ο επαίτης

πασχίζω να θυμηθώ που τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο. μονάχος, στο γωνιακό τραπέζι, σάββατο βράδυ στο καφενείο του άρη. κάποια στιγμή η κοπέλα του καφενείου του σερβίρει ένα σάντουιτς και ένα αναψυκτικό. περιποίηση θα τόλεγα ιδιαίτερη, μιας και το καφενείο δεν σερβίρει σάντουιτς.

έτσι θυμήθηκα: είναι ο ίδιος άνθρωπος που κάθε μέρα συναντάμε όλοι μας τριγύρω στα εξάρχεια. είναι αυτός που με σεμνότητα ζητάει να μοιραστούμε ενοχές ενός κόσμου που όλοι μαζί πλάσαμε. τί κι αν οι ενοχές δεν μοιράζονται κερνώντας τον μια μπύρα, ένα τσιγάρο, λίγο φαί. φόρεσε απόψε τα καλύτερα που είχε ρούχα. φόρεσε μιαν ανακούφιση θαρρείς και είχε ξεφορτωθεί κάποιες ενοχές του κόσμου μας.

πως μοιράζονται οι ενοχές σε έναν κόσμο που πορεύτηκε ανάποδα από το εμείς, που σήκωσε το κεφάλι πιο ψηλά, που έβγαλε τη γλώσσα της αδιαφορίας  για να ερμηνεύσει τη δυστυχία και να προτείνει θεραπείες; μια γλώσσα που αποδομεί το είναι του καθενός, δομώντας ένα χθές, ένα τώρα και ένα αύριο με τσιτάτα από τους προφήτες ανύπαρκτων παραδείσων...

υπάρχουν επαίτες που πότε με καλωσύνη και πότε με αυθάδεια δεν ζητάν τίποτα άλλο πάρεξ να τους κοιτάξουμε στα μάτια, ούτε καν να τους μιλήσουμε. μόνο μια ματιά, για να πιστέψουν πως ακόμη είναι στη ζωή, πως υπάρχουν. υπάρχουν επαίτες που θέλουν να πιστέψουν πως δεν γεννήθηκαν από ένα εργαστήριο τεράτων αλλά που είναι προορισμένοι να αποδομήσουν το κάθε εγώ, αίροντας όλες τις ενοχές του κόσμου. υπάρχουν επαίτες που νοιάζονται για χάρη μας γιατί φοβούνται το σκοτάδι του πηγαδιού μας περισσότερο και από εμάς.

η ματιά ενός επαίτη μαρτυράει την καλωσύνη του. συναινεί στη σταύρωσή του για τις ενοχές που του καταλόγισαν οι καιροί. αποδιώχνει το μίσος και την περιφρόνια για τους εξόριστους του παραδείσου.