αυτός ο κόσμος δεν θα χαθεί ποτέ

"η συλλογική κουζίνα της τετάρτης του αυτόνομου στεκιού" 

με τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών (30 μάη 2014)

όλο και πιο συχνά έρχονται κείνες οι στιγμές που δεν μπορείς να μη λυγίσεις μπροστά στο μεγαλείο κάποιων ανθρώπων που τυχαίνει να συναντάς στις γωνίες της ζωής. εκεί, όπου το φώς είναι φώς και το σκοτάδι σκοτάδι. όπου όλα είναι απλά η αλήθεια. τους συναντάς ξεγυμνωμένους και δεν μπορείς παρά να πετάξεις και σύ από πάνω σου ό,τι φοράς, όποια μάσκα λογικής, ψυχραιμίας, επίπλαστης αισιοδοξίας.

υποκλίνεσαι, γονατίζεις. άλλοτε μπροστά στο σταυρό που κουβαλάν κι άλλοτε μπροστά στο αγκάθινο στεφάνι που στολίζει τα μαλλιά τους. και τότε είναι που κάθε σκέψη λακίζει μακρυά, κάθε λόγος εκπίπτει. και μιλούν μόνο τα τρεμάμενα χέρια και τα μάτια. σε 'κείνη τη διάλεκτο που νοιώθεις ότι την κατέχεις περισσότερο από κάθε άλλη. όπως κατέχει η μάνα τη διάλεκτο του πλάσματος που θρέφει στα σπλάνχα της.

κι' έτσι είτε στο σταυρό τους προσκυνάς, είτε στ' αγκάθινο στεφάνι τους είναι ένα και το αυτό. νοιώθεις πως σκιρτά η ζωή. κι' ανακαλύπτεις ξαφνικά πως η ζωή είναι αλλού. κοιτάς να γραπωθείς από κάτι, που έως και πριν λίγο έμοιαζε φανταστικό, για να σωθείς. δρασκελάς σ' έναν άλλο κόσμο, σαν δρασκελάς από τις σκάλες για να σωθείς από το σεισμό. πέφτεις στο ποτάμι για να σωθείς από τη φωτιά που επελαύνει κατά πάνω σου. και τότε τ' ανταμώματα αυτών των ανθρώπων γίνονται οι κορμοί των δέντρων που το ποτάμι παρέσυρε. γίνονται οι βάρκες που θα σε βγάλουν στο ξέφωτο. και δένεσαι πάνω τους σφιχτά, τους αγκαλιάζεις γιατί ξέρεις πια καλά πως μόνο έτσι θα σωθείς.

δόστε μου τώρα όποιον ορισμό θέλετε γι' αυτό το αναθεματισμένο δίπολο της ελεημοσύνης, της φιλανθρωπίας. γιατί στον κόσμο που πνίγεται καθημερινά, βουλιάζουμε όλοι μαζί, σταυρωνόμαστε όλοι μαζί και όλοι μαζί τοιμάζουμε την ανάσταση. κι' όπου χθές κλάμα, σήμερα χαρά και πάλι κλάμα. έτσι που η ευθανασία μας βαλσαμώνεται με τα πιο αγνά υλικά, η ζωή γεύεται το χειμώνα και το καλοκαίρι, την ελπίδα και τον μαρασμό με την ίδια πάντα  προσδοκία. συντελείται ένα άδολο μοίρασμα χωρίς διακρίσεις και bonus, χωρίς προτεραιότητες και υποσημειώσεις. και το μέλλον αναπηδά από το σκοτεινό του βυθού μας σαν ξωτικό μπρος στα μάτια μας.

όχι, δεν θα θα υπάρχουν για πάντα οι φτωχοί, οι λειψοί, οι απαίδευτοι, οι ανήμποροι, οι ανίκανοι για τα μεγάλα. αυτοί που δεν είναι πλασμένοι από ουρανό αλλά τον ουρανό αποζητούν. σε αυτή τη μοιρασιά δεν διανέμεται κάποιο πλεόνασμα εκμετάλλευσης, κάποιος στόχος άδικων προσδοκιών και υστερόβουλων επενδύσεων, αλλά ο κοινός μόχθος. δεν υπάρχουν ευεργέτες και ευεργετούμενοι, είμαστε όλοι φανοστάτες του μέλλοντός μας.

αφορμή για τις σκέψεις αυτές oι καθημερινές εικόνες από το χώρο των αλληλέγγυων κινημάτων. στιγμιότυπα αληθινής ζωής, της ζωής που είχαμε όντας παιδιά και αγέννητοι, αλλά χάσαμε και την αποζητάμε. και αφού η ιστορία του καθενός μας έρχεται από πολύ μακρυά, μακρύ πρέπει νάναι και το ταξίδι μας.

*****

η χαρά των παιδιών του ξενώνα σαν γεύονταν τις αραβικές πίτες της Έλλης και της Αφροδίτης, τα τρεμάμενα χέρια της κυρίας Αντιγόνης πούφερε τις προάλλες τη σακούλα με τα φάρμακα του χαμένου από το θεριό συντρόφου της, τα δακρυσμένα μάτια χθές του κυρ Νίκου που καρτερούσε να πάρει τα τρόφιμα της αλληλεγγύης, η βεβαιότητα, σαν εικόνα σκαλισμένη από αιώνες πάνω στην πέτρα, στα πρόσωπα των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών - η βεβαιότητα πως ο κόσμος τούτος δεν θα χαθεί ποτέ - είναι η γενναιόδωρη ανταμοιβή στη συν-Ύπαρξη. είναι η κοινή μας φύτρα.