θα ζήσουμε. το λές και το πιστεύεις-δεν το πιστεύεις. το λες γιατί η απόγνωση χτυπάει κόκκινο και πρέπει να το λές. ίσα για να πας παρακάτω, στην επόμενη γραμμή, στην επόμενη ώρα, στην επόμενη μέρα. υπόσχεσαι προθεσμίες να ξοφλήσεις τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το νερό. υπόσχεσαι πως θα τελειώσεις την τάδε εκκρεμότητα που σέρνεται μήνες τώρα. υπόσχεσαι και στον εαυτό σου πως έχει ο θεός. μα δεν παίρνεις από πουθενά τίποτα, καμμιά υπόσχεση, καμμιά ματιά που να σε ρωτήσει τί έχεις. και τότε ξαναπεισμώνεις, σφίγγεις τα δόντια και ξαναλές θα ζήσουμε. κι ας μην το πιστεύεις. για να τ' ακούν αυτοί που συμπονάς. να παίρνουν δύναμη, ας ζήσουν τουλάχιστον αυτοί. κι έρχεσαι μετά στο σπίτι, πάλι μόνος με τις δυό-τρείς λέξεις σου. θα ζήσουμε.
έτσι περνάει ο καιρός...
