κυριακή σήμερα, στον Ερυθρό.
...καθόταν στο παγκάκι, σαν ξάγρυπνος από καιρό, κάπνιζε σαν διψασμένος από καιρό για νικοτίνη. τον κοιτούσα επίμονα, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη χρόνια ακινησία του. κάποια στιγμή ένα άσπρο σύγνεφο έφτασε πάνω από τα κεφάλια μας. τότε, γύρισε το κεφάλι του προς τα πάνω και κλαίγοντας μ' εκείνο τον τρόπο που μόνο οι φευγαλέες υπάρξεις του κόσμου μπορούν να αντιληφθούν, ψιθύρισε: καλό σου ταξίδι πατέρα.
τον λέγαν δημήτρη. ήταν δεν ήταν 25 χρονών. ρωτώντας τα τυπικά επιβεβαίωσα πως σήμερα, λίγη ώρα πριν, αποχαιρέτισε για πάντα τον πατέρα του. ένοιωθα πως μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις, ίδιες οι φωνές της ψυχής και οι πτώσεις της. μια γάτα πήγε και κάθησε στην άλλη άκρη στο παγκάκι του και κοιτώντας τον κατάματα ένοιωσα πως μέσα από τη βαθειά επίγνωση του ζώου διασταυρώθηκαν οι ματιές μας για πρώτη φορά.
μείναμε ακίνητοι για ώρα πολλή μη θέλοντας κανείς να διαταράξει τη μυστική ιερότητα εκείνου του χωροχρόνου. γιατί πρόσβαση σε αυτή την επικράτεια του γίγνεσθαι είχαν μόνο οι αθώοι, εν προκειμένο το αθώο ζώο που γνώριζε καλύτερα από τους ανθρώπους το αναλλοίωτο και απαραμόρφωτο της αγάπης.
ώσπου κάποια στιγμή ήλθαν οι ξένοι, οι δικοί του ξένοι και όλοι μαζί χάθηκαν στον σκοτεινό διάδρομο του -1 του Ερυθρού. τραβώντας για τον δικό μου ασθενή, σκέφθηκα να αποχαιρετίσω την πιο αθώα και γενναιόψυχη εκείνου του χρόνου ύπαρξη. στάθηκα απέναντι στην καλωσυνάτη συγκατάνευσή της για να αποτυπώσω με το φακό τη δική της, μικρή κι' ασήμαντη, αιωνιότητα.
και σαν ανέβηκα πάνω η ματιά μου απλώθηκε στην ακινησία του κόσμου. αυτή που με τους τέσσερις για τον καθένα μας τοίχους εγγυώταν πως κανένα δάκρυ δεν θα χυνόταν στο ποτάμι, δεν θα συναντούσε τον ωκεανό.
τούτο το blog θάναι στιγμές που θα σιωπά γιατί δεν θάχει τίποτα να πεί. και θάναι και φορές που θα προτιμά τη μοναξιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.