είθε, η Άνοιξη

...ψάχνοντας να βρεί που θα κρεμάσει τον όγκο της θλίψης της

ξένη σε τούτο τον κόσμο. 

και μόνη της έγνοια πια

που θάβρει γή να κοιμηθεί κι' απόψε...

είθε
η πληγωμένη Άνοιξη,

να στέργει
αυτούς που λαξεύουν το χρόνο και την κάθε του στιγμή

και στης περπατησιάς τους τα χνάρια προσκυνούν,

δίνοντας υπόσχεση πως θα νικηθεί το σκοτάδι,

κι' αυτούς που, με διψασμένη την ψυχή,
 εκλιπαρούν για το ελλείπον φώς,

για λίγο νερό, λίγο ψωμί

από τη φωνή που κάποτε είπε θα είμαι εδώ. 

είθε
 η άγονη σιωπή τα πουλιά να μην τρομάζει

και
 η επιμονή τους να σώσουν τις Στιγμές
να βγάζει γλώσσα στης έπαρσης τον μηδενισμό,

είθε
 τόποι ιεροί τα λάθη που ομολογούνται,

αυτά που συγχωρέθηκαν και αυτά που αιμορραγούν,

και,

το άγρυπνο μάτι του θεού

ν' αλαφρώνει τα βλέφαρα των οριζόντων.

Νῦν πάντα πληρωθήτωσαν φωτός,

που τάξαμε

την καταχνιά να ξεπλύνει.

 

υγ.

την Άνοιξη ποιος τη σταματάει ;

ο αμανές που έμαθες στο ισμίρ

θα ξαγρυπνάς τις νύχτες. και θα γελάς πως τελικά κατάφερες απ' όλους μας να ξεφύγεις. κρυφά απ΄τον αλάχ θα πίνεις το κονιάκ που σού 'δοσαν να ζεσταθείς οι φαντάροι κείνο το χειμωνιάτικο βράδυ στο τυχερό. και θα γελάς που ο προφήτης δεν θάχει πια εξουσία πάνω σου. και θάσαι ευτυχισμένος γιατί κανείς προφήτης δεν θα σε φοβίζει πια δείχνοντας με το δάχτυλο τους χαμένους παραδείσους σου. κανείς δεν θα σε περιφρονεί. από κεί πάνω, κάτω από τα χιόνια τ' ουρανού, θα σέρνεις κείνον τον αμανέ πούμαθες κάποτε στο ισμίρ τις ατέλειωτες νύχτες που καρτερούσες τη σχεδία να περάσεις απέναντι. και θα θυμάσαι και την άλλη σχεδία που πούλαγες στους δρόμους γύρω από την ομόνοια. σε ζηλεύω Ουαλίντ. γιατί σε θυμάμαι να τραγουδάς τον αμανέ που έμαθες στο ισμίρ και η ψυχή σου να φτεροκοπά. να σε τραβάει από το μανίκι να φύγετε κι οι δυό μαζί για τη γερμανία. νύχτα, θα περπατήσεις τρία χιλιόμετρα και θα περάσεις στη μπουλγκαρία κι' από κεί όλα θα είναι εύκολα. και σ' άφησε ο σαντιάγκο τρία χιλιόμετρα, να τα περπατήσεις. κι' αυτός θα σε περίμενε απέναντι με το βαν αναμμένο να σε πάει στη γερμανία. να συναντήσεις την ψυχή σου, το παιδί σου. φορτωμένος με σχέδια κι' ένα σάκκο με τα πως και τα να. να ξεφύγεις, να φύγεις. και να τον περιμένεις απέναντι. τρία χιλιόμετρα χωρίς φεγγάρι, χωρίς αστέρια. μόνο χιόνι, σε γή και ουρανό. 

δεν τάλεγε αυτά ο αμανές την τελευταία σου βραδυά στην αθήνα. μακρόσυρτος και μελαγχολικός για να υπόσχεται, αλέγρος για να νοσταλγεί. κι ήταν τότε πούσπαγαν οι νότες τα σύρματα των μέτρων, ξέφευγαν, χόρευαν αλλού πέρα από το μέτρο, πέρα από όλα τα μέτρα. σαν τρελλές χοροπηδούσαν πάνω από τις πέντεγραμμές, σαν τα πουλιά πάνω στα καλώδια, ώσπου έσπασαν και οι γραμμές και τα οδοφράγματα έπεσαν και οι νότες έφευγαν πάνω, κάτω, παντού και πουθενά. ντυμένες υφέσεις, διέσεις, διπλές υφέσεις, αναιρέσεις. τίποτα δεν τις συγκρατούσε, τίποτα δεν μπορούσε να τις απεικονίσει. μόνο η ψυχή σου ζωγράφισε για πάντα πάνω στο πρόσωπό σου τη μελωδία τους.

ούτε "να", ούτε "πώς". ο πανούργος ισπανός την κοπάνησε. μετρά τα λύτρα της ελευθερίας σου με τα πολυτίμητα λίτρα στο ρεζερβουάρ του. χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από κεί που θα σε περίμενε, μακρυά από κεί που θ' άρχιζαν να σου κλείνουν το μάτι τα όνειρά σου. δεν σε περίμενε, αλλά και εκεί να΄ταν δεν θα τον συναντούσες. τόξεραν οι νότες από πριν. γι' αυτό είχαν ξελογιασθεί. πρελούδιο στην αιώνια ευτυχία σου. τη σκεπασμένη με τα χιόνια της ροδόπης. 

μόνο ένα σκυλί γνοιάστηκε, μόνο ένα σκυλί. να σκάψει στο χιόνι, να ζεστάνει το χιόνι. νάρθουν οι άλλοι μετά για να σου δώσουν μια θέση στους νεκρούς. μα συ ήθελες να μην είσαι ούτε μ' αυτούς ούτε με τους ζωντανούς. να μείνεις κάτω από το χιόνι θέλησες, να λιώνεις μαζί του, να εξατμίζεσαι στους ουρανούς. κι από κεί να βλέπεις το γυιό σου και να του τραγουδάς τον αμανέ που έμαθες στο ισμίρ.

κι' ούτε τα "να", ούτε τα "πώς" θα σου χρειασθούν ξανά Ουαλίντ. τίποτα δεν θα σου χρειασθεί. μόνο ο αμανές που έμαθες στο ισμίρ.

η ημιτελής φούγκα του Κ.Τ.

χάσου θάνατ' από 'μπρός μου

τόσος πούναι ο θυμός μου

τα παιδιά σου θα μισήσω

στο γκρεμό θα σε τσακίσω.

μετράω πια πόσοι μείναμε. ασυμβίβαστος ο θάνατος με την άνοιξη, αδιάλλακτος στα παρακάλια μας. κάθε φορά μας υποχρεώνει σε μια περιήγηση της ζωής αυτών που φεύγουν, σ' ένα γονάτισμα στις μικρές ή μεγάλες στιγμές τους. όσες μπόρεσε η μνήμη να φυλάξει, όσες τολμάμε μπρος στο δέεσθαι εκείνων των στιγμών να δανειστούμε. για να απαγγείλει, με σφραγισμένα ο καθένας μας τα χείλη, το δικό του αποχαιρετιστήριο λόγο. 

κάθε φορά που φεύγει κάποιος, αγωνιωδώς ψάχνω να θυμηθώ την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα: που, πως, πότε. τις πρώτες μας λέξεις, καταπού ήθελαν οι ματιές μας να κοιτάξουν, τί ήθελαν να βρούν, τι γεύση πήραν σαν είπαν το πρώτο αντίο, 

θα τα ξαναπούμε Κώστα, θα τα ξαναπούμε ... 

και τα ξανάπαμε πολλές φορές. στο υπόγειο καφενείο της σχολής, στο υπόγειο βιβλιοπωλείο του άλλου Κώστα. και τότε, θυμήθηκα: ήταν αυτός, κάπου ένα χρόνο πριν, που κρατούσε για λίγες στιγμές το "μαγαζί" στον πεζόδρομο της χέϋδεν, όταν ένα απόγευμα περνώντας από το καρότσι μπροστά, το μάτι μου έπεσε στους λόγους τσέχων συγγραφέων που ένα χρόνο πριν είχε πρωτοεκδοθεί. γλύκανε η ματιά μου στη θέα του τίτλου, φούντωσε η πεθυμιά να το δανειστώ, ή να το κλέψω. γιατί για να το αγοράσω ούτε λόγος, 250 δραχμές ήταν δύο μεροκάματα. αυτός τόνοιωσε και πρότεινε να μου το χαρίσει. το πήρα αλλά την άλλη μέρα το επέστρεψα, έχοντάς το ξεκοκαλήσει.

όταν συναντιόμαστε, σαν νάμασταν έτοιμοι από καιρό, δεν χάναμε ευκαιρία για κουβέντα και σινεμά. αλκυονίδα, studio (στην σκαραμαγκά), ξανά αλκυονίδα. και μετά τα γνωστά της εποχής. σ' ένα από τα κυριακάτικα σινεφίλ πρωϊνά, στο νέο στέκι του καψάσκη στην πλατεία αμερικής, μου μίλησε για την ημιτελή φούγκα του Μπαχ. 

στα τελευταία μέτρα του έργου ακούς το βαρύ βηματισμό του θανάτου. 

μετά χαθήκαμε, όλα χάθηκαν. δεν θέλησα ποτέ να κοιτάξω πίσω για δεκαετίες. δεν θέλησα να ανασύρω πρόσωπα, τόπους, στιγμές. ήταν βαθύ το πηγάδι και σκοτεινό. και ο κουβάς μίκρυνε, το σκοινί λιγόστευε. τόφερε η ιστορία όμως και τα νερά του πηγαδιού φούσκωσαν κι ανέβηκαν ως το φιλιατρό και χύθηκαν σε αυλές και σε χωράφια, να ξαναποτίσουν τη γή και τα περιβόλια της.

και ξανασυνάντησα τον Κ.Τ. Κύπρου και Πατησίων, στο πάρκο το από χρόνια απρόθυμο στη γονιμότητα, το από αιώνες διψασμένο. αναγνώρισα τη σεμνή, μπροστά στη φθαρτότητα, ματιά του. μόνο που αυτή τη φορά ήταν λιγότερο ανήσυχη. Ο Θ.Τ. είχε κατέβει τότε και κάμποσα χρόνια στη γή, και ήταν ο γυιός του.

η κυψέλη, η γειτονιά του. την οποία ποτέ δεν πρόδωσε. και οι αγώνες του, χωρίς κραυγές, χωρίς δελτία τύπου. ένας κοινός από το κοινό που γενοβολά το αύριο του καθενός μας. αγώνες για την αγορά, αγώνες για όλη τη γειτονιά. για να αναπνέουν οι άνθρωποι μούχε πεί. 

και η τελευταία βόλτα: αφιερωμένη στη γειτονιά όπου αντίκρυσε το πρώτο και το τελευταίο φως της ζωής του.

οδοιπόρε της ζωής και της αιωνιότητας, Κώστα Τσαλαπάτη, ας σε συντροφεύει το φως όσων στη γή άγγιξες. 

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά

πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε

σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά

εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο

στις πλάτες του ν’ αχνίζει.

δανεισμένο από το αποχαιρετιστήριο γράμμα του γυιού του Θωμά Τσαλαπάτη στην εφημερίδα Εποχή της 5 Απρίλη 2015.

πολιτική εμπάθεια: ο πιο σύντομος δρόμος ως τον φασισμό

αδίσταχτη η καλή θεούσα και ιέρεια της "αγάπης" (μέρες πούναι) η κομμουνίστρια κ. κανέλλη λιάνα. δεν χαραμίζω το χρόνο σας για την εν λόγω. όλοι την γνωρίζετε, όλοι γνωρίζουμε τον "ανθρωπιστικό' της καννιβαλισμό. λέτε νάναι τυχαίος ; λέτε νάναι ασύνδετος με την πολιτική του κόμματος που πιστά υπηρετεί ; 

παραθέτω την ανακοίνωση της Έμμυ Χριστούλα, κόρης του αείμνηστου Δημήτρη Χριστούλα που αναφέρεται στην παραληρηματική της επίθεση στον πατέρα της Δ.Χ. είναι αποτυπωμένα τα πικρόσχολα σχόλια αναγνωστών του ΟΝΟΥ πριν λίγο καιρό, όταν σε ανάρτηση γράφτηκε ακριβώς αυτό που τώρα λέει η ανακοίνωση της Έμμυ: ότι η πολιτική εμπάθεια και μιζέρια των μεγαλοστελεχών του κόμματος ευκολότατα οδηγούν όχι απλά στο πλάϊ κάθε Μπαλτάκου αλλά και πολύ πάρα πέρα. και αν δεν οδηγούν πολλές φορές σε οργανωτική ένταξη στα δεξιο-φασιστικά υποκείμενα, η πρακτική τους είναι η τροφή που αναγεννά το φασισμό της καθημερινότητας, την απαξίωση του λογίζεσθαι.

άλλωστε η ιστορία του πρώην "κόκκινου" συνδικάτου της ζώνης του Περάματος είναι πολύ πρόσφατη για να καμωνόμαστε πως την ξεχάσαμε κιόλας. όλα τα υπόλοιπα τα λέει η ανακοίνωση.

η ανακοίνωση της Έμμυ Χριστούλα

Δίπλα στα ονόματα του κ. Μπεγλίτη, του κ. Κουκουλόπουλου και άλλων διάσημων τηλεοπτικών πραιτοριανών, που πριν τρία χρόνια ενοχλήθηκαν σφοδρά από την πολιτική πράξη του Δημήτρη Χριστούλα, καθώς έσπαγε τη σιωπή της γενικευμένης κοινωνικής αυτοχειρίας που ήθελαν να επιβάλλουν στην ελληνική κοινωνία, προστίθεται τώρα και αυτό της Λιάνας Κανέλλη.

Με τη γνωστή παραληρηματική της λεξιθηρία, δύο μέρες ακριβώς μετά την επέτειο των 3 χρόνων από τη δημόσια αυτοκτονία του, πρόσβαλλε βάναυσα τη μνήμη του. Έτσι γίνεται όταν δεν εντρέπεσαι. Εκτρέπεσαι. Παρεκτρέπεσαι…

Δε θα παραθέσω τις λερές λέξεις με τις οποίες έντυσε τον κανιβαλισμό της, καθώς δεν μπορούν να βρίσκονται ούτε καν στην ίδια αράδα με το όνομα ενός ανθρώπου που υπήρξε στρατευμένος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θα αναγκαστώ όμως να ειπώ ότι ο Χριστούλας δεν ήταν ο κακόμοιρος ανθρωπάκος που δεν άντεξε και έφυγε εν κρυπτώ στην αδιέξοδη απελπισία κάποιου ιδιωτικού χώρου, όπως η κ. Κανέλλη θέλησε να τον παρουσιάσει.

Οι χιλιάδες των συμπολιτών μας, οι χιλιάδες πολίτες από την Ευρώπη, διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης κατάλαβαν το αυτονόητο. Το αυτονόητο που δεν μπόρεσε να καταλάβει η Λιάνα Κανέλλη, αφού η πολιτική της εμπάθεια, η μικροπολιτική της μιζέρια, η παντελής έλλειψη πολιτικής κουλτούρας, αλλά και η πλήρης άγνοιά της ιστορίας των κινημάτων, την εμποδίζουν.

Οι πολίτες κατάλαβαν και τον ύψιστο συμβολισμό μιας πράξης ανοικτής, δημόσιας, ενώπιον του Δήμου και του ελληνικού κοινοβουλίου, αλλά και το περιεχόμενο του ιδιόχειρου σημειώματος, στο οποίο χρησιμοποιεί απαγορευμένες λέξεις για τον πολιτικό καθωσπρεπισμό μιας κυρίας που έχει τόση σχέση με τον κομμουνισμό, όση είχε και με τα υπόλοιπα κόμματα, στα οποία ως πολιτικός χαμαιλέων προσέτρεχε για να την εντάξουν στις γραμμές τους.

Η Λιάνα Κανέλλη δεν κατάλαβε για αυτόν ακριβώς το λόγο. Όταν το αξιακό πολιτικό σου σύστημα είναι ένα λάστιχο που τεντώνεται και μαζεύεται ανά δεκαετία, αναλόγως του ποιος σου προσφέρει πολιτική ασυλία, πώς να καταλάβεις τη θυσία του Κώστα Γεωργάκη;

Άλλωστε τότε η κ. Κανέλλη πρέπει να… διάβαζε και δεν κατάλαβε ότι για κάποιους η αυτοκτονία φαντάζει αυτονόητη όχι σα φυγή, αλλά σαν πράξη που θρυμματίζει τη σιωπή, σαν πράξη που ερεθίζει τη συνείδηση, που ενισχύει την ευθύνη των πολιτών ως χειριστών και συμμετεχόντων του δημόσιου χώρου, σαν πράξη που ενδεχομένως γίνει το εργαλείο για την ίδια τη ζωή.

"Το σπάραγμα της ζωής που ζητάει να ζήσει" το περιγράφει ο Γιάννης Ρίτσος, αλλά τούτος ο ποιητής πέφτει βαρύς και πολύ κομμουνιστής, όταν για δεκαετίες παρέα σου είναι η αυλή των κολάκων της κ. Λιάνη – Παπανδρέου, ο Κώστας Κυδωνιάτης και προσφάτως ο  γεννημένος αντικομμουνιστής Μπαλτάκος.

"Απ΄όλα όσα έχουν γραφτεί αγαπώ μόνον αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του. Γράφε με αίμα και θα νιώσεις ότι το αίμα είναι πνεύμα"

Αυτό το τόσο απλό κατάλαβαν και όλα τα μέλη της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που το Σάββατο απέτισαν φόρο τιμής σε ένα σύντροφό τους, αφού ο Δημήτρης Χριστούλας υπήρξε δραστήριο μέλος της Επιτροπής για την πρωτοβουλία ελέγχου του δημόσιου χρέους, από το 2011. Φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που πέθανε όπως έζησε, σκεφτόμενος πολιτικά.

Ψιλά γράμματα αυτά για τη Λιάνα Κανέλλη. Ψιλά γράμματα η πολιτική ως οντολογική έννοια, που ενυπάρχει και που συστήνει αδιάκοπα τον τρόπο που ζεις και τον τρόπο που φεύγεις.

Ψιλά γράμματα η συν-τροφικότητα. Τρέφει ο ένας τον άλλον και τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλον, έλεγε ο Μακρονησιώτης παππούς μου, γιατί οι κομμουνιστές είναι "ένα κράμα από ήθος Τσε, εντιμότητα Πλουμπίδη και αυτοκτονικό πείσμα Άρη Βελουχιώτη.

Σύντροφοι και φίλοι του ΚΚΕ, σεις που το μόνο που διαθέτετε είναι οι καλύβες σας και οι πεζούλες σας, σεις τιμήσατε έμπρακτα τον Δημήτρη Χριστούλα.

Γιατί σεις ξέρετε χρόνια τώρα ότι "ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".

Έμμυ Χριστούλα

υγ του ΟΝΟΥ 1:πολύ θαθελα την άποψη του κόμματος και για την αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι. 
υγ του ΟΝΟΥ 2: σε αναρτήσεις μου έχω αναφερθεί πολλές φορές στο επίμαχο θέμα της πρακτικής των στελεχών του κκε. και στην ανάρτηση που επικαλέσθηκα αλλά και σε άλλες είμαι πιο αιχμηρός από την τοποθέτηση της Ε.Χ. ίσως γιατί θυμάμαι τις εποχές των ένδοξων ΚΝΑΤ, εποχές που η Έμμυ δεν έτυχε να ζήσει.

Αϊντίν και Νιχάλ

χειμερία νάρκη: μια αναθεωρημένη ανάγνωση

είναι οι υλικές συνθήκες που γενοβολάνε τη μοναξιά, τη λύπη, την οργή. και είναι οι ίδιες πάλι που θωπεύουν τις πληγές, φωτίζουν τα πρόσωπα, πλουτίζουν την αγάπη, φουντώνουν τον έρωτα. είναι το είναι του γύρω μας, το γνέθειν των πραγμάτων 
που μας οδηγούν στον ένα ή τον άλλο δρόμο.

Αϊντίν, η τυραννία της βεβαιότητας

Ο κληρονομικώ δικαιώματι, διαχειριστής μιας μεγάλης ακίνητης περιουσίας, διεκδικεί καρέ-καρέ σε όλη τη διάρκεια της ταινίας τον τίτλο του μοναδικού αφηγητή της ζωής, της δικής του και των άλλων. Μόνον όταν αρχίσει να συντρίβεται το κάθε τι γύρω του, κάτω από τις ερπύστριες της δικής του αλήθειας, θα ομολογήσει πως...

ήταν δύσκολα τα νεανικά μας χρόνια, δεν μας έμαθαν ποτέ να δίνουμε χαρά. 

Νιχάλ, το κράτος της ψυχής

Νιχάλ, η κεντρική ηρωϊδα της κινηματογραφικής αφήγησης του Νουρί Τσεϊλάν, η νεαρή σύζυγος του Αϊντίν. στο δικό της περιθώριο στροβιλίζονται τα σημαντικά της ζωής, αυτά που ο φακός δεν θα αποκαλύπτει παρά θα επιτρέπει στο θεατή να  οδηγείται μόνος του στην αποκάλυψή τους. ο συμπρωταγωνιστής, σύζυγός της, είναι ο ανταγωνιστής της ζωής της. το μεγαλύτερο μέρος της σιωπηλής αφήγησης είναι η περιγραφή της ζωής της, μιας ζωής μακρόσυρτης, βυθισμένης στα χιόνια της Καπαδοκίας, εκεί όπου το βάρος των σωμάτων μαρτυρείται από το βάρος του εγώ τους. 

ποτέ δεν κατάλαβες τι ήθελες από εμένα.

ποτέ δεν κατάλαβες τί ήμουν 

και όταν είδες πως δεν είμαι θεός ένοιωσες μόνη.

θα της πεί ο σύντροφός της. ο εθελούσιος εγκλεισμός της σε έναν κόσμο που δεν ήταν δικός της αλλά ήθελε δικό της να τον κάνει, παραγράφηκε από το ισοζύγιο του δούναι και λαβείν. και στα κρυφά βιβλία του δικού της κόσμου άρχισε να καταχωρεί αποδείξεις έρωτα και αγάπης, έγνοιας και αφοσίωσης, ανασταίνοντας τον κόσμο που ονειρεύτηκε κάποτε. μέχρι τη στιγμή που το απροσδόκητο εισέβαλε στον κόσμο της από τον φεγγίτη της σκήτης της. τότε, για μια ακόμη φορά, ο ευπροσήγορος διερμηνέας  του απροσδόκητου, ο σύντροφός της, θα της μιλήσει ξανά για τα τείχη που χτίζουν οι άνθρωποι, για τις πόρτες που αλυσοδένονται, για το απαραβίαστο των προαιώνιων συνόρων.

η αποδόμηση του εγώ

...ξέρεις ποιό είναι το πρόβλημά σου ;

κοροϊδεύεις τον εαυτό σου προκειμένου να μην υποφέρεις.

θα του πει η αδελφή του. μ' αυτός ξεγελά το χρόνο του, κάθε πρωί, κάνοντας σχέδια. μέσα σ' αυτά δεν λείπουν οι γενικότητες, οι πολλοί, οι όλο και περισσότεροι. με την επίκληση των αρετών, αυτών που σκλαβώνουν την ψυχή, αποδιώχνει από μέσα του κάθε οικείο, κάθε χέρι που απλώνεται ευλαβικά, κάθε ματιά γεμάτη οργή, λύπη, στοργή, κρατώντας μόνο τις ματιές του φόβου και της υποταγής. και όταν οι αποδείξεις της ανάσφαλειάς του εξανεμιστούν, όταν η ζήλεια που φώλιαζε στην ψυχή του ντροπιαστεί, τότε ο δικός του καθρέφτης που διεκδικούσε την απεικόνιση των ψυχών των άλλων θα θρυματισθεί...  

...δεν έφυγα τελικά, ίσως δεν μπόρεσα, 

ίσως φοβήθηκα τα γεράματα, 

ίσως και να άλλαξα σαν άνθρωπος. 

συγγνώμη Νιχάλ. τώρα ξέρω ότι είσαι τα πάντα για μένα...

...δεν μπορώ να κρύψω τίποτα αφού ο θεός το ξέρει.

η Επιστροφή

χωρίς καμμία διατύπωση. χωρίς καμμία υπόσχεση ότι δεν θα γίνουν ξανά τα ίδια λάθη. όταν κάποια πράγματα δεν μπορούν εύκολα ν' αλλάξουν, ας είμαστε πιο ευέλικτοι θα πεί σαν τελευταία του συμβουλή ο πρωταγωνιστής. γιατί η μόνη προσήκουσα υστεροφημία είναι να γραφτεί με τα πιο φωτεινά γράμματα το είναι μας στην ψυχή ενός και μόνο ανθρώπου.

αποκλίνουσες ανιχνεύσεις
όπως και να διαβάστηκε η αφήγηση της ταινίας όλοι θα υποψιασθούν την αποδόμηση που επιχειρήθηκε. κρατώντας λεξούλες από το χέρι, τις οδηγεί ο κάθε θεατής εκεί που θέλει, εκεί που θα φωτισθούν και θα φωτίσουν περισσότερο.

η ταινία προβάλλεται απόψε στην κινηματογραφική λέσχη "κομμούνα". Επιδιώξτε όμως να τη δείτε σε οθόνη κινηματογραφικών διαστάσεων.

πληροφορίες για την ταινία