ευχές που γράφτηκανευχές που ειπώθηκαν με τα μάτιαευχέςπου τραγουδήθηκανευχές που αγκάλιασαν το σώμαευχές που έθρεψαν τα όνειραευχές που λαβώθηκαν στο ταξίδιευχές που δεν έφτασαν ποτέευχές που δεν παραδόθηκανευχές που αγνοήθηκανευχές που έμειναν στα αζήτηταευχές που λοιδωρήθηκανκι' αυτές που λησμονήθηκανευχές που ταξίδεψαν χωρίς προορισμόκι' αυτές που πέταξαν στον ουρανόκαι οι άλλεςπου σπάρθηκαν στη γήευχές που ξέβαψαν πάνω στο χαρτίκι' αυτές που δεν χώρεσαν στο χαρτίευχές που που δεν απόχτησαν φωνήκι' οι άλλες που δεν βρήκαν τις λέξειςκι' αυτές που μάτωσαν το σώμαμα κι' αυτές που πάγωσαν την ψυχή.
...ας γίνουν όλες μαζί ΜΙΑειπωθούν-δεν ειπωθούν, γραφτούν-δεν γραφτούν,φτάσουν-δεν φτάσουν, γλυκάνουν ή πικράνουν.
κρυφά διαβάζω τους ποιητές. όρθιος στα βιβλιοπωλεία, με σκυμμένο κεφάλι στους δρόμους της πόλης, απόξενος στα πάρκα, έγκλειστος στο σπίτι. αδηφάγος μπροστά στον υπολογιστή, τρυπώνοντας κρυφά στα κιτάπια τους. μια ματιά στα πεταχτά να μαγευτώ και να ταξιδέψω.
να μετρήσω το μπόϊ τους, να αντιγράψω το σενάριο της ζωής τους. ποιητές της σιωπηλής νύχτας, της ροδαυγής και του πένθιμου δειλινού. ποιητές της ζωής που άλλοι απώθησαν το ευ και το δυς της τύχης και άλλοι εξορίστηκαν από παραδείσους γυναικείων οραμάτων και μητρικών ευχών.
και δεν ξέρω ακόμη πόση δυστυχία υπάρχει στον κόσμο, πόση ευτυχία λείπει από τον καθένα μας. κι' αυτοί που ξέρουν δεν θα μιλήσουν ποτέ. μόνο σιωπή σαν ανταπόδοση της ανοχής και της αδιαφορίας μας.
δεν ξέρω και γιατί υπάρχει αυτή η δυστυχία, κάποτε ήξερα, ή νόμιζα πως ήξερα. μέχρι που γκρεμίστηκαν όλες οι βεβαιότητες που είχα για τα κενά του κόσμου. βεβαιότητες ατροφικές πια που δεν ερμηνεύουν τίποτε.
το μόνο που ίσως να μάθω είναι το πως μετριέται το ευ και το δυς της ζωής. μπορώ να το μάθω μετρώντας το δικό μου μπόϊ.
ακούω και ξανακούω τον Ακροβάτη και στις τελευταίες λεξούλες του τραγουδιού
μην κλαις, πουλί μου, μην κλαις, πουλί μου
δακρύζω μαζί με τις λέξεις. και λέω κάτι πρέπει να κάνω.
με τον δικό της τρόπο το προστάζει και η γάτα του σπιτιού. που στέκεται ώρες και ώρες αμήχανη, έχοντας ενσωματώσει όλες τις απώλειες του κόσμου. και με κοιτά επίμονα, ξέροντας ότι θα ζήσει και μετά από μένα. παίζει με τα φουσκωμένα μπαλόνια κι αυτά σκάνε στα μούτρα της. τρομάζει για λίγο κι ύστερα, μασώντας το πλαστικό απομεινάρι, εκδικείται το φόβο.
αυτή θα ζήσει και χωρίς τα μπαλόνια γιατί θα ζεί και μετά από μένα. μα δεν θέλω να το σκέφτομαι ούτε να διώξω το ζώο από το σπίτι. ισορροπώντας ανάμεσα σε δυό αλήθειες προσπαθώ να πνίξω τη μια, να θολώσω το περίγραμμά της άλλης. μα η ζωή μετριέται με τα μπαλόνια που σκάνε και όχι με αυτά που μαραζώνουν.
και όταν σημώνουν τα άγρια μεσάνυχτα, ξοφλώντας τη μέρα που έφυγε με ένα αχ, πλάθω το ζυμάρι της νέας μέρας. το συν για να πάμε παρακάτω. για να μη μάς έχει του χεριού της η ερημιά. το συν αντί για τα ευ και τα δυς της Ζωής Μας.
κάτι πρέπει να κάνω να βγάλω έστω ένα ουρλιαχτό να τρομάξει ο φόβος.
κραυγή χαράς του άγνωστου σε μένα νεαρού χθές (τετάρτη) το μεσημέρι έξω από το Γεννηματάς. Ζωή που δροσίζεται από τα μικρά της κτήσης και τα Μεγάλα της ψυχής. το ακριβότερο ποτό που πληρώνεται με θυσίες, που αποστάχθηκε από μούστο αμπελιών που ποτίστηκαν με δάκρυ και ιδρώτα.
"ναι ρε, νικήσαμε" γιατί ό Νίκος Ρωμανός θέλαμε να ζήσει, ήθελε να ζήσει. το φώναξαν καμιά διακοσαριά στόματα έξω από τον άρειο πάγο προχθές το μεσημέρι, σαν ακούστηκε το ερώτημα του πατέρα: παιδιά συμφωνάτε με την τροπολογία ; Θέλουμε να ζήσει ο Νίκος ήταν η απάντηση που έσκισε τον ουρανό. και έκανε τη μικρόψυχη και υστερική δημοσιογράφα να σκύψει το κεφάλι και να εξαφανιστεί στο δρόμο της (δικής της) αριστεράς. για την εν λόγω η όλη τακτική ήταν λάθος, ήταν ...αδιέξοδη.
"ναι ρε, νικήσαμε" για πρώτη φορά μετά από χρόνια. σαν δαρμένο σκυλί ήταν εξομολογήθηκε ο πατέρας του ΝΡ μετά τη συνάντησή του με το σαμαρά. δαρμένο σκυλί με εντολή του Νίκου, με εντολή δική μας.
ο Ν.Ρ ορισε τα όρια της ελευθερίας μας, ανεβάζοντας ξανά τον πήχυ στον ουρανό. τον πήχυ που η ανάπηρη αριστερά πέταξε κάτω έναν Δεκέμβρη και από τότε δεν ξαναδοκίμασε το δικό της άλμα. ο Ν.Ρ όρισε τα όρια της αξιοπρέπειάς μας, αναβαπτίζοντας τη λέξη άνθρωπος. θεσμοποίησε το δίκαιο των καταπιεσμένων, έδειξε το δρόμο των εξεγερμένων συνειδήσεων.
ο Ν.Ρ δοκιμάζει την προσεδάφισή του σε άλλους πλανήτες που τα μάτια μας αδυνατούν να δούν. τους πλανήτες αυτούς θα τους ονοματίσει η ιστορία, ορίζοντας εκ νέου το περιεχόμενο λέξεων που σήμερα πλανώνται ορφανές: αγάπη, έρωτας, φιλία, ανιδιοτέλεια, γενναιότητα, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, εντιμότητα, αυτο-θυσία.
Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή
πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο,
ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα.
ο Ν.Ρ δεν είνα ένας από εμάς. δεν έχει λαβωθεί από τα σκάγια της ήττας μας, ούτε θα λαβωθεί ποτέ. κατέχοντας το αλεξή-σφαιρο της αυτοθυσίας και της αφοβιάς, δείχνει το μόνο δρόμο που, διαβαίνοντάς τον, θα τερματίσουμε ακέραιοι με όλα μας τα όνειρα ζωντανά, φεγγάρια στην άβυσσο του σκότους.
...γιατί αξίζει να ζείς για ένα όνειρο κι' ας είναι η φωτιά του που θα σε κάψει
ο Ν.Ρ είναι ο φόβος των εξουσιαστών όπου γής. των εξουσιαστών κάθε χρώματος, κάθε ιδεολογικού ενδύματος. γι' αυτό θα τραβήξει το δρόμο του ως το τέλος. η κυβέρνηση αποφασισμένη για τη συντριβή μας ως το τέλος, θα αναμετρηθεί για πρώτη φορά με αυτό που πάντα φοβόταν περισσότερο: τη θυσία για ένα όνειρο.
αύριο οι πολιτικά νεκροί και οι τραυματισμένοι θα είναι χιλιάδες. θα είναι όλοι αυτοί που σέρνονται από τη μύτη, θωρώντας άτολμοι την εξουσία να τους κουνά το δάχτυλο. άλαλοι και ανήμποροι, φοβισμένοι από την δύναμή της, τρομοκρατημένοι από τα ίδια τους τα όνειρα, υποταγμένοι στο σοκ και δέος που έχει εξαπολυθεί. αν-ιδιοτελείς υποκριτές και ιδιοτελείς προσκυνητές του σταυρού της ηθικής ενός απάνθρωπου συστήματος.
αύριο για τελευταία φορά θα μετράμε τους νεκρούς και τους πληγωμένους μας, μάς το οφείλει η ιστορία, το χρωστάμε σ' εμάς. πετώντας στ' άχρηστα το δεν γίνεται τίποτα, αψηφώντας το δέος της πανίσχυρης εξουσίας.
Σε 24 μέρες απεργίας πείνας βρίσκεται ήδη ο Νίκος Ρωμανός διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα του να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες για να παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή που πέρασε μετά από πανελλαδικές εξετάσεις.
Η εκδικητικότητα του κράτους απέναντι στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού δεν είναι τυχαία. Έχει να κάνει με την ανυποχώρητη υπεράσπιση των αρχών του και των πολιτικών επιλογών του ενάντια στο σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ο Νίκος Ρωμανός δεν φοβήθηκε όταν ο Κορκονέας δολοφονούσε μπροστά στα μάτια του τον φίλο του Αλέξη Γρηγορόπουλο, δεν λύγισε όταν οι ανθρωποφύλακες τον βασάνισαν μετά την σύλληψη του στο Βελβεντό και τα κοράκια των μίντια τον διαπόμπευαν κατά την προσφιλή τους τακτική, δεν τους χαρίστηκε όταν θέλανε με περίσσια υποκρισία να τον βραβεύσουν για την εισαγωγή του στα ΤΕΙ.
Σήμερα τον καταδικάζουν σε θάνατο -κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια τους- στα πλαίσια της παραδειγματικής τιμωρίας που εφαρμόζουν απέναντι σε όσους αντιστέκονται. Και στα τρία γεγονότα ο ρόλος του κράτους είναι εκείνος του διαμεσολαβητή του θανάτου!
υγ. ήδη μετά και την σημερινή επιστολή του Νίκου Ρωμανού αλλά και το κίνημα συμπαράστασης που φουντώνει καθημερινά, φάνηκαν τα πρώτα σημάδια άτακτης υποχώρησης της κυβέρνησης. Ο μέχρι χθές "αναρμόδιος" υπουργός δικαιοσύνης δήλωσε σήμερα πως θα αναλάβει νομοθετική πρωτοβουλία για την επίλυση του ...θέματος.
*Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!
Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!
Τ’ άδικο μ’ αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα.
Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ’ αδερφού,
η λεφτεριά η δικιά του θα ναι λεφτεριά σου,
κι ανάγκη πια δε θα χεις κανενός Θεού.
Κώστας Βάρναλης
* το θυμήθηκα διαβάζοντας ένα κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου
