανέστη» εχθροί και φίλοι.
Διονύσιος Σολωμός

και του χρόνου...

εκεί που ποθεί ο καθένας μας.

πως βάφτηκε το κόκκινο με αίμα...

 

και σαν φτωχοί ξωμείναμε και άνυδροι
κι' ας μούλιασαν τα γόνατα στων ποταμών τις κοίτες
συνεπαρμένη θύμιση στου πουθενά τον ίσκιο
θαρρείς πως καταγίνηκε εις τα γκρεμνά ν' αχνίζει,
και ν' απορεί πως βάφτηκε το κόκκινο με αίμα.

Για τον Δημήτρη Χριστούλα 1935-2012.

και ένα κείμενο που γράφτηκε Απρίλιο του 2012 από τον Simple Man

Θα τον ξεχάσεις, σου λέω. Θα τον ξεχάσεις μέσα στο άγχος και την πολυφωνία των επερχόμενων εκλογών. Θα τον ξεχάσεις, γιατί δεν έβλεπες το πρόσωπό του χιλιάδες ώρες σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών. Θα τον ξεχάσεις, γιατί δεν ήταν πολυγραφότατος , ούτε λαλίστατος, ούτε δημοφιλής.

Στο δέκατο του δευτερολέπτου που πέρασε η σφαίρα μέσα από ένα μυαλό, που είχε την ατυχία να ονειρεύεται, θα τον αφήσεις στην μνήμη σου και θα τον φέρνεις στη θύμηση σου, όταν θα έχεις την συνηθισμένη στιγμιαία τσατίλα, σαν εκείνον που στήθηκε απέναντι από τα γραβατοδεμένα καθίκια της δημοκρατίας φτύνοντάς τα με το αίμα του. Θα τον ξεχάσεις γιατί δεν έχεις την ψυχική αντοχή να τον θυμάσαι.

Τον έχεις ξεχάσει ήδη αφού το σιδερόφραχτο κάστρο της δημοκτατορίας είναι ακόμα στην θέση του και τα πολιτικόμουτρα κάνουν τα πλάνα του προεκλογικού τους αγώνα αποδεικνύοντας ότι ούτε τον θάνατο στην πόρτα τους δεν φοβούνται.

Η σφαίρα ήδη έχει γίνει μπίλια που την παίζουν «αριστεροί» και δεξιοί στην προεκλογική τους ρουλέτα, και δεν έγινε βόμβα, όπως ήλπιζες, στα θεμέλια αυτού του τεράστιου κρεοπωλείου ζωντανών ακόμα ψυχών.

Τον έχεις ήδη ξεχάσει γιατί τον έχεις κάνει ήδη μελό. Τον έχεις μετουσιώσει σε αφορμή να δακρύζουν τα μάτια σου και όχι να οργίζεται η καρδιά σου. Καρφώνεις σημειώματα αντίστασης στο δέντρο που έπεσε και δεν γίνεσαι εσύ το καρφί να τρυπήσει το λαρύγγι του ηθικού αυτουργού. Του πας λουλούδια και στεφάνια και περιμένεις την κηδεία του να κάνεις ακόμα μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας αντί ήδη να ράβεις τα σάβανα αυτών που σου έχουν πάρει τα μέτρα για την δική σου αόρατη κάσα.

Τον ξέχασες πριν καλά-καλά τον θυμηθείς. Δεν πρόλαβε να γίνει το ήσυχο ουρλιαχτό του λόγος πολιτικός να αδράξεις το όπλο, να πλέξεις κρεμάλες, να στήσεις στον τοίχο προδότες, να εκδικηθείς για Αυτόν που αρνήθηκε να ξεχάσει ότι το μόνο που δεν σκοτώνει, καμία ορατή και αόρατη σφαίρα, είναι η -για όλους εμάς- ξεχασμένη αξιοπρέπεια.

ασβεστωμένοι άγιοι

ήθελαν να τους θυμούνται οι άνθρωποι 'δώ στο ξωκλήσι του ολοστρόγγυλου λόφου που δέρνουν οι άνεμοι και η βροχή, που υμνεί η μοναξιά, κι' ας πάνε χρόνια που σκεπάστηκαν οι μορφές τους, καιροί που καντήλια τις φώτιζαν τις νύχτες και άγγελοι εζύγωναν εκεί στο πλάϊ τους, μαζί με ξεμοναχιασμένους του βουνού βοσκούς, πούκλεβαν το μερτικό τους από τη ζεστασιά των προσώπων τους και μωρά στις φασκιές που εδώ, τις ώρες που οι μανάδες τους ρίχνονταν στο μεροδούλι, αυτά πλανεύονταν από σκιές και χρώματα και από του ήλιου τα καμώματα.

μετά οι βλαστοί τούτης της φωτοβολιάς και της ταπεινής αγιωσύνης φέραν ασβέστες να σκεπάσουν τις ξεφτισμένες μορφές των πρώϊμων αγγέλων τους, που ξέφτισε των ανθρώπων η ανεμελιά και χρόνια ύστερα πάνω στις ασβεστωμένες μορφές βάλαν άλλες, εικόνες με πλουμιστά κάδρα και καινούργιοι άγιοι με τις φανταχτερές φορεσιές έκατσαν πάνω στους παληούς, τους ρακένδυτους και ξυπόλυτους, που η τύχη τους τόχε να μην περισσέψει έγνοια γι αυτούς- κι ας ήταν εκεί από αιώνες-και τώρα οι νεόκοποι κατά το ανοίκειο των καιρών τάχθηκαν προστάτες συμφερόντων κυριών και αφεντάδων που με κινέζικα θυμιατά και λιβάνια και καλαμπόρτζηδες ψαλτάδες επικαλούνται τις πρεσβείες τους. για νάχουν φόβο και φθόνο οι ταπεινοί.

μέχρι νάρθει ο καιρός να δώσουν τη θέση τους σε άλλους, ποιός ξέρει, σε κάποιον αφέντη και σε κάποια κυρά που, μεγαλουργώντας σε καιρούς σιωπής και στέρησης, εξαγόρασαν το επέκεινα. μα οι ασβεστωμένοι άγιοι θάναι 'κεί βαθειά θαμμένοι, σε επιμαρμαρωμένους τοίχους, σαβανωμένοι από τη μνήμη των βελανιδιών και των πουλιών τους καλωσυνάτους αίνους. θάναι 'κεί να στοιχειώνουν τα όνειρα των νεόκοπων διαδόχων τους καθώς το ξέπνοο όνειρο της Βιργινίας* κιότεψε τα όνειρα του Νίκου της.

* ηρωϊδα της Κερένιας Κούκλας, του Κ. Χρηστομάνου.

τα μάταια του κόσμου

αυτό είναι η ψυχή. να ορίζει τα μάταια του κόσμου και να ζεί μαζί τους. τη μια να τα χλευάζει και την άλλη ταξίδια να τους τάζει. να τα παίρνει από το χέρι και να φεύγουν μαζί. κι' η τόλμη θα νικήσει τη χλεύη. 

και μετά η ψυχή να κάθεται σκεφτική πως πίσω από την τόλμη κρύβονται χίλιοι εχθροί, παραμονεύοντας νάρθει η σειρά τους για να πάρουν το λόγο. και να πούν πως μάταια είναι όλα τούτα και πως στο τέλος εξουσία έχουν της γης τα σκουλήκια. τ' άκουσες μάτια μου τα φοβερά μαντάτα; της γης τα σκουλήκια. άτρωτα από αιώνες και κυρίαρχοι του κόσμου όλου. και τότες μικραίνει η ψυχή κι σ' όλα τούτα της αντριωσύνης βγάζει γλώσσα. και λουφάζει ο κόσμος ξανά.

πόση ζήση χρειάζεται κανείς για να ενδώσει σε τούτη την αλήθεια. μια στιγμή-κακιά που τη λένε. πτώση τη λένε οι φιλόσοιφοι. μα αναρωτήσου καλύτερα ψυχή πόσες μυγδαλιές χρειάζεται να ανθίσουν για να φύγει το μαύρο από τη γή ;

αχ! λέει,

τότε η ψυχή. και φυτεύει μυγδαλιές παντού. να τολμήσει η μέλισσα μες στην πρόωρη άνοιξη. και το βουητό της να αποδιώξει της γής τα σκουλήκια.

πριν της πέτρας τη σιωπή

από το πρωτοσέλιδο της χθεσινής ΕΦ.ΣΥΝ

φεύγουν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε, που αγνοήσαμε, που αγαπήσαμε, που μισήσαμε, που κάποτε ερωτευτήκαμε και μετά απομυθοποιήσαμε. φεύγουν. και με το φευγιό αποκαλύπτεται το κενό που αφήνουν. κι εγώ λέω πως αυτό το κενό ήταν δικό μας. με τόσο θανατικό ξωγύρω μου αυτό έμαθα. έμαθα πως ήταν ο εγωϊσμός μου που δεν μ' άφηνε να δώ την ολόπλευρη εικόνα τους όσο ζούσαν, να δεχθώ πως ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που νόμιζα πως ήταν.

φεύγουν οι φίλοι, οι γείτονες, οι εραστές, οι συγγενείς, οι σύμμαχοι της ζωής μας κάποτε και νύν, άγνωστοι. άγνωστοι και συχνά φτωχότεροι. μιας και ό,τι ήταν να πάρουν σαν αντίδωρο μαζί τους ήταν αυτό που έπρεπε να θυμόμαστε γι αυτούς όσο ζούσαν. και αν λέω πως ο αποθανών δεδικαίωται είναι γιατί πάλι ο εγωϊσμός μου πλέκει τα συμφέροντά μου. είναι γιατί φοβάμαι πως και για μένα τίποτα δεν θάχουν να θυμούνται οι επόμενοι. δεν είναι η αγωνία μου μπροστά σε κάποιον κριτή μόλις θάχω διαβεί απέναντι αλλά η τρομώδης μεταμέλεια για όσα έκανα ή δεν έκανα. και όμως μπορούσα νάμαι πιο πλούσιος και να φύγω πλούσιος. με το μοναδικό της βιοτής μου αντιμίσθιο: τη θύμιση των άλλων που μένουν πίσω μου, τη θύμιση που ακονίζει της πέτρας τη σιωπή. οι νεκροί δικαιώνονται στη ζωή. και μόνο έτσι ζούν ανάμεσά μας.

με αφορμή το φευγιό του Γιάννη Καλαϊτζή που όταν καθόμουν δίπλα του στη Μουριά ποτέ δεν είχα δεί όλα αυτά που οι φίλοι του έβλεπαν και μνημόνευσαν χθες στην ΕΦ.ΣΥΝ.

πολιτικός σεισμός !

Δεν ξέρω φίλοι αναγνώστες αν το πήρατε χαμπάρι αλλά τις δυό τελευταίες μέρες συνέβη στη χώρα μας μια μικρή επανάσταση. Σας το λέω γιατί κάτι οι αγρότες, κάτι τα γενέθλια όλο και θάστρεψαν αλλού την προσοχή σας από το μεστότατο επαναστατικής ουσίας γεγονός των πρώτων ημερών του 2016.

Μας μπήκε επαναστατικά, αντικαπιταλιστικά και κομμουνιστικά το 2016 και μη το αγνοείτε ούτε να το γελάτε. Κάθησαν ώρες και μέρες οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έγραψαν μια επιστολή-πρόσκληση προς τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (να το ξεχωρίζουμε καθότι υπάρχει και η καπιταλιστική αριστερά), προκειμένου να συνενωθούν αυτές (και μόνο) οι δυνάμεις σε ένα ενιαίο μέτωπο πάλης.

Η καθώς πρέπει σεντονάτη επιστολή απευθύνεται στις πολυπληθείς και πολυ-κάματες δυνάμεις της Αντικαπιταλιστικής-Επαναστατικής-Κοµµουνιστικής Αριστεράς δηλαδή το ΕΕΚ, την ΟΚΔΕ, την άλλη ΟΚΔΕ, το ΚΚΕμλ, το ΚΚΕλμ, το μλΚΚΕ, το λμΚΚΕ, την ΚΟΝΤΡΑ, την παρέα του Λαφαζάνη και το ...ΚΚΕ. Όχι στην ΟΑΚΚΕ δεν έστειλαν μιας και αγνοούσαν τη διεύθυνση της κεντρικής επιτροπής της.

Εντάξει δε λέω. Σωστή η κίνηση και αναγκαία. Είχαν πάνω από 6 μήνες οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πιάσουν μολύβι και χαρτί, κάτι ασυνήθιστο για όσους γνωρίζουν ότι 4 φορές το χρόνο έστελναν και από μια επιστολή κάλεσμα στους απανταχού πικραμένους αντικαπιταλίστες της γής.

Σε μερικούς η επιστολή εστάλη με courier (της Speedex), σε άλλους με απλό ταχυδρομείο. Για παράδειγμα στο Περισσό η επιστολή έφτασε αυθημερόν, όπως και στο ΚΚΕμλ. Οι άλλοι τη διάβασαν στα sites αλλά ακόμη περιμένουν να την πάρουν στα χέρια τους για να συνεδριάσουν τα όργανα και να αποφασίσουν: αν πρέπει να την παραλάβουν, αν είναι επαναστατικό να τη διαβάσουν, αν συμφέρει το κίνημα να απαντήσει, αν είναι ακραιφνώς μαρξιστική η απάντηση. Και κυρίως να πετύχουν ώστε η απάντηση να είναι τετρασέλιδη αλλά η ποικιλότητα των λέξεων με τα "και" τα "να" και τα άρθρα να μην υπερβαίνει τις εξήντα εννέα.

Το ΚΚΕ και το ΚΚΕμλ παληά κασετόφωνα (καραβάνες) είχαν έτοιμες τις απαντήσεις και τις κρέμασαν στα σιτζίμια με κόκκινα μανταλάκια. Διαβάστε τις για να ευφρανθεί η ψυχούλα σας.

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_249.html
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_770.html

Αλλά μη νομίσετε καλοί μου αναγνώστες ότι το ιλαρόν της τραγωδίας και το άγος της κωμωδίας τελειώνουν εδώ. Ήδη ετοιμάσθηκε με επείγουσα ολονύχτια συνεδρίαση η απάντηση της ΑΝΤΑΡΑ και ΣΙΑ στις μαγνητοφωνημένες κασέτες του ΚΚΕ και αναμένεται οσονούπω νέα επείγουσα συνεδρίαση για την απάντηση στο ΚΚΕμλ. Το γιατί καθυστερεί δεν ξέρω αλλά και να ήξερα δεν θα σας το έλεγα.

Πάντως η καθυστέρηση δεν οφείλεται στο ότι τα όργανα και η ανταροχτυπημένη βάση ασχολούνται με τους πλειστηριασμούς ή όποιο άλλο καυτό θέμα τρέχει αυτό τον καιρό. Για παράδειγμα με τους πρόσφυγες ασχολείται εργολαβικά η ΑΝΤΑΡΣΥ-νιστώσα του ΣΕΚ, απηλλαγμένη νομότυπα από τα άλλα επαναστατικά καθήκοντα του κινήματος.

Συμπέρασμα: βρισκόμαστε σε μια εποχή επαναστατικών ανακατατάξεων και αναταράξεων όπου μαίνεται ο πόλεμος των μαντριών με μπόλικο μπουχό (κουρνιαχτό). Κάτι που μόνο αν είσαι πούρος αντικαπιταλιστής μπορείς να καταφέρεις.

Εγώ πάντως περιμένω να απολαύσω την απάντηση του ΕΕΚ. Το οποίο είθισται να απαντάει τελευταίο όπως κάνει και στις συνελεύσεις όπου ο (ένας και μοναδικός πάντα) εκπρόσωπός τους μιλάει τελευταίος, από σεμνότητα βεβαίως-βεβαίως. Έτσι, υπό την επήρεια της αγλαϊζουσας αγωνίας μου για το πόσο τεράστιο θα είναι το σεντόνι-απάντηση του ΕΕΚ, διατελώ εις τη διάθεσή σας να συναπολαύσουμε τις 62 λέξεις να επαναλαμβάνονται εις βαθμόν απολύτου εμπεδώσεως.

η άλλη ήττα

Ο Αλ. Τσίπρας ξεκίνησε απόψε την ομιλία του λέγοντας: δόσαμε ανάσα και αξιοπρέπεια σε έναν πληγωμένο λαό. έτσι έγινε και θυμήθηκα όσα στο e-Apenanti.blogspot.gr είχα γράψει τον Οκτώβρη του 2012.

Και θα διανθίσω εκείνη την ανάρτηση με κάτι ακόμη, παραφράζοντας τον πρωθυπουργό: προσφέραμε την πιο μεγάλη ήττα στην ιστορία της αριστεράς. Βυθίσαμε στην κατάθλιψη και την απογοήτευση όσους είχαν απομείνει όρθιοι ή τους οδηγήσαμε στον αυτοευτελισμό. Ο πιτσιρίκος δίνει σήμερα ένα τέτοιο παράδειγμα του απόλυτου αυτοευτελισμού.

η ανάρτηση από το σιωπηλό πια e-Apenanti

η άλλη ήττα

Ηττημένοι σε έναν πόλεμο που βαστά δεκαετίες τώρα, αναζητάμε την πατρότητα της Άλλης Ήττας μας. Όχι αυτής στα πεδία κάποιας αναμέτρησης, πολιτικής ή στρατιωτικής, αλλά αυτής που ανδρώθηκε έκτοτε στα ερείπια του μέσα μας και που τώρα μας παροτρύνει να μην εμπιστευόμαστε ούτε τη φωνή της ίδιας της ψυχής μας. Και όσο γενναιόδωροι φανήκαμε στην αποδοχή και την ερμηνεία της άλλης ήττας, τόσο υπόπτως φειδωλοί φανήκαμε στην αξιολόγηση της Ήττας τούτης.

Ανάπηροι, ακουμπισμένοι σε ξένους τοίχους, αποδεχθήκαμε την ενσωμάτωση στην πραγματικότητα σαν αναγκαιότητα και, ακολουθώντας σκοτεινά μονοπάτια, χαθήκαμε μέσα στους λαβύρινθους μιας νέας αναζήτησης. Αποδιώξαμε του ποταμιού τη λαχτάρα να φθάσει στη θάλασσα, σβήσαμε τον πόθο για το ταξίδι σε ορίζοντες μακρινούς, τη δίψα να φτιάχνουμε τον κόσμο από την αρχή, τη χαρά ν' αφήνουμε πίσω μας ό,τι μας βαραίνει. Εϊχαν τούτοι οι χρόνοι ευημερίες και δικαιώσεις, δάφνες και περγαμηνές. Όμως προσπόρισαν μόνον αυτά που θα εξασφάλιζαν την Ήττα μας.


Και,
δεκαετίες τώρα οι αντοχές λιγοστεύουν, οι μνήμες ξεθωριάζουν, η πραγματικότητα επιβάλλεται σαν καθημερινότητα, που επικάθεται σε κάθε μας σκέψη, που παγιδεύει κάθε ανάταση της ψυχής και του νού. Στα απόνερα αυτής της παρακμής ανδρώθηκε η χρόνια αναπηρία μας. Και εθιστήκαμε να συγχωρούμε αυτά που χθες λοιδωρούσαμε, να παραβλέπουμε τις αποκλίσεις από τα οράματά μας, αλλά και να σείουμε αρειμανίως το λάβαρο της ιδεολογικής καθαρότητας κάθε εποχής και κάθε ευκαιρίας.



Χρόνια τώρα η Ήττα μας αναζητά την πατρότητά της. Περιφερόμενη από κόμμα σε κόμμα, από συνέδριο σε συνέδριο και από στόμα σε στόμα ιστορικών αναλυτών, αναζητά το αραξοβόλι της αποδοχής. Νάβρει τη δικαίωση του νόστου, αναγκαία προϋπόθεση για μια πορεία αλλοιώτικη. Κι' εμείς συννένοχοι του ακρωτηριασμού μας, γενήκαμε ένοχοι του εκπατρισμού της, γκρεμίζοντας έναν-έναν τους φάρους που θα την οδηγούσαν στο αραξοβόλι της.

Τίνος Κόρη είναι αυτή η Ήττα που περιφέρεται σαν το νυχτοπούλι ;

Σιωπή ! Γιατί η καθ' ημάς αριστερά περιφερόμενη από τα κατώφλια του υπαρκτού έως τα σαλόνια των Βρυξελλών, της απαρνήθηκε κάθε πατρότητα. Εθισμένη ν' αποσύρεται στα παρασκήνια της μικροψυχίας της, δαψιλώς επιμελήθηκε του νόθου των οραμάτων της, του ευτελούς της σκέψης της, του α-σήμαντου των Στιγμών της. Έτσι, η πάλαι ποτέ ήττα στο ανυπέρβλητο της μη-υπεροχής, γένηκε Ήττα που κατοίκησε παντού. Κυρίως μέσα στις ψυχές μας.


Ήττα-Μήδεια, αλλοφρόνου για το χαμένο της αραξοβόλι, γενοβολάει το φόβο, τεκνοποιεί την παραίτηση. Γιατί ήθελε γενναιότητα εκείνη η πατρότητα. Για να γενοβολήσει τον πλούτο της σκέψης, να ζυμώσει τα όνειρα.

κι' έγινε τούτη η μεγαλύτερη ήττα παιδί δικό μας...

Το ποτάμι στέρευε σιγά-σιγά, ξεράθηκε, επιχωματώθηκε, έγινε mall, έγινε κολαστήριο για ψυχές και σώματα.

***

και,
κάθομαι στο παράθυρο της μελαγχολίας με το βλέμμα άδειο και την ψυχή
αλλοπαρμένη, να ψάχνω να βρώ τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό.

κι' ακόμη να θυμάμαι πως Αριστερά είναι και...

το σύνθημα που δεν εκστομίζεται,
η ιστορία που δεν διδάχθηκε,
ο θεός του καθενός και ο θεός όλων μας,
η απαντοχή του δάσκαλου της άγονης γραμμής,
η εγκαρτέρηση της πωλήτριας στο δωδεκάωρο,
η πείνα που σβήνει σ' έναν κάδο σκουπιδιών,
η χαρμολύπη της προσμονής,
το αγνάντεμα της Ανατολής,
το άδειο βλέμμα στο παράθυρο της μοναξιάς,
η καταθελγόμενη ψυχή την ώρα του δειλινού,
η σιωπή των βουνών και το θρόϊσμα των μονοπατιών τους
το βλέμμα του σπουργιτιού στ' άδεια μου χέρια,

είναι...
είναι...
είναι...
η Ψυχή που κρατεί το φυλαχτό της παιδικής μας αθωότητας.

φωτο: ανθισμένα σπλόνια στους βράχους

η αυτοκρατορία των κορακιών αντεπιτίθεται

Οι καταστάσεις σκληραίνουν όσο ποτέ επί πρώτης φοράς αριστεράς. Τα μέτωπα του αγώνα μας, ειδικά αυτό των πλειστηριασμών, αγώνα στον οποίο και συμμετέχω ενεργά, απαιτούν θυσίες. Οι απέναντι βοηθούσης της κυβέρνησης και των προπαγανδιστών της όλο και σηκώνουν κεφάλι.

Πρώτο κρούσμα
Σε προηγούμενη ανάρτησή μου είχα αναφερθεί σε πλειστηριασμό σπιτιού μιας ταλαίπωρης οικογένειας. η ανάρτηση αυτή είχε αναδημοσιευθεί σε blog μιας συλλογικότητας κατά των πλειστηριασμών με δική μου πρωτοβουλία. Σε αυτή την αναδημοσίευση καταχωρήθηκε το εξής σχόλιο-απειλή από τον θιγόμενο (εικονίζεται στη φωτο της ανάρτησης).

Κύριε, προβαίνω και σε εσάς στην πιο κάτω ενημέρωση, για να λάβετε προσωπικά γνώση και για τις έννομες συνέπειες, δεδομένου ότι πρωτοστατείτε σε ενέργειες, οι οποίες προσβάλλουν βάναυσα σημαντικά έννομα αγαθά μου! Είναι αυτονόητο ότι από τώρα σας καθιστώ προσωπικά υπεύθυνο για οποιαδήποτε βλάβη τυχόν υφίσταμαι, δίδοντάς σας, όμως, περιθώριο να ανασκευάσετε άμεσα. Δεδομένης της δικηγορικής ιδιότητάς σας (σ.σ. πόθεν το συνάγει ;) αντιλαμβάνεστε άριστα και την αναλήθεια των ισχυρισμών σας και το έκνομο της συμπεριφοράς σας και τις έννομες συνέπειές της. Αντιλαμβάνεστε, τέλος, ότι η σημερινή τηλεφωνική δήλωσή σας σε μένα ότι "Δε μας ενδιαφέρει. Εμείς είμαστε κατά των πλειστηριασμών." δε σας απαλλάσσει από τις ευθύνες σας. Με την παρούσα ηλεκτρονική επιστολή μου σας προσφέρω την ύστατη ευκαιρία να ανασκευάσετε, να σταματήσετε να με βλάπτετε και να θεωρήσουμε το συμβάν λήξαν.(σε FIDE Master, χθες έπαιξες την τελευταία σου παρτίδα).

Η ανάρτηση από το blog και το FB της συλλογικότητας απεσύρθη μόνο και μόνο για το λόγο ότι εγώ παρέβην τις συλλογικές διαδικασίες που προβλέπουν κάθε ανάρτηση άποψης να συζητιέται συλλογικά και μετά να ανεβαίνει. Και πολύ σωστά έγινε και απεσύρθη. Όταν συζητηθεί συλλογικά ίσως ανέβει και πάλι. Παραμένει όμως η ανάρτηση στον ΟΝΟ και αναλαμβάνω τις όποιες εκ του όμου συνέπειες όπως απειλεί ο θιγόμενος.

Δεύτερο κρούσμα
Ασφαλιστική εταιρεία που έβγαζε σε πλειστηριασμό σπίτι ηλικιωμένου που είχε υπογράψει ως εγγυητής για την επαγγελματία σύζυγό του έστειλε δημόσια επιστολή σε ενημερωτικό site κατακεραυνόνοντας όλους εμάς που τρέξαμε στο Χαλάνδρι να αποτρέψουμε τον πλειστηριασμό.

Εν ολίγοις οι ισχυρισμοί της εταιρείας και η δική μου απάντηση.
Η ασφαλιστική εταιρεία σε απάντησή της σε δημοσιεύματα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενημερωτικές ιστοσελίδες σχετικά με τον πλειστηριασμό εις βάρος της ΡΚ στο ειρηνοδικείο Χαλανδρίου την Τετάρτη 13/1/2016 αναφέρει τα εξής:
1.Ότι εις βάρος της ΡΚ έχει ασκήσει μήνυση για κακουργηματική υπεξαίρεση ασφαλίστρων συνολικού ποσού 213.000.
2.Το χρέος αυτό έχει αποδεχθεί πλήρως με δυο ιδιωτικά συμφωνητικά (22/5/2012 και 25/2/2013) στα οποία υπέγραψε ως εγγυητής ο σύζυγος της. Με βάση το πρώτο ιδιωτικό συμφωνητικό, έγινε εγγραφή συναινετικής προσημείωσης επί ακινήτου του συζύγου της.
3.ότι ο πλειστηριασμός αναβλήθηκε λόγω της εξαγγελθείσας αποχής των συμβολαιογράφων από τα καθήκοντα τους και όχι λόγω της επικαλούμενης αντίδρασης των παρευρισκομένων όπως εμφανίζεται στα δημοσιεύματα.

Η δική μου απάντηση:

Κάνουμε γνωστό στην εταιρεία αλλά και σε κάθε επισπεύδοντα πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας ότι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών δεν υποχρεούται παρά να ακολουθεί την πάγια αρχή κανένας άνθρωπος ξεσπιτωμένος.

Ειδικά στην εν λόγω περίπτωση έχουμε να επισημάνουμε τα εξής:
1. Κοινοπoiήσαμε το δελτίο πλειστηριασμών της 13/1/2016 έτσι όπως αναγράφεται στο οικείο Δελτίο Δiκαστικών Δημοσειύσεων Νο9774 με αριθμό πράξης 6908/Α με απαίτηση 14.088 ευρώ πράγμα που σημαίνει, αφαιρουμένων των εξόδων εκτέλεσης, ότι το διεκδικούμενο ποσό είναι χαμηλότερο. Επίσης στο ίδιο Δελτίο Δiκαστικών Δημοσειύσεων (Νο9774) και στο ειρηνοδικείο Πειραιά την ίδια μέρα η εν λόγω εταιρεία έβγαζε σε πλειστηριασμό άλλη κατοικία (αρ. πράξης 6909/Α) με απαίτηση 20.945 ευρώ.

Επειδή οι αξίες των εκπλειστηριαζομένων οικειών είναι πολυ-πολλαπλάσιες της διατυπωμένης νόμιμα απαίτησης θεωρήσαμε καταδικαστέα τη διενέργεια αυτών των πλειστηριασμών και την καταγγείλαμε. Μάλιστα λαμβανομένου υπόψη ότι επρόκειτο για πρώτη κατοικία, ότι ο θιγόμενος εγγυητής είναι άτομο με αναπηρία 80%, κάτι που επιβεβαιώνουν δημοτικοί σύμβουλοι της περιοχής και επί πλέον των συνθηκών κάτω από τις οποίες δέχθηκε ο θιγόμενος να υπογράψει ως εγγυητής. Τις συνθήκες αυτές μπορεί οποιοσδήποτε να υποθέσει. Να πούμε ακόμη ότι ασχολούμενοι εδώ και ένα χρόνο με την αποδελτίωση των Πλειστηριασμών. Θα είμαστε ευγνώμονες αν η εταιρεία γνωρίζει περίπτωση άλλης ασφαλιστικής  που να προσέφυγε αυτό το διάστημα κατά συνεργατών της.

Τα κινήματα κατά των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων για λόγους αρχής ουδέποτε υπεισέρχονται στους επικαλούμενους από κάθε επισπεύδοντα "ουσιαστικούς" λόγους αλλά επιμένουν και πορεύονται πάνω σε μια αρχή: οποιαδήποτε προσβολή της προσωπικότητας του οποιουδήποτε δια της στέρησης του δικαιώματος της στέγασης είναι κατακριτέα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ανάλογα. Τα κινήματα κατά των πλειστηριασμών δεν είναι υποχρεωμένα να γνωρίζουν το φορολογικό ή ποινικό προφίλ κάθε πληττόμενου όταν προσβάλλεται τόσο βάναυσα και απάνθρωπα η προσωπικότητά του ή ακολουθούνται οποιεσδήποτε μέθοδοι πίεσης και εκφοβισμού. Τα κινήματα κατά των πλειστηριασμών καταδικάζουν κάθε περίπτωση που το "δίκαιο" του ισχυρού επιβάλλεται πάνω στον αδύναμο.

2. Αναφέρει η εταιρεία ότι με την ΡΚ υπέγραψε δύο ιδιωτικά συμφωνητικά το 2013 δια των οποίων αυτή παραδέχθηκε το χρέος αυτό. Δηλαδή ένα χρόνο πριν κάνουμε μήνυση για υπεξαίρεση κακουργηματικού χαρακτήρα και μετά υπογράφουμε μαζί του δύο συμφωνητικά. Ο καθείς μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για το αξιόπιστο των ισχυρισμών αυτών ή για το πως αποσπάσθηκε αυτή η συναίνεση/αποδοχή συνοδευόμενη από υποθήκευση της κύριας και μοναδικής κατοικίας ή περιουσιακού στοιχείου της οικογένειας της ΡΚ.

3. Αναφέρει η εταιρεία ότι ο πλειστηριασμός αναβλήθηκε λόγω της εξαγγελθείσας αποχής των συμβολαιογράφων και όχι λόγω της επικαλούμενης αντίδρασης των παρευρισκομένων όπως εμφανίζεται στα δημοσιεύματα, ενώ κάλλιστα γνωρίζει ότι στο ειρηνοδικείο Χαλανδρίου αποπειράθηκε πλειστηριασμός ο οποίος απετράπη χάρη στην κινητοποίηση των αλληλέγγυων, μεταξύ των οποίων ήταν κάτοικοι της περιοχής αλλά και μέλη του δημοτικού συμβουλίου. Ο σκοπός αυτού του ψευδούς ισχυρισμού είναι προφανής: να απαξιώσει το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, Αν οι φωτογραφίες των αλληλέγγυων έξω από το ειρηνοδικείο ή η φωτογραφία του απεργοσπάστη συμβολαιογράφου της είναι άγνωστες ευχαρίστως να τις διαβιβάσουμε στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της εταιρείας.

4. Τέλος ας γνωρίζει η εταιρεία ότι με την ΡΚ δεν υπογράψαμε κανένα συμφωνητικό αλλά ούτε και αυτή με εμάς. Την εν λόγω συναντήσαμε για πρώτη φορά στο ειρηνοδικείο. Έχουμε εδώ και τρία χρόνια υπογράψει ένα γενικό συμφωνητικό με κάθε ΡΚ, με κάθε θύμα της βαρβαρότητας της εποχής μας. Και δίπλα σε αυτά τα θύματα θα είμαστε παρόντες.

Με απλά λόγια η κόλαση είναι εδώ. τί λες καλέ μου αναγνώστη, θα αντέξουμε ;

Η ανάρτηση είναι η πρώτη μιας σειράς σχετικής με την αβάσταχτη καθημερινότητά μου.

τροφοσυλλέκτης

είναι των ανθρώπων παιδιά τα λόγια μας, 

Γ. Σεφέρης

Τον καιρό που γίνονταν οι διακοπές ρεύματος λόγω του γνωστού χαρατσιού πηγαίναμε μαζί με άλλους από τη συλλογικότητα της γειτονιάς μου στα βυθισμένα στο σκοτάδι σπίτια να επανασυνδέσουμε το ρεύμα. βλέπαμε τότε πως δεν ήταν το σκοτάδι η μόνη μαχαιριά αλλά και η στέρηση. οικογένειες χωρίς ψωμί, ψυγεία άδεια, πείνα. και πάνω από όλα ο φόβος και η ντροπή. πολλούς ήταν αδύνατο και να τους πλησιάσεις, να μας μιλήσουν για τις ανάγκες τους. όμως βλέπαμε. παιδικές ψυχές τρομαγμένες που πελαγοδρομούσαν στο άγνωστο γιατί, νέους ανθρώπους βυθισμένους στην κατάθλιψη, ηλικιωμένους που βίωναν την πρόωρη σταύρωσή τους.

Κείνα τα χρόνια, (πόσο μακρυνά μου φαίνονται κι ας ήτανε χθες κι ας είναι και σήμερα), έτυχε να υπάρχουν κάποια χρήματα γύρω μας. χωρίς να απλωθεί το θέμα πήραμε την πρωτοβουλία ένας-δυό να στηρίξουμε όσους κάθε φορά μπορούσαμε, ξέροντας ότι πολλοί από τη συλλογικότητα θάχαν τις επιφυλάξεις τους ή θα διαφωνούσαν. αναλάβαμε μόνοι μας επί ένα χρόνο να βοηθάμε από το υστέρημά μας όσο μπορούσαμε. είχε δημιουργηθεί και η Αλληλεγγύη για Όλους, βρέθηκαν και μερικοί άλλοι έξω από τη συλλογικότητα και οι δυνατότητες υποστήριξης πολλαπλασιάστηκαν. 

Μετά το χρόνο και αφού είδαμε πως υπήρχαν πολλοί "χτυπημένοι" από την κρίση γείτονες, αποφασίσαμε να προτείνουμε στις συλλογικότητες της γειτονιάς να δημιουργηθεί μια δομή υποστήριξης σε τρόφιμα και είδη ατομικής υγιεινής. κανείς δεν πίστευε πως το πρόβλημα της έλλειψης τροφής ήταν τόσο μεγάλο. απο πολλούς διατυπωνόταν η ερώτηση που και πώς θα βρούμε αυτούς τους ανθρώπους. η απάντηση ήταν διαθέσιμη, την είχαμε τοιμάσει από πριν. αυτοί (εμείς οι δυό δηλαδή) που είχαμε πραγματική επαφή με τη γειτονιά ξέραμε την πραγματικότητα. και σύντομα αυτή η αλήθεια μεταλαμπαδεύτηκε και στους υπόλοιπους.

Μόνο όποιος δεν ζεί αγνοεί τη Ζωή. και ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού ή της συνέλευσης αλλά αυτό που είναι έξω από αυτούς αλλά και από εμάς.

Τον Μάρτη του 2014 φτιάχτηκαν οι τροφοσυλλέκτες. άμεση προτεραιότητα δεν ήταν η ελεημοσύνη μας, η παροχή των αναγκαίων του προς το ζήν αλλά η ψυχολογική στήριξη των οικογενειών που στερήθηκαν με μιας τα χρειώδη. καταφέραμε σε σύντομο διάστημα να σηκώσουμε ανθρώπους από το κρεββάτι της κατάθλιψης και να βγούν στο δρόμο, πρωτοστατώντας στις δράσεις της ομάδας.

Ανακαλύπταμε κάθε μέρα τα όπλα μας: το πρώτο είναι η δύναμη του παραδείγματος. αυτοί που εμπνεύστηκαν το εγχείρημα ήταν και είναι πάντα πρώτοι στο δρόμο και ας μην έχουν την ανάγκη του. δεύτερο ανακαλύψαμε τη δύναμη που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. δύναμη τσακισμένης ψυχής που στιγμές-στιγμές έχει τη δύναμη μιας χιονοστιβάδας.

Ο Γιώργος, ο Μάτα, η κ. Άννα, ο Αντριάν, η Άννυ, ο Πορχάν, η Δέσποινα, άνθρωποι τσακισμένοι από την κρίση, βυθισμένοι στην κατάθλιψη, σηκώθηκαν να συναντήσουν μια άλλη ζωή. αυτή που μεθάει από το κρασί της προσφοράς. αυτή που διαλύει κάθε σκοτάδι με τη δύναμη της αλήθειας. αυτή που δίνει νόημα στην κάθε λέξη της ύπαρξής μας.

Σήμερα οι τροφοσυλλέκτες έχουν κερδίσει τους ανθρώπους της γειτονιάς μου. δανείζονται-δανείζουν δύναμη με όσους προσφέρουν. το κυριώτερο όμως είναι η δύναμη που παίρνουν από τους ωφελούμενους. εγώ τους λέω δεκτικούς. και τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Κάθε Παρασκευή, κάθε Σάββατο και κάθε Δευτέρα μαθαίνω πως η Ζωή είναι αλλού. ας γνωρίζει ο αναγνώστης μου πως οι λέξεις να περιγράψω αυτό που νοιώθω δεν έχουν ακόμη εμφανισθεί στο λεξιλόγιό μου. επομένως θαρρώ πως ακόμη μαθαίνω. ποιό δώρο καλύτερο να περιμένω ;

Η ανάρτηση είναι η πρώτη μιας σειράς σχετικής με την αβάσταχτη καθημερινότητά μου.

δίνοντας...

 

... μια άλλη ζωή είναι εφικτή.

εξ' αιτίας της μη-πτώχευσης είμαι φτωχός. εξακολουθώ όμως να είμαι οικονομικά χρήσιμος για το κράτος και για όσους αυτό μεριμνά, όπως τους καλούς μας τραπεζίτες. διατηρώντας όλα τα νομιμοποιητικά διαπιστευτήρια του οικονομικά ενεργού, αυτόματα έχω χρισθεί παράνομος. για το κράτος και όσους για  αυτούς μεριμνά, λ.χ. για τους καλούς του νταβατζήδες. διότι ούτε νόμιμη διακίνηση εμπορευμάτων κάνω, ούτε πληρώνω τους οποιουσδήπουε φόρους που με τη λογική του τεκμηρίου διαβίωσης μου επιβάλλει το κράτος προς όφελος όσων μεριμνά για αυτούς, όπως τους φιλέσπλαχνους δανειστές του. όμως το κράτος μας εξακολουθεί, διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά του κοτσαμπάσικου κράτους να μου επιτρέπει να δωρίζω κάθε χρόνο, με μη νόμιμο τρόπο, τα συγγράμματα των φοιτητών στους οποίους οφείλει δωρεάν παιδεία. πονοκέφαλος για μένα αλλά αξίζει τον κόπο γιατί μου δίνει διπλή χαρά. πρώτον γιατί μπορούν να γίνουν πράγματα έξω από το εμπορευματικό σύστημα και δεύτερο γιατί αυτή η πρακτική περνάει σε νέα παιδιά που μαθαίνουν επιτέλους ότι η γνώση πρέπει να διανέμεται δωρεάν.

εδώ και είκοσι χρόνια, διατηρώντας μια μικρή εκδοτική επιχείρηση είχα την τύχη να συνεργασθώ με τα πανεπιστημιακά τμήματα των μουσικών σχολών χορηγώντας συγγράμματα σε φοιτητές. βλέποντας όλο το αλισβερίσι που γινόταν με τα συγγράμματα σκέφθηκα από την πρώτη στιγμή να σπάσω το κύκλωμα υπερκοστολόγησης και κερδοσκοπίας καθηγητών (συγγραφέων) και εκδοτικών οίκων, χορηγώντας δωρεάν τα συγγράμματα που ενέκρινε το αρμόδιο περί παιδείας υπουργείο. έτσι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα στο να πάρει το σύγγραμμα μια καλή τιμή και πολύ περισσότερο να εισπράξω την όποια αξία των βιβλίων. αυτό θορύβησε πολλούς και μου έδοσε πολλή χαρά.

εν ολίγοις συνέχισα τον αντι-εμπορευματικό βίο για μπορώ σήμερα να καυχιέμαι πως από το κράτος δεν έχω πάρει ούτε σέντς. παληότερα σαν εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν ζήτησα και δεν πήρα ούτε μια μέρα άδεια από το ΙΚΑ, δεν πήρα ούτε ένα φάρμακο. Ας μην είμαι όμως αγνώμων: από το κράτος πήρα τη δωρεάν παιδεία, μόνο αυτό. θεωρώ όμως πως τα εκατομμύρια φόρους και εισφορές που έχω πληρώσει θα αρκούσαν για ένα πολύ μεγαλύτερο αντίτμο. δεν παραπονιέμαι.

από όσο γνωρίζω και θυμάμαι ούτε οι γονείς μου δεν είχαν νταραβέρια με το κράτος. από το οποίο δεν θέλησαν ποτέ να πάρουν μια σύνταξη ακόμη και όταν τη δικαιούνταν. μόνο πλήρωναν όπως κι εγώ. λέω λοιπόν πως μια ζωή ζούσα έξω από το σύστημα και το ίδιο κάνω και τώρα.

δεν είναι δύσκολο κανείς να πάρει το δρόμο της παρανομίας και να ζήσει μακριά από το σύστημα, προστατεύοντας κατ' αρχήν τις αρχές του. μόνο που για να το πραγματοποιήσει αυτό θα πρέπει να αρκείται στα λίγα και νάχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, στους ανθρώπους που είναι γύρω του αλλά κυρίως στη φύση. αυτή δεν θα μας προδώσει ποτέ. επιστρέψαμε ευτυχώς σε μια μακρά περίοδο όπου η καθημερινότητα που στολίζει τη ζωή μας, που φωτίζει το νού, που αναπαύει την ψυχή μας είναι το μόνο εφόδιο για να μείνουμε όρθιοι. και η μόνη ανταμοιβή μας.

οι φωτογραφίες δώρο του περιβολιού στους μαζί τα τρώμε και της Τάλη σε μένα.

  

Η ανάρτηση είναι η πρώτη μιας σειράς σχετικής με την αβάσταχτη καθημερινότητά μου.

FIDE Master, χθες έπαιξες την τελευταία σου παρτίδα

Ο Χρήστος Γκορίτσας έχει σπουδάσει νομικά και οικονομικά. Είναι ισχυρός ενεργός σκακιστής (FIDE Master) και ιδρυτικό μέλος της Σκακιστικής Άνοιξης. Σήμερα είναι Πρόεδρος της Ένωσης Σκακιστικών Σωματείων Νομού Αττικής (Ε.Σ.Σ.Ν.Α.) και Γενικός Γραμματέας της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας (Ε.Σ.Ο.). Ως παιδί του σκακιού και πατέρας ενός γιου πέντε ετών ο ίδιος ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το μέλλον του σκακιού ως αθλήματος, πολιτιστικού αγαθού και εκπαιδευτικού εργαλείου στη διάθεση της νεολαίας. 

Από http://atriaktos.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html 

Συμβολαιογράφος, εκπαιδευμένος διαπραγματευτής, Γενικός Γραμματέας της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας (ΕΣΟ).

 από το προφίλ του στο twitter

Είναι το απέριττο βιογραφικό του απεργοσπάστη συμβολαιογράφου που αποπειράθηκε χθες στο Χαλάνδρι να βγάλει στο σφυρί το σπίτι μιας ταλαίπωρης γυναίκας. 

http://dikaex.blogspot.gr/2016/01/blog-post_13.html 

Ο κύριος Χρήστος ισχυρίζεται ότι είναι εκπαιδευμένος διαπραγματευτής. Διαπραγματευτής θανάτου. Δεν έτυχε να διαβάσω "πλουσιότερο" βιογραφικό. Να λέει φερ' ειπείν πόσα σπίτια έχει "χτυπήσει" και πόσες οικογένειες έχει πετάξει στο δρόμο. Δηλαδή πόσα συμβόλαια θανάτου έχει υπογράψει σαν συμβολαιογράφος.

Δεν κατηγορώ τον κύριο Χρήστο γιατί τόλμησε να εμφανισθεί στο Χαλάνδρι. Ένας απεργοσπάστης δεσμεύεται μόνο από την όποια συνείδησή του. Τον κατηγορώ γι' αυτό που διεκδίκησε να γίνει: ανθρωπόμορφο κτήνος. Ήξερε περί τίνος επρόκειτο, ήξερε ποιά δουλειά ήλθε να κάνει. Ήξερε ότι η γυναίκα που αποπειράθηκε να της βγάλει σε πλειστηριασμό το σπίτι ήταν σε άθλια κατάσταση. και αν δεν το ήξερε από πριν τόμαθε εκεί στο ειρηνοδικείο. Είδε μια γυναίκα που έτρεμε από φόβο, που κρυβόταν από ντροπή που της χρέωσαν και με τόκο ο κύριος Χρήστος και οι εντολείς του. Και αντί να εξαφανισθεί από την ντροπή που χρέωσε, πήγε και κρύφτηκε, καρτερώντας την κατάλληλη στιγμή για να "χτυπήσει". 

Δεν ήταν όμως μπορετό να κάνεις τη δουλειά σου και δεν θα την κάνεις ποτέ κ. Χρήστο. Γιατί χθες εμείς που θέλουμε ζουρλομανδύα, εμείς οι παράνομοι δόσαμε έναν όρκο: Πως δεν θα αξιωθείς ποτέ ούτε εσύ ούτε οι όμοιοί σου να κάνετε τη βρωμο-δουλειά σας.

Όμως κ. Χρήστο χρωστάω ένα ευχαριστώ. Κυρίως σε σένα αλλά και σε μια κάστα όμοιών σου. Μου μάθατε τί θα πεί άνθρωπος-κτήνος. Που ακόμη χιλιάδες χρόνια μετα την κοινωνική ανέλιξη του ανθρώπινου γένους υπάρχει το είδος αυτό για να πληθύνεται στους δύσκολους καιρούς.

Χθες κ. Χρήστο έπαιξες την τελευταία σου παρτίδα. Που σπίτι να σε χωρέσει που γή για να σταθείς. Γιατί οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν χαρτογραφούνται από εσένα και τους ομοίους σου. Αλλά από αυτούς που γνωρίζουν από ανθρωπιά.

Χθες κ. Χρήστο  είχαμε εμείς πρεμιέρα για να έχουμε κάθε μέρα ζωή.

Στην αχλή των μύθων:Tina Modotti

μνήμη Τίνας Μοντότι

που σαν χθες 5 Γενάρη και πριν 74 χρόνια δολοφονήθηκε στο Μεξικό

θέλω να κρεμαστώ από τον ουρανό

και να πέσω στην Ευρώπη

Να λυγίσω μετά σαν λαστιχένια μπάλα

ν' αγγίξω με τα χέρια το ταβάνι του κρεμλίνου

να το πετάξω στον Κάϊζερ.

Να προσέχεις

θα κόψω το φεγγάρι σε τρία κομμάτια

το μεγαλύτερο θάναι δικό σου

μην το φάς γρήγορα

Τίνα Μοντότι

Udine, 17 Αυγούστου 1896 – Πόλη του Μεξικού, 5 Γενάρη 1942.

όμως η μοίρα της είχε καθαρογραφεί τρία χρόνια πριν. όχι από τον εχθρό αλλά από εκείνους που σε όλους τους καιρούς ξέρουν να μετατρέπουν τα όνειρα μας σε εφιάλτες. έτσι ένα βράδυ,

στις 24 Αυγούστου 1939 σε ένα μπαρ του Μεξικού...

Βιντάλι: είναι επίσημο, ο Στάλιν υπέγραψε συνθήκη με τον Χίτλερ

Τίνα: Όχι, είναι αδύνατον ! Με τον Χίτλερ ποτέ, ποτέ !

-περίμενε Τίνα. Το Κόμμα έχει μια εξήγηση γι' αυτό. Ίσως είναι κάποια στρατηγική.

-μη μιλάμε για μικροπολιτικές ! Φίλοι αυτών που βομβάρδισαν την Γκουέρνικα ; Αυτών που σφάγιαζαν παιδιά στη Μαδρίτη ;

-... δεν μπορούμε να πάμε ενάντια στην ΕΣΣΔ... είναι το μοναδικό που έχουμε...

κι' έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. 

πλέον η Τίνα κυνηγημένη από όνειρα που γίνηκαν εφιάλτες θα άφηνε παντοτινά το αποτύπωμά της στην ιστορία των ητημμένων, αυτών που μόνος οδηγός τους ήταν τα υλικά των ονείρων τους. αυτών που έχουν παραιτηθεί από το νοσηρό όραμα ενός ιεραρχημένου κόσμου*, ανώνυμων και επώνυμων που δεν παραδίνονται σε κανέναν πόλεμο. που ξέρουν να ακούν τη μυστική γλώσσα των επιτύμβιων λίθων. που τρέχουν σε ανοικτούς ορίζοντες, περνάνε τα σύνορα με απροσδιόριστες ελπίδες, για να γίνουν τελικά οι φάροι του μέλλοντός μας. 

τί χρώμα άραγε νάχαν τα όνειρά της; 

αναρωτιέται ο Άνχελ δελ λα Κάγιε

Η ανάμνηση της Τίνας είναι εύθραυστη και διάφανη σαν πάχνη.

έγραψε ο Πάμπλο Νερούδα  

Η Τίνα επιστρέφει μέσα από την αχλή των μύθων για να γίνει η δική μας εικόνα σε έναν κόσμο που απεχθάνεται τα σκιώδη, σε έναν κόσμο αέναης αναζήτησης της αλήθειας.

Δικοί σου είναι όσοι λένε το όνομά σου

δικοί σου όσοι απ' όλα τα μέρη, 
τα νερά και τις χώρες σιωπαίνουμε

και με το όνομά σου άλλα λέμε ονόματα

γιατί η φωτιά αδελφή μου ποτέ δεν πεθαίνει.

Πάμπλο Νερούδα, επικήδειος στην Τίνα

σημείωση:το υλικό αντλήθηκε από το βιβλίο-κόμικ Tina Modotti, από την Τέχνη στην Επανάσταση

* Laszlo Krasznahorkai, Πόλεμος και Πόλεμος, εκδόσεις Πόλις.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ; ΑΣΟΥΝΤΑ ΛΟΥΙΤΖΙΑ ΑΔΕΛΑΪΔΑ ΜΟΝΤΟΤΙ! ΙΤΑΛΙΔΑ, περιπλανώμενη και ρομαντική, θα έλεγα… ανάμεσα στην Τέχνη και την Επανάσταση, στο Μεξικό του ’20, σ’ ένα Βερολίνο και μια Μόσχα που δεν υπάρχουν πια, στο Παρίσι και τη Μαδρίτη του΄36. Τίνα Μοντότι! Η θρυλική μορφή της τέχνης και της επανάστασης, η μποέμ φιγούρα της καλλιτεχνικής και πολιτικής ιντελιγκέντσιας στα χρόνια του ’20 και ’30, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Άνχελ δε λα Κάγιε. Φωτογράφος, ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου στο Χόλυγουντ, μοντέλο διάσημων καλλιτεχνών, ενεργό στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος, είναι η ενσάρκωση μιας αδάμαστης γοητείας: μεταναστεύει στην Αμερική με την οικογένεια της κυνηγημένη από τη φτώχεια όπου θα ανακαλύψει το καλλιτεχνικό της ταλέντο, θα νιώσει μια εφήμερη πληρότητα συμμετέχοντας στον πλούσιο πολιτισμό του μετεπαναστατικού Μεξικού, διασχίζει για λίγο την Ευρώπη για να καταλήξει στην υπηρεσία της Ισπανικής Δημοκρατίας του ’36 που συγκρούεται με το φασισμό και τη βαρβαρότητα. Μούσα, φίλη, ερωμένη ξακουστών αντρών, θα διασταυρωθεί με μερικές από τις μεγαλύτερες φιγούρες που φώτισαν το πρώτο μισό του ΧΧ αιώνα με την τέχνη και το πάθος τους: Ντιέγο Ριβέρα, Μαγιακόφσκι, Μπ. Τράβεν, Έντουαρτν Γουέστον, Τζον Ντος Πάσος, Αουγκούστο Σεζάρ Σαντίνο, Αλεξάντρα Κολοντάϊ, Πάμπλο Νερούδα, Φρίντα Κάλο, Σεργκέι Αϊζενστάιν, Πάμπλο Νερούδα… Ονόματα που συνθέτουν τον πίνακα μιας ολόκληρης εποχής, ιστορίες που έγιναν η Ιστορία, αυτό το comic album είναι επίσης η βιογραφία μιας εξαιρετικής γυναίκας ταγμένης στην Τέχνη και την Επανάσταση.

Συνοδευτικό σημείωμα της έκδοσης του βιβλίου-κόμικ Tina Modotti, από την Τέχνη στην Επανάσταση

Εκδόσεις ΚΨΜ μετάφραση-επιμέλεια Εύη Γούσια

σχετικοί σύνδεσμοι:

http://pandoxeio.com/2014/05/11/delacalle_modotti/

Tina Modotti - από την τέχνη στην επανάσταση