ώσπου ταξιδιάρικο πουλί να γίνω...

κλάψτε με,
ώσπου ταξιδιάρικο πουλί να γίνω,

μετά, ρίξτε τα παπούτσια σας στη φωτιά,
τραγουδήστε και χορέψτε,
θαμπώνοντας τις φλόγες της,
γυμνοί χορέψτε
τ' αστέρια να δούν τις ψυχές σας.

μόνο σας παρακαλώ,
μη θάβετε πολλά λουλούδια στη γή,
ένα ταπεινό μη με λησμόνει αφήστε μου,
όχι το μωβ αλλά το πορτοκαλί,
έτσι μόνο θ' ανταμωθούμε ξανά.

ο Μίλτος Σαχτούρης έφυγε, 

αν και ποτέ δεν ήθελε να φύγει από την Κυψέλη,

ποιητής, μέχρι το τέλος.

τα ποιήματα ξεπέφτουν μαζί με τους ποιητές 

κάποτε* στο νοσοκομείο ζήτησε μια χάρη από την Ε.** 

να δεί για τελευταία φορά τις άγριες φράουλες του μπέργκμαν 

το πρόσωπο του γερο σγιόστρομ*** 
έκπληκτο μπροστά στο κενό του χρόνου 

που υποδήλωναν οι άχρηστοι αριθμοί 

στα πλατό των ρολογιών της στοκχόλμης

...μια γουλιά καφέ στο πικρό μου στόμα

λίγο πριν να κοιμηθώ,

έτσι που τα όνειρα να μ' επισκεφθούν έτοιμο

για να ταξιδέψω μαζί τους.

*αφήγηση του Κώστα Χατζηνικολάου, στη στήλη Στον Τοίχο, ενθέματα Αυγής 30.3.2014 

**Ε. ήταν η γυναίκα που, παρά τη θέλησή του, τον επισκεπτόταν στο νοσοκομείο όπου κουβάλησε μια τηλεόραση και ένα βίντεο υλοποιώντας την επιθυμία που της ζήτησε ο ποιητής.

*** ήρωας στην ταινία 

φωτογραφία: σκηνή από τις άγριες φράουλες

" Η Φθορά". θεατρικός μονόλογος στο καφενείο Μουριά

ό,τι περνάει από λέξεις παθαίνει, ό,τι παθαίνει από λέξεις περνάει...

κάποια τετάρτη του φλεβάρη, πηγαίνοντας να δώ την παράσταση "η Φθορά" συνάντησα ένα σύνθημα: βάλτε φωτιά σε τούτο τον κόσμο, να ζεσταθούμε. φθάνοντας στο καφενείο η μουριά βεβαιώθηκα πως η συνάντηση αυτή δεν ήταν τυχαία. το γιατί θα μας το εξηγήσει ο ραφαήλ εσθητός αμέσως μετά.

η Φθορά είναι το καταστάλαγμα όλων των όντων. γιατί ζωή πάνω από όλα 

και πριν από όλα σημαίνει φθορά.....υποθέτω πως εαν κάτι άξιζε 

πραγματικά τον κόπο να υπάρχει, δεν θα φθειρόταν ποτέ. 

Φθορά είναι η χρονοβόρα διαδικασία επιστροφής στο αγέννητο, δηλαδή στο αιώνιο.

Να σημειώσω ότι η ιδέα να αναχθεί ο χώρος του καφενείου από μικρή βουλή των εξαρχείων (όπως είναι γνωστή) και σε θεατρική σκηνή ήταν εντελώς συλλογική. τα παιδιά της ομάδας ρέον, παιδιά της γειτονιάς μας και η σπυριδούλα, η κόρη του χρήστου (ιδιοκτήτη του καφενείου) χωρίς πολλές-πολλές ζυμώσεις άρπαξαν από τα μαλιά μια ξαφνική έκλαμψη και την έκαναν πράξη. 

η τεράστια σημασία του ταξιδιού έγκειται στη αλλοίωση που έχει 

υποστεί ο ταξιδιώτης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

μέρες και νύχτες νεκρές για το καφενείο οι πέμπτες και οι τετάρτες, όπως και οι περισσότερες εξ' άλλου, προσφέρονταν για ζωντάνεμα μετά ενδοσκοπήσεως. κι' έτσι εκλήθη ο ραφαήλ εσθητός να μας ξεναγεί δυό βραδυές της βδομάδας σε μονοπάτια άβατα από τις περισσότερες περιγήσεις των σκέψεών μας.

ερωτήματα του τύπου τί είναι η φθορά, γιατί μας είναι χρήσιμη, τί δεν φθείρεται και τί έμεινε άφθαρτο στο χρόνο βρίσκουν τόπο να απαντηθούν και χρόνο να αργοσαλεύουν στο νού σαν κύματα ενός επερχόμενου τσουναμιού.

πραγματικός αναρχικός είναι αυτός που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος 

να αυτοαναιρεθεί. και αναρχία είναι μια διηνεκής επεξεργασία του εαυτού μας, 

...είναι κατάσταση που αποσκοπεί στην επαγρύπνηση. η επαγρύπνηση είναι ένα είδος εσωτερικής ναυτίας, που είναι ιδίωμα του ταξιδιώτη. ...θεός είναι η αναρχία.

η παράσταση-ποιά παράσταση δηλαδή-ο μονόλογος του ραφαήλ, κάποια στιγμή τελειώνει, αν και κανείς από τους ακροατές που παριστάνουν τους θεατές δεν το επιθυμεί. με δυσκολία κι εγώ φεύγοντας από την παράσταση ενός ανύπαρκτου αφηγητή σε ένα ανύπαρκτο κοινό, ανακάλυπτα βήμα το βήμα πως αφηγητής ήταν ο εαυτός μου και ακροατής εγώ.

ο ταξιδιώτης είναι ένας κλέφτης τοπίων.υπ' αυτή την έννοια κανένα τοπίο δεν μένει αμετακίνητο.... κάθε ο τόπος μετασχηματίζεται σε χρόνο μέσω του ταξιδιώτη.

μικρό απόσπασμα από το φινάλε της παράστασης

-τίτλος της παράστασης "η Φθορά, μια φανταστική ομιλία του ραφαήλ εσθητού σε ένα ανύπαρκτο κοινό"

-ο ραφαήλ εσθητός μονολογεί από το βιβλίο "η Φθορά" του δημήτρη τσεκούρα -εκδόσεις εξάρχεια.

-σκηνοθεσία ορέστη τάτση

-ραφαήλ εσθητός ο στάθης κοκκόρης

-ενδυματολογική επιμέλεια ελένη στρούλια

-συνοδεύει ο μουσικός βαγγέλης κυπουρός

-στο καφενείο μουριά κάθε τετάρτη και πέμπτη ώρα 21.15

-κόστος συμμετοχής (εισιτήριο) 7 ευρώ.

-επιτρέπεται μα είναι και απαραίτητη η κατανάλωση αλκοόλ μετά εδεσμάτων.
τηλέφωνο για εξασφάλιση θέσεων 6987491900 (δεν είναι διαφημιστικό τρυκ)

η ακινησία του κόσμου

κυριακή σήμερα, στον Ερυθρό.

...καθόταν στο παγκάκι, σαν ξάγρυπνος από καιρό, κάπνιζε σαν διψασμένος από καιρό για νικοτίνη. τον κοιτούσα επίμονα, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη χρόνια ακινησία του. κάποια στιγμή ένα άσπρο σύγνεφο έφτασε πάνω από τα κεφάλια μας. τότε, γύρισε το κεφάλι του προς τα πάνω και κλαίγοντας μ' εκείνο τον τρόπο που μόνο οι φευγαλέες υπάρξεις του κόσμου μπορούν να αντιληφθούν, ψιθύρισε: καλό σου ταξίδι πατέρα.

τον λέγαν δημήτρη. ήταν δεν ήταν 25 χρονών. ρωτώντας τα τυπικά επιβεβαίωσα πως σήμερα, λίγη ώρα πριν, αποχαιρέτισε για πάντα τον πατέρα του. ένοιωθα πως μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις, ίδιες οι φωνές της ψυχής και οι πτώσεις της. μια γάτα πήγε και κάθησε στην άλλη άκρη στο παγκάκι του και κοιτώντας τον κατάματα ένοιωσα πως μέσα από τη βαθειά επίγνωση του ζώου διασταυρώθηκαν οι ματιές μας για πρώτη φορά.

μείναμε ακίνητοι για ώρα πολλή μη θέλοντας κανείς να διαταράξει τη μυστική ιερότητα εκείνου του χωροχρόνου. γιατί πρόσβαση σε αυτή την επικράτεια του γίγνεσθαι είχαν μόνο οι αθώοι, εν προκειμένο το αθώο ζώο που γνώριζε καλύτερα από τους ανθρώπους το αναλλοίωτο και απαραμόρφωτο της αγάπης.

ώσπου κάποια στιγμή ήλθαν οι ξένοι, οι δικοί του ξένοι και όλοι μαζί χάθηκαν στον σκοτεινό διάδρομο του -1 του Ερυθρού. τραβώντας για τον δικό μου ασθενή, σκέφθηκα να αποχαιρετίσω την πιο αθώα και γενναιόψυχη εκείνου του χρόνου ύπαρξη. στάθηκα απέναντι στην καλωσυνάτη συγκατάνευσή της για να αποτυπώσω με το φακό τη δική της,  μικρή κι' ασήμαντη, αιωνιότητα.

και σαν ανέβηκα πάνω η ματιά μου απλώθηκε στην ακινησία του κόσμου. αυτή που με τους τέσσερις για τον καθένα μας τοίχους εγγυώταν πως κανένα δάκρυ δεν θα χυνόταν στο ποτάμι, δεν θα συναντούσε τον ωκεανό. 

τούτο το blog θάναι στιγμές που θα σιωπά γιατί δεν θάχει τίποτα να πεί. και θάναι και φορές που θα προτιμά τη μοναξιά του.