Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι


στη χώρα του δεν θυμάμαι
κάνω τρία βήματα μπρος και χάνομαι*

πως τον μίτο που μούδοσες κάποτε από τα σκοτεινά να βγώ, τον έχω ακόμη. πάντα μου χρειάζεται. γιατί η ζωή μας κατοικεί σε λαβύρινθους. κι' αν μερικές φορές ξεχνώ μαζί μου να τον κρατώ, να ξέρεις πως δεν τον παράτησα στα άχρηστα. κουβαλώ ακόμη πάντα μαζί μου και 'κείνη τη φωτογραφική μηχανή που μου χάρισες. και μ' όσα πρόλαβα να μάθω για την τέχνη της ευθανασίας των στιγμών. καταγράφω τα ασήμαντα για να έχουν ένα στίγμα τα σημαντικά. κάποτε σαν ανταμοιβή θα σου παραδώσω όλα τα λάφυρά μου και θα χαρείς γιατί το δώρο σου έπιασε τόπο. μα σκέφτομαι τον μίτο να τον κρατήσω για πάντα. ώρες-ώρες ξενυχτώ, και σαν τις νυχτοπεταλούδες, πετώ από λάμψη σε λάμψη, ακούγοντας το τραγούδι της σιωπής. και το φτερούγισμα αυτό είναι η ζωή μου. και θάθελα από μια αφώτιστη γωνιά νάσουν με τη φωτογραφική σου μηχανή να καταγράφεις τα φτερουγίσματά μου. μου έλειψε αυτό, μου λείπει. και θάθελα κι εγώ να κάνω το ίδιο. και μια μέρα αυτές οι εικόνες να ανταμωθούν, να σμίξουν και γίνουν το πατσγουόρκ της υπόστασής μας. και τα χρώματα να κάτσουν όπως μας αναπαύει. και οι γραμμές να δέσουν πλέκοντας όνειρα για τα κρύα του χειμώνα. και οι καμπύλες της ψυχής μας να κοιτάνε προς τ' αστέρια. να θυμάμαι μόνο, να θυμάσαι. πως δεν είναι η ζωή μας μια παράταση του πόνου. αλλά ένας αγώνας που δεν θα τελειώσει ποτέ.


*στίχοι από παιδικό αργεντίνικο τραγούδι (μουσικό θέμα στην ταινία "επίσημη ιστορία")