τα δικά μας ναυάγια

κάπως έτσι έγινε και ξανάδα στο ναυαγισμένο μας εαυτούλη το τέρας το άϋπνο να γυροφέρνει στα ξερονήσια των καιρών. σάββατο μεσημέρι στο σύνταγμα όπου μετά από σχετικό κάλεσμα φορέων και επιτροπών συμπαράστασης στους πρόσφυγες, ουκ ολίγων σε αριθμό, βρέθηκαν όλοι κι' όλοι πεντακόσιοι, ευήκοα ώτα διαθέτοντες και μιαν ελάχιστη, έστω και κομματικής έμπνευσης ευαισθησία. θάχει κάτι γι' αυτούς να αφηγηθεί η ιστορία. μα πιο πολλά θάχει για τους "άλλους".

οι "άλλοι" που ήταν; προφανώς η ευαισθησία ξέχασε να τους καλέσει. το αντιφασιστικό-ρατσιστικό μένος τους ξεθύμανε αμέσως μετά την τελευταία του βαθειά εισπνοή σε μια "καθιερωμένη" ανά σάββατο (πλην αυτού του Σαββάτου) αντι-φα-ρα συγκέντρωση-πορεία.

-που είναι οι άλλοι; αναρωτιόντουσαν πολλοί..., η πιο συνηθισμένη ερώτηση που σαν κληθείς να απαντήσεις στίβεις το μυαλό, απλώνεις την ψυχή στη βροχή, δίνοντας μια σπιθαμή  της στην ελπίδα.  

γνώστης των κομματικών και κινηματικών ιδιαιτεροτήτων της εποχής η Μαριάννα αποκρίθηκε στην ομήγυρη πως "οι άλλοι" δεν έρχονται όταν ...καλεί και ο ΣΥΡΙΖΑ ή η οποιαδήποτε συλλογικότητα στην οποία έχει επιρροή.

*****

Λογικόν ! όταν καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΕΕΡΦΑ, ΣΕΚ, ΜΛΚΚΕΛΜ και όλο του χώρου το συνάφι-εκτός δυό παραφυάδων του και προς τιμή τους) αυτοί οι "άλλοι" λοιπόν, οι πούροι επαναστάτες, οι καθαρόαιμοι αντιφασίστες και συνεπείς αντιρατσιστές, δεν αναλώνουν το χρόνο τους σε κάτι τέτοια "πανηγύρια" όπου υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να κυκλοφορεί ο συριζοϊός.

τώρα που βρίσκουμε το θράσσος ν' αναρωτιώμαστε κάθε φορά που είναι ο κόσμος, που είναι ο λαός, γιατί δεν κατεβαίνει στους δρόμους, είναι ένα θέμα που άπτεται της ευαισθησίας που δεν διαθέτουμε. 

καθότι είναι γνωστό ότι η ευαισθησία δεν πρέπει να μας κυριεύει ούτε κατ' ελάχιστον, "δεν είναι οδηγός επαναστατικής πράξης" το δίδαξε τόσες δεκαετίες η ορθοδοξία του Kουτσούμπα και της Αλέκας και το δόγμα δεν πρέπει να παραβιάζεται.

(δεν ζητάμε τα "ρέστα" από τους "συντρόφους" τους εκ περισσού. αυτοί περιμένουν την επανάσταση που θα μας απαλλάξει από όλες τις δυστυχίες του καπιταλισμού. ας περιμένετε κι' εσείς μαζί μας, λένε).

Αν δεν σηκωθούμε, ένα φαρμακονήσι θάναι ο τόπος μας.

αλήθεια ποιός πραγματικά ναυάγησε στο φαρμακονήσι; οι δώδεκα αθώες όσο και ονειροπόλες ψυχές γνώριζαν καλύτερα από εμάς πως κάθε τους ταξίδι σε μια γη επαγγελίας είναι ένα πέταγμα στον ουρανό, είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη ύπαρξη. και με αυτό τον ύμνο τους αποχαιρέτισαν οι δικοί τους. όμως με ποιόν ύμνο, ποιό τραγούδι, με ποιό θρήνο να περιγράψει κανείς τα δικά μας ναυάγια, τον απόλυτο ευτελισμό μας, την συνειδητά ασυνείδητη συστράτευσή μας με τους σφαγείς της ανθρωπότητας;

στο Άνθος του Κακού περιγράφεται ίσως καλύτερα από οπουδήποτε αλλού αυτό που συνέβη στο Φαρμακονήσι, η ζοφερή πραγματικότητα των ημερών, του καιρού μας. γιατί το Φαρμακονήσι δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά. το κάθε φαρμακονήσι, ύφαλος της συλλογικής μας οντότητας, είναι μια ύβρις στην ιστορία, ένα μαστίγωμα που όμως καταχωνιάζεται μαζί με την κάθε τραγωδία, την κάθε απώλεια στην άβυσσο της ψυχής μας.

λίγες οι μέρες που πέρασαν, πόσοι και για πόσο ακόμη θα θυμούνται το τελευταίο φαμακονήσι, το τελευταίο μας ναυάγιο; σαν να δικαιώνεται ο εφιάλτης της δημοκρατίας για το γνωστό του απόγθεγμα. 

δεν θέλω σε καμμιά περίπτωση να αποφορτίσω το κλίμα από το έγκλημα στο Φαρμακονήσι. θέλω η φωτογραφίες των μανάδων και των πατεράδων των παιδιών που χάθηκαν να χαραχθούν βαθειά μέσα μας. να πικρίζει η γλώσσα στη θύμηση των ναυαγίων μας, έτσι που κάθε απώλεια να γίνεται κάλεσμα για το πέταγμα σε στιγμές και τόπους βαθειά ονειρικούς.

υγ1. χθές εξαγγέλθηκε και σήμερα Πέμπτη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποιεί συγκέντρωση για το Φαρμακονήσι. θλίψη, μόνο αυτό. μα είναι ευτυχές το γεγονός ότι αυτή τη φορά "πρόκαναν".

υγ2. ασχολήθηκε κανείς με το τέρας, οδηγό περιπολικού με αριθμό ΕΑ22185, που τρέχοντας με προκλητικά μεγάλη ταχύτητα και ελιγμούς που προκαλούσαν τρόμο, πίσω από την πορεία του σαββάτου, παρέσυρε στο ύψος των Προπυλαίων μοτοσυκλετίστρια που μαζί με πολλούς άλλους εποχούμενους ακολουθούσαμε την πορεία ;

το επαχθές του απεχθούς

Τί μας είπε ο σύντροφος Σταθάκης ; Απλά να ξεκουμπιστούμε και να πληρώσουμε το χρέος μας στο 95%, καθότι μόνο το 5% από αυτό είναι επαχθές. Με άλλα λόγια αν στο 95% των πολιτών τούτης της χώρας το λεγόμενο χρέος της χώρας φαίνεται να είναι απεχθέ-στατο αυτό ολίγον το λαμβάνει σοβαρά υπόψη του ο εκ των εκλεκτών του ΣΥΡΙΖΑ οικονομολόγος. Μένει να ακούσουμε και το περίφημο "θα εξοφλήσουμε μέχρι τελευταίου σεντς τις υποχρεώσεις μας" όπως είπε ο κ. Σαμαράς καταλαμβάνοντας την εξουσία. Προφανώς είναι άκομψο να μιλήσει από τώρα για μπαταχτσήδες ο "σύντροφος".

Και είμαστε ακόμη μακρυά από την εξουσία. Διότι είναι γνωστόν, είθισται άλλωστε, ότι πλησιάζοντας στην εξουσία, με τη δίψα που διακατέχει όλους τους μνηστήρες της, όλο και πιο  απεχθής γίνεσαι προς όσους άλλα ελάλησας κάποτε. 

Μαθαίνουμε, θα το μαθαίνει και ο σ.Σ. φαντάζομαι, ότι ανά μήνα οι ληξιπρόθεσμες και ανεξόφλητες οφειλές των ελλήνων πολιτών προς την εφορία ανέρχονται στο 1,2 δις ευρώ, τουτέστιν σε 14,4 δις ετησίως, από 10 δις ετησίως που ήταν το αντίστοιχο δωδεκάμηνο πριν από ένα χρόνο. Παρατηρούμε δηλαδή μια αύξηση του ρυθμού συσώρευσης ανεξόφλητων οφειλών στην εφορία της τάξης του 40% παρά το κλίμα τρομοκρατίας, απειλών και φόβου που έχει εξαπολυθεί κατά των "οφειλετών" και παρά τις αναγκαστικές εξοφλήσεις που έχει επιβάλει η κυβέρνηση μέσω των κατασχέσεων.

Αυτό για τον σ.Σ, δεν φαίνεται να συσχετίζεται με του χρέους το επαχθές. Ούτε και αυτή η ξεδιάντροπη ομολογία και αυτών ακόμη που μεθόδευσαν την καταστροφή της χώρας προκειμένου να διασωθούν τα υπερκέρδη των δανειστών δεν έχει φτάσει στα αυτιά του σ.Σ.

Το "επαχθές" του σ.Σ. συνίσταται στο "υπερβολικό των δαπανών για τα εξοπλιστικά προγράμματα και απολύτως καμμία σχέση δεν έχει με τις δαπάνες για τα δημόσια έργα ή τις λοιπές δαπάνες του κράτους". Ο δανεισμός για τη λειτουργία του κράτους και τις επενδύσεις του "ανήκει στον παραδοσιακό δανεισμό και πρέπει να εξυπηρετηθεί". Κάπως έτσι μας τάπε ο σ.Σ.
  

Να εξυπηρετηθεί δηλαδή ο δανεισμός για την υποταγή και την καταστροφή της χώρας, ο δανεισμός για την εκτροφή και γιγάντωση του μηχανισμού εξουσίας που εδώ και διακόσια χρόνια θέλει την χώρα προτεκτοράτο της Δύσης.

Το πως προέκυψαν τα ελείμματα και το εξ' αυτών χρέος είναι σε όλους γνωστό. Και γίνεται καθημερινά ακόμη πιο αισθητό με τις πολιτικές εξόντωσης των πολιτών, οι οποίοι, αδυνατώντας να επιβιώσουν, επιλέγουν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες και αρνούνται να σκύβουν άλλο το κεφάλι στους φοροεισπράκτορες των πασάδων.

Αισίως μέσα στα τέσσερα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των πολιτών προς την εφορία υπερδιπλασιάστηκαν. Αν σκεφτούμε ότι στις δύο εκατονταετίες ύπαρξης του ελληνικού κράτους το συσσωρευμένο στις εφορίες χρέος των πολιτών μόλις που άγγιζε τα 30 δις έναντι των 64.8 που ήταν τον Νοέμβρη του 2013. Και να λάβουμε υπόψη μας ότι από τα 30 σχεδός δις του συσσωρευμένου χρέους μέχρι 31/10/2010 τα 24 σχεδόν ήταν οφειλές χρεωκοπημένων μεγάλων επιχειρήσεων ή συνεταιρισμών (Πειραϊκή, ΜΙΝΙΟΝ, κ.λπ.) που η  αβελτηρία του κράτους επέτρεψε.

Τί άλλο μπορεί να δείχνει αυτή η γιγάντωση των συσσωρευμένων οφειλών από την αδυναμία των πολιτών να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των φοροεισπρακτόρων του κ. Στουρνάρη ; Δεν αποδεικνύει με τον καλλίτερο τρόπο την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει η χώρα, το απεχθές του δανεισμού της ; Αυτά τα 14,4 δις είναι η αποκάλυψη του προσώπου των πολιτικών που επελέγησαν με το πρόσχημα του χρέους για να εξυπηρετηθεί η υπερσυσσώρευση κερδών που παγκοσμίως συντελείται εις βάρος των λαών, για να ολοκληρωθεί το new deal του 21ου αιώνα.

Και μιλάμε μόνο για οφειλές στη ΔΟΥ και μόνον για τις φανερές. Γιατί όλοι το ξέρουμε ότι οι πραγματικά καθυστερούμενες οφειλές στην εφορία είναι πολύ περισσότερες. Για παράδειγμα οι οφειλές από τον ΦΠΑ που στην κυριολεξία "χώνονται κάτω από το χαλί" από τους επαγγελματίες με την ελπίδα πως θα τις φανερώσουν όταν έλθει η άγια μέρα της "ανάπτυξης".

Στα ασφαλιστικά ταμεία ο ρυθμός συσώρευσης ανεξόφλητων οφειλών είναι της τάξης του 55%. Και αυτές οι οφειλές δεν περιλαμβάνονται στο κονδύλι των 14,4 δις ετησίως. Εδώ σ.Σ. δεν νομίζω ότι θα τολμήσει να συμπεράνει πως ο κάθε μικροεπαγγελματίας δεν πληρώνει το ταμείο του ενώ διαθέτει ρευστότητα, ή γιατί παίρνει μεγαλύτερο τόκο αν τα τοκίζει στην τράπεζα. Γιατί οι ασφαλιστικές εισφορές επιβαρύνονται με αβάσταχτες προσαυξήσεις και συν τοις άλλοις τα ασφαλιστικά ταμεία δεν διαθέτουν την "ευελιξία" του κ. Θεοχάρη που εξήγγειλε το "δόστε ό,τι έχετε προκειμένου να θεωρήστε τα βιβλιάρια υγείας σας".

Έχουμε λοιπόν ένα κονδύλι γύρω στα 20 δις που το τρέχον έτος θα επισωρευθεί στο ήδη υπάρχον ανεξόφλητων υποχρεώσεων των πολιτών προς το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία. Υπολείπεται δηλαδή κατά 4 περίπου δις από τις συνολικές υποχρεώσεις του κράτους προς τους δανειστές του και που πρέπει να εξοφληθούν εντός του 2014.

Και δεν τελειώσαμε ακόμη. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της "έγκυρης" Καθημερινής ανά ημέρα φθάνουν στα 4 εκατ. € οι απλήρωτοι λογαριασμοί στη ΔΕΗ, δηλαδή σε ένα χρόνο αγγίζουν το 1,5 δις. και ακόμη σε πολλούς λογαριασμούς δεν έχει περάσει η αύξηση-φωτιά στην τιμή του ρεύματος. Δεν μιλάμε για τις άλλες ΔΕΚΟ ή για ανεξόφλητες οφειλές προς τράπεζες και τρίτους. Και ούτε φυσικά για την περικοπή των δαπανών που επιλέγουν τα νοικοκυριά προκειμένου να τα βγάλουν πέρα.

Ο σ.Σ. υποψιάζομαι απλά ότι κάνει ένα από τα γνωστά άλματά του, προς τα κάτω. Από οπαδός της σχολής του Κέϋνς μετατρέπεται, για τις ανάγκες της διακυβέρνησης σε οπαδό της σχολής του Φρίντμαν. Δεν ξέρω πόσους από τους ψηφοφόρους του και ψηφοφόρους του κόμματός του θα ικανοποιήσει, το σίγουρο είναι ότι προσπαθεί εναγωνίως να κερδίσει πόντους στον αγώνα για την υπουργοποίησή του σε υπουργείο της ειδικότητάς του. Προφανώς υποψιάζεται πως υπάρχουν πολλοί μνηστήρες μέσα στο κόμμα του γι' αυτό το υπουργείο.

Το χρέος, που μυστηριωδώς αυξάνει παρ' όλα τα προγράμματα εξυγιείανσης, είναι πασιφανές ότι δεν πρόκειται ποτέ να εξοφληθεί ή και να περιορισθεί καν. Θα παραμένει στα μεγέθη μιας χώρας μπανανίας όπου χρέος, εξάρτηση και εθνικό προϊόν θα βρίσκονται σε μια διαρκή σχέση αντιπαλότητας. Το χρέος και οι συνέπειές του πάνω στη χώρα θα είναι το σκιάχτρο για κάθε λαό όπου γης και ο βούρδουλας υπακοής και υποταγής. Το πόσο επαχθές είναι ή δεν είναι αυτό ας μας το πεί ο σ.Σ.

Και πάμε πάρα πέρα: το ζητούμενο δεν είναι απλά να αρνηθείς το χρέος, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της Βολιβίας ή της Αργεντινής. Το ζητούμενο είναι ότι η άρνηση αυτή θα πρέπει να εμπεριέχει μια πολιτική διαρκούς ρήξης με τις σχέσεις παραγωγής που γενούν την εξάρτηση, που στηρίζονται στην εκμετάλλευση. Σε μια τέτοια προοπτική όλα αλλάζουν: από την προσωπική επιλογή του καθενός ως προς τον τρόπο ζωής, έως και την αντίληψή του για την εργασία, τη συντροφικότητα, τη δικαιοσύνη.

Αυτό προκαλεί ανατριχίλα στον σ.Σ. και πολλούς άλλους μέσα στο κόμμα του. Οι οποίοι, υιοθετώντας το δόγμα του "είστε ανίκανοι" περιμένουν με τα κουστούμια έτοιμα από καιρό να πάρουν την κυβέρνηση και να σώσουν τη χώρα από τους ανίκανους. Και πολύ εύκολο είναι να μαντέψει κανείς και τη συνέχεια. Μόνο στο 5% των απεχθών υπευθύνων της καταστροφής θα αναγνωρισθεί το επαχθές των εγκλημάτων τους.

«Τα στοιχειώδη»

μια πόρτα ανοιχτή στο αδαπάνητο του χρόνου...

με κολημένο το βλέμμα στη μάνα γή,

ώστε κάθε έπαρση να γίνεται περιττή.

Τα στοιχειώδη: Η έκθεση του Χρήστου Μποκόρου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. Πληροφορίες εδώ.

στη Μουριά

-τί σκέφτεσαι ;

-τίποτα. η ψυχή μου φτερουγίζει....

-άκου τη δοξαριά...

ένα σάββατο, το πρώτο σάββατο του χρόνου στη Μουριά το καφενείο, εκεί που οι φωνές σκεπάζουν του καθενός τη μοναξιά, εκεί όπου η θλίψη μαραίνεται -κάθε σάββατο-από τα χρώματα των λουλουδιών στους πάγκους της λαϊκής της Καλλιδρομίου. Μα αυτό το σάββατο διαβάζεις σ' όλων τα μάτια πως θάναι ένα διαφορετικό για τον καθένα, μια προσμονή που αιωρείται, ένα σύννεφο κομιστής που μετεωρίζεται. θαρρείς πως κι' αυτός ο καπνός των τσιγάρων κουβαλάει κάτι. εικόνες επιμελισμένες με τους απόηχους ενός ονείρου μακρινού που παίρνουν από το χεράκι τη δοξαριά του βιολιού και την πλάθουν ψωμί, κρασί κι' έρωτα. κι' από κοντά οι φωνές οι τραγουδιστές, αντάμα όλοι χωράνε στα φτερά ενός αετού κι' ανάλαφροι ταξιδεύουν για του ονείρου τους τόπους, τους τόπους τους άγιους.

καλή χρονιά αντηχεί από παντού, σαν μπαίνει ο βαγγέλης στο μαγαζί μπαίνουν τα ρακόγυαλα στη θέση τους, ανοίγει η ρακή και ηδονικά σπαταλιέται μες σε κάθε νού και σώμα π' αρχίζει να πλανιέται από το ρυθμό του βιολιού, το θρυττανολάλημα των φωνών.

Μόν' ἡ ψυχή μου ἀσάλευτη, 

σὰν τὸ πολικὸ τ᾿ ἀστέρι, 

ὅμως λαχταρίζοντας προσμένει.

Δὲν ξέρει ἀπὸ ποῦ ἔρχεται, 

ποῦ πάει δὲν ξέρει.

-χρήστο, ρακί,

κάθονται όλοι στα τραπέζια τους, όλοι αναζητούν ένα τραπέζι, η δίψα να μετάσχουν σε μιαν ιεροτελεστία άσβεστη, άκόρεστη. και θαρρείς πως όλων η ψυχή χορεύει, το σώμα σκιρτά ανεπαίσθητα σε κάποιο ρυθμό, στου καθενός το τραγούδι, στο βουβό του θρυττανολάλλημα.

-τί σκέφτεσαι ;

-τίποτα. η ψυχή μου φτερουγίζει.

-άκου τη δοξαριά...

-μα πού βρίσκεσαι;πούθε 'ρχεται η φωνή σου ;

-καλή χρονιά... 

αναζητώ την εικόνα σου, ψάχνει η ματιά μου την παρουσία σου, περνάνε οι στιγμές, φεύγουν οι ώρες, η ρακί αφέντρα της ύπαρξής μου, ο καπνός του τσιγάρου σου σήμαντρο της δικής σου, 

Τὴν εἶδα νὰ περνᾶ μπροστά μου

μὲ φορεσιὰ ὁλοφωτεινὴ...

κάθε κύτταρο της άϋλης παρουσίας σου, κάθε κουκίδα της σκέψης σου, κάθε ανάσα της ψυχής σου εδώ, σιμά μου. φεύγουν οι ώρες, πέντε η ώρα που βραδυάζει, στη Μουριά το καφενείο. αραιώνουν οι θαμώνες, σκοτεινιάζει, ο δρόμος έξω αρχίζει να φωτίζεται από το μέσα της ψυχής. 

-πες για τις γυναίκες της ζωής σου, 

σκύβει με λαχτάρα ο βαγγέλης ν' αφουγκραστεί, καμμιά να χάσει δεν θέλει λέξη, έτσι όπως αραδιάζονται, μία-μία, κόσμος φωτεινός μες στο σύθαμπο του δειλινού που σκορπά το φώς του κεί έξω στο δρόμο, τελάλης τούτο το μελιχρό φώς, κάλεσμα στην ιεροτελεστία μιας παντοτεινής άνοιξης. κανένα όνομα, καμμιά λέξη να μη χαθεί. αλλά να διασταλλούν προς το άπειρο, τόσο που να θαρρείς πως κάθε μια τους θα εκραγεί ξανά και ξανά. εκρήξεις μικρές και μεγάλες που θα γεννήσουν νέες γαίες, θα σημαδέψουν με φώς την απειρότητα, θα στολίσουν κάθε ψυχή για το ουράνιο ταξίδι της, θα

Ἦρθα, καὶ θέλω νὰ δεθῶ στων ονείρων σας τὰ βρόχια...

-Μήδεια, Αντιγόνη, Ιφιγένεια, Υπατία, Καρυοφυλιά, Σαμπίνα, Δώρα, Ελένη.

στιγμιαίες παρουσίες γυναικών -σε τούτα τα μικρά του χρόνου θραύσματα- που με φωτίζουν με την αφοσιωμένη τους πραότητα κι' εκείνη την ιλαρότητα που επιτρέπει το χάϊδεμα της πιο κρυφής πληγής, στο καταλάγιασμα κάθε βασάνου. 

πασχίζω ν' ανακαλύψω την υπόστασή τους-σε τούτα τα μικρά του χρόνου θραύσματα- να δανειστώ το χρώμα των ματιών τους, να μυηθώ στις λέξεις τους εκείνες που άλλοτε προσπέρασα με βιασύνη. παρουσίες γυναικών -μανάδες, ερωμένες και θυγατέρες- σαν μια και μοναδική ύπαρξη που βρέθηκε στη ζωή μου, που κρύβει στα μεταξένια κύτταρά της όλες τις άλλες, η παλαιοτάτη των ημερών, η αρχόντισα κάθε τόπου μας, φύλακας άγγελος των μονοπατιών μας.

-πές τες ξανά,

-τί σημασία έχουν ; μια είναι με πολλά ονόματα βαγγέλη

πέντε η ώρα που βραδυάζει, στη Μουριά το καφενείο, ώρα να λάμψουν οι ψυχές μες στο χειμωνιάτικο σύθαμπο, να απλωθούν στης μελαγχολίας το μελιχρό φώς, νάχει το δάκρυ ένα χαμόγελο και η ελπίδα ένα δάκρυ κι' έτσι ατσαλωμένες να πορευτούν στις μεγάλες νύχτες τούτης της εποχής. 

έγνοιας μάνας η ερώτηση...

-τί σκέφτεσαι ;

-τίποτα. η ψυχή μου φτερουγίζει.

-άκου τη δοξαριά...

πούρχεται από πέρα μακρυά, ανομολόγητη αγάπη το χάϊδεμα του δοξαριού, για την ύπαρξη που στήνει τ' αυτί της ν' αφουγκραστεί τη θυσία, να μετάσχει ο νούς στην προσφορά μιας στιγμής αιωνιότητας. 

για δὲν ἀξίζουν τίποτε

τὰ πάντα ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη,

ὅσο ἀξίζει ἕνα φίλημα,

ὅσο ἀξίζει ἕνα δάκρυ!

Κ. Παλαμάς

Ζόφος

Γκρεμίζεται η ιστορία. Όχι από πολέμους μεγάλους και επιδρομές Ούνων. Ούτε από φιλόδοξους στρατηλάτες, υπερφίαλους αυτοκράτορες και δυναστείες έρπουσες στα χνάρια της παρακμής τους. Αλλά από τα μικρά, τα καθημερινά που συμβαίνουν δίπλα μας, μες στο σπίτι μας, μές στην ψυχή μας. Θάνατοι και απώλειες που δεν θα καταχωρηθούν σε πολεμικά ανακοινωθέντα, δεν θα λογισθούν σαν μαρτυρίες μια δίκης, δεν θα καταλογισθεί καμμία αποζημίωση στους συγγενείς των θυμάτων, δεν θα πιστωθούν οι απελθόντες με τη δικαιοσύνη της ιστορίας. Ο θεσμός του ακαταδίωκτου κάτι σαν το άρθρο περί ευθύνης υπουργών θα απλώσει την προστατευτική του χλαμύδα πάνω σε κάθε εγκληματία, μικρό και μεγάλο, μισθοφόρο, εντεταλμένο, σε κάθε προσηλωμένο στο νόμο και στο καθήκον καθήκι.

Απώλειες και αποδράσεις: χθές ένας φίλος, σήμερα ένας γείτονας, αύριο ποιός ξέρει... Εκατόμβες οι νεκροί, όσοι ονοματίζονται και όσοι εγκατοικούν ακόμη στους ρημαγμένους τοίχους και στις απροσπέλαστες γωνιές των δρόμων, φαντάσματα και εφτασφράγιστο μυστικό η απουσία τους από τη ζωή. Και ακόμη λιπόθυμοι μαθητές στα σχολεία, ασθενείς που αποζητούν ένα "τέλος" γιατί τους λείπει το αντίτιμο της ζωής, σπίτια στα σκοτάδια, σπίτια χωρίς ανθρώπους, κυνηγημένοι βιοπαλαιστές ενός άλλου καιρού, προσόψεις με το πωλείται, βιτρίνες με το ενοικιάζεται, γειτονιές, δρόμοι, πόλεις με το εκπλειστηριάζεται. Εκατόμβες θυμάτων, εμψύχων και μη, στις μυλόπετρες της μαζικής αποδοχής, της κοινωνικής απάθειας. Και μιας πηχτής ρευστότητας λάσπη να καλύπτει με την ορμή του βεζούβιου κόσμους, που δεν πρόκαναν να λακίσουν, για να λησμονηθούν στα βάθη της προϊστορίας. Ούτε στο περιθώριο, ούτε σε απαρχάϊντ, αλλά στην άγνοια που επιβάλλει ένα φαραωνικό Gentrification πάνω στη γή και στους ανθρώπους της.

Αυτός ο πόλεμος με το σκοτεινό προσωπείο αποφέρει, εκτός από τα προϋπολογισθέντα, δάφνες αειθαλείς στους σταυροφόρους του ολέθρου. Ο Νέρων απολαμβάνει το θέαμα της καμένης Ρώμης, συνδοξαζόμενος με τους εντολείς του, έχει δίκηο να χαμογελά ο Νέρων, να απολαμβάνει το θαυμασμό των εντολέων του. Η Ρώμη επιτέλους γίνεται στάχτη, που απλώνεται στον ουρανό, κυριεύει βουνοκορφές, θάλασσες και ποτάμια, απλώνεται στους χάρτες των πόλεων, μπαίνει από τις χαραμάδες των σπιτιών, εισέρχεται στα σωθικά των ανθρώπων τους. Δόση τη δόση, που καθημερινά αυξάνεται γίνεται αποδεκτή με δέος και χωρίς αποστροφή, μιθριδατισμός εξολοθρευτής, Ave Caesar!

Ο αφανισμός των πληβείων όπου γής προέχει. Ο αφανισμός των λαών. Ούτε τα έθνη, ούτε τα σύνορα που άλλοτε γίνονταν λάβαρα και σημαίες, σύμβολα έπαρσης και bookmarks στην ιστορία δεν σηκώνονται σαν ανάχωμα στους επιδρομείς που επελαύνουν κατά της ανθρωπότητας. Τί νόημα θα είχε άλλωστε ;

*****

Ζόφος στην Ρώμη, ζόφος σ' όλη την επικράτεια που άρχει ο Καίσαρας. Η απομεγένθυση της νίκης του αντιπάλου είναι αδιανόητο παράγγελμα. Αντίθετα, κραυγές και συνθήματα, όπλα και εφόδια όλα κατά παραγγελία του σφαγιαστή. Όλο και λιγώτεροι αυτοί που θέλουν να ονειρευτούν, αυτοί που βλέπουν την ήττα σαν μια προσταγή αυτοθέσμισης ενός άλλου κώδικα σκέψης, σαν προεικόνιση ενός άλλου μέλλοντος, βγαλμένου μεν από τα συντρίμια και τις θυσίες, αλλά παρακείμενου στις όχθες των ονείρων μας. Και αντί το νόημα της κάθε ήττας να γονιμοποιείται, η κάθε απώλεια να γίνεται παρακαταθήκη ομορφιάς, να πλάθει όνειρα μικρά και μεγάλα, να γίνεται το πρόσταγμα Να μείνουμε όρθιοι, γίνεται επιδημία παραίτησης και υποταγής που εξαπλώνεται ανεμπόδιστη, ολοκληρώνοντας το έργο του Καίσαρα. Κι' εμείς, στον καμβά της καθημερινής αυτής φρίκης, προσθέτουμε ανυποψίαστοι το βασικό χρώμα: άλλος με την αδιαφορία και άλλος με το ασύμμετρο των ονείρων του.

Όχι, ο ζόφος είναι η εικόνα ενός πολέμου που κάποτε θα τελειώσει, δεν είναι ούτε μια στιγμή, ούτε μια κουκίδα του χρόνου, δεν μπορεί να θολώνει το αντιληπτό των αισθήσεών μας. Ο ζόφος των καιρών είναι ένα όπλο που δολοφονεί εκπυρσοκροτώντας. Ούτε θα ανεμίσουμε καμμιά σημαία γιατί καμμιά πατρίδα δεν κινδυνεύει. Πατρίδες πια δεν υπάρχουν, παρά οι μνήμες της αθωότητάς μας. Αυτές είναι οι πατρίδες μας, συτές και τα όπλα μας. Και σημαίες τους εμείς οι ίδιοι.

φωτογραφία από dcairns.wordpress.com

in memoriam...

Ήλθε στο σχολείο μας στα μισά του χρόνου, κόντευε το Πάσχα. Μας φάνηκε τότε παράξενο, δεν συνηθίζονταν κείνα τα χρόνια και ειδικά στα σχολεία των χωριών να έρχεται στη μέση του χρόνου νέος μαθητής. Το εξήγησαν οι γονείς μας πως ήλθε πάνω στα φυτέματα, ξενοδούλι στις διακοπές του Πάσχα και του καλοκαιριού. Παιδικά χέρια στα χωράφια των άλλων, μιας και ο μπάρμπα Γιάννης δεν είχε στρέμμα δικό του. Συνηθιζόταν τότε πολλοί από το απέναντι νησί να έρχονται στην περιοχή να βρούν ένα μεροκάματο. 

Μετά μάθαμε: παιδί από πάμπτωχη οικογένεια, ήλθε να "φιλοξενηθεί" στην οικογένεια του θείου του, του μπάρμπα-Γιάννη. Αριστερός ο μπάρμπα-Γιάννης, σάπιος από το ξύλο της εθνικοφροσύνης και το αλκοόλ, με εφτά παιδιά στην πλάτη του κι' ένα το φιλοξενούμενο. 

Ο νέος συμμαθητής μας γράφτηκε στην τέταρτη τάξη. Ψηλό παιδί, ευγενικό, έξυπνο. Η υποδοχή του από τους χωριανούς συμμαθητές μα και τους μεγάλους αντίστοιχη με αυτήν με την οποία "έλουζαν" χρόνια τώρα τη νέα του οικογένεια. Μα το "αποπαίδι" γρήγορα κέρδισε τις καρδιές μας, μα και την καρδιά του διευθυντή του σχολείου μας. Η δικτατορία δεν είχε έλθει ακόμη. Και μπορούσε να πηγαίνει τ' απογεύματα στα σπίτια των συμμαθητών και να βοηθά τα "στουρνάρια" της αριθμητικής. 

Δεν έμεινε για πολύ στο μικρό μας σχολείο. Κάποιοι άλλοι συγγενείς, φρόντισαν και τον πήραν στην Πάτρα. Τον χάσαμε. Μα πιο πολύ τον έχασαν τα αδέλφια του και οι στερνοί του γονείς. Που, κάτι ο κατατρεγμός της νέας εξουσίας και η εξ' αυτού φτώχεια μα και η λύπη της οικογένειας για τον νέο αναγκαστικό ξεριζωμό του, έσπερναν θάνατο καθημερινά. Σκοτεινοί καιροί, ανεξιχνίαστες και ανομολόγητες διαδρομές. Τόσο που η οικογένεια ξεχάστηκε, σαν να σβήστηκε από τα κιτάπια του ληξιαρχείου. 

Αργότερα μάθαμε από τον διευθυντή του σχολείου μας, που έγινε κουμπάρος στην οικογένειά μου, πως ο πρώην συμμαθητής μου είναι ο καλύτερος μαθητής στην Πάτρα. Και αυτό είχε κατασταλλάξει μέσα μου: ο παιδικός μου φίλος είχε βρεί το αραξοβόλι του. 

Χρόνια μετά, λίγες μέρες μετά τον άδικο χαμό του, πήγα τη σακαράκα μου για σέρβις στον Τρύφωνα, συμμαθητής και φίλος κι' αυτός στο Δημοτικό. Κι' η Καλημέρα του με πάγωσε: Τον φάγανε τον Νίκο, οι μπάσταρδοι τον Νίκο βρήκαν να φάνε ; 

Ούτε αριστερός, ούτε ΠΑΣΟΚ ο Τρύφωνας. Έντιμος δεξιός θάλεγα. Είχα μάθει τα νέα για την δολοφονία ενός καθηγητή μαθηματικών στην Πάτρα. Ποτέ δεν πήγε το μυαλό μου σ' αυτόν. Ακόμη και όταν είδα τη φωτογραφία του. Μου θύμισε τότε ο Τρύφωνας όλη την κοινή μας ιστορία. Την ιστορία των δύο χρόνων που τον είχαμε συμμαθητή. Την αλητεία μας στα αμπέλια, τις βόλτες χειμωνιάτικα στη θάλασσα, τα σκαρφαλώματα στα ξένα δέντρα για τον επιούσιο, ακόμη και τα μικρά μας μεθύσια. Και έχοντας μάθει την ιστορία των αγώνων του και το σκηνικό της δολοφονίας του (εξήγησα και το γιατί παραιτήθηκε ο συντοπίτης μας υπουργός Παιδείας τότε) και των αγώνων του, βούρκωσα. 

Δεν ξαναπέρασα από τον δρόμο μπροστά από το σπίτι που έζησε για δυό χρόνια στο μικρό μας χωριό. Και όταν πηγαίνω στην θάλασσα, εκεί που στα σπλάχνα της άδειαζε το μικρό μας ποτάμι, απέναντι από το νησί του, αφήνω μερικά κρινάκια των αμμόλοφων. Γιατί εκεί, στο ξέπνοο του ποταμιού, ο Νίκος μας άνοιγε, παιδόπουλο 10 χρονών, την καρδιά του. Είχε βιαστεί να μιλήσει σαν σοφός άνδρας. Ίσως και νάξερε από τότε για το τραγικό του τέλος. 

…και τα παραμυθένια του λόγια, γιομάτα σοφία και ελπίδα, μας ταξίδευαν τότε πέρα από τον ωκεανό. Βλέπετε ; μας έλεγε ; Πέρα μακρυά είναι το Γιβραλτάρ και μετά ωκεανός. 

Και με ταξιδεύουν ακόμη τα παραμύθια του Νίκου Τεμπονέρα.

Καλή αντάμωση Νίκο, θα τα πούμε σταυς αμμόλοφους τ' ουρανού. 

Ο χαμός σου είθε να κρατά γιομάτες τις ζωές μας. Δικαίωση της δικής σου πορείας.

θ.

το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο dikaex.blogspot.gr

στη ροή του χρόνου...

...Στον κόσμο αυτό είμαστε όλοι περαστικοί, 
Απ' του σφένδαμου τα φύλλα ο χαλκός αργά κυλά.

Ας είναι, λοιπόν, ευλογημένο το καθετί, 

Που του έλαχε ν' ανθίσει και να πεθάνει μια φορά. 

Σεργκέϊ Γιεσένιν, 1922

...οι ποιητές,

αποτυπώματα ορφανά αφήνουν πάνω στη λασπωμένη γή του σκοτεινού παρελθόντος των. να τα διαβάζουν οι περαστικοί, να γεύονται το νέκταρ των πρώϊμων ονείρων τους. και σαν στέκονται για μια στιγμή, μετέωροι ανάμεσα στο άγνωστο και το τίποτα, τόσο ίσα να τους γροικούν από κεί πάνω εκείνοι και να καταφθάνουν, Ανάσταση κροτούντες, στων πλημυρισμένων πόλεων τις αυλές,

όλος ο έρωτας του κόσμου σε μια στιγμή,

εικόνες και σκιές, συγκεχυμένες οι πλάστες των ονείρων μας. και στα σκιρτήματα της ψυχής, στο πέταγμα του νού, βρίσκουν την απόκριση που περίμεναν για χρόνια, ίσως και αιώνες, από τότε που έσερναν αργά τα πόδια τους για να μη χάνουν τις ιερές λεπτομέρειες των δρόμων τους. άλλωστε ήξεραν πως οι μέρες ανήκουν σ' αυτούς που δεν γεννήθηκαν ακόμη και πως μήτε ο ήλιος, μήτε ο ίσκιος θα μοιράζονταν ποτέ τον κόσμο που ζούσαν.

μια σταλιά νερό έξω από το παραθύρι, τη μεγάλη νύχτα των ρουσαλιών,

κι' έτσι ποτέ στους στίχους των δεν χώρεσε η αγωνία για τον επιούσιο.

μα η ώρα σαν έλθει, να μας μιλήσουν για το διάβα τους στη γή, για το ανθυλικό της  παρουσίας των εδώ κάτω, χάνονται. τους βλέπουμε να φεύγουν όπως φεύγει μια ωραία γυναίκα, όπως φεύγει η ζωή.

και παίρνουν τη θέση τους στο στερέωμα του χρόνου, πότε περιγελώντας την υλική μας υπόσταση και πότε αγαλόμενοι, χαράσοντας τα μονοπάτια μας.  

και τότε μαθαίνουμε, στις νύχτες των στοχασμών, πως κάποτε την ουτοπία έβαλαν στο μάτι, ίσα τη σημάδεψαν, μα το χέρι τους έτρεμε κι' αστόχησαν. μαθαίνουμε πως τα σώματά τους μούλιαζαν για καιρό στα άγουρα όνειρά τους. και πως κείνους τους καιρούς κρύβονταν ντυμένοι με ζωές συμβατικές. και κανείς δεν έβλεπε πάνω τους παρά την εικόνα του κι' έτσι δεν καταδέχονταν ν' αγοράσουν τα βιβλία τους, μη δίνοντας ένα τάληρο. κι' ας ήξεραν  πως  ό,τι από το άγνωστο έρχεται είναι η τέλεια ομορφιά.

και τότε αυτοί και πέφτανε ανάσκελα στο χώμα κοιτώντας τον ουρανό, ξέροντας πως αυτός    ήταν ο τόπος τους. και περίμεναν καρτερικά τη στιγμή που ο χειμώνας θ' αποσύρονταν, να βγούν να αφήσουν στης γή τους σπόρους των ονείρων τους. κάθε αυγή της άνοιξης άκουγες την άηχη γέννα πνιγμένη στον θόρυβο των πόλεων.

αποτυπώματα αφήνουν οι ποιητές του κόσμου, οι ιχνογράφοι της κρυφής ελπίδας του. και μετά χάνονται ως εκεί που είναι δύσκολο να τους συναντήσεις.

Κώστας, Νεφέλη, Ναπολέων, Κατερίνα, ......

φωτογραφία: αρχαία Ολυμπία, ελπιδοφόρα απομεινάρια μιας καταστροφής, Δεκ.2013