αιχμαλωτίζοντας την απώλεια

δεν είναι τούτη η σοδειά πούφερα στην πόλη

μήτε το αγριεμένο του περιβολιού τοπίο

μα αυτή η φιλόξενη γωνιά 

όπου το νεογέννητο αυτό πλάσμα αναζήτησε της μάνας του την αγκαλιά.

της μάνας, 

που από κεί ψηλά παίζει πια με τα κοτσύφια τ' ουρανού.

έτσι έτυχε, λίγες μέρες πριν 

που το κλάμα του 

λίγο πριν την καταιγίδα.

μ' έφερε στη ρίζα της καρυδιάς.

κι αφού στη δική μου αγκαλιά βρήκε τ' αποκούμπι

την άλλη μέρα ήταν πιο σίγουρο το βλέμμα του στη ζωή.

και σαν ήλθαμε μαζί στην πόλη,

μια άλλη μάνα με τα νεογέννητά της
καλωσόρισαν την ορφάνεια.

γιορτή της μάνας σήμερα 

και το φορτίο όλου του κόσμου, του κόσμου μας
φέγγει στα μάτια της,

που σαν κλείνουν, κλείνουν τα μάτια όλων μας.

 σοδειά μας, η αιχμαλωσία της απώλειας.